Vikan - 12.07.1973, Blaðsíða 24

Framhaldssaga
eítir Taylor Caldwell
7 hluti
ÍRSKT
BLÓÐ
Rory dansaði af skyldurækni við dóttur ambassa-
dorsins. Honum var ekki ljóst, að hún var orðin ást-
fangin af honum né að faðir hans var með hjóna-
band þeirra i huga. Hann var lika kvæntur — á laun
Þaö leiö aldrei neitt kvöld, án
þess aö Elizabeth Hennessey sett-
ist viö gluggann i svefnhverbergi
sinu og virti fyrir sér hús Armagh
hjónanna. Þaö var nokkuö liöiö á
janúar og garöurinn og grundirn-
ar voru snævi þakin.
Þaö var aldrei neinn ljósagang-
ur þar, ekki einu sinni um jólin,
nema i vistarverum þjónustu-
fólksiqs. Aramótin voru um garö
gengin, án þess aö nokkurt lifs-
mark væri aö sjá i húsinu, ekkert
samkvæmi, enginn dansleikur,
eins og venjulega.
Joseph og Bernadette höföu
fariö meö Ann Marie, dóttur sina,
i vonlausa pislarferð milli tauga
og heilasérfræðinga um alla
Evrópu.
Courtney haföi verið i fylgd
meö þeim, þangaö til Bernadette
gaf honum i skyn, að hann væri
mjög óæskilegur fylgdarsveinn.
Hann var um þessar mundir i
Amalfi og haföi ekki sagt móöur
sinni hvenær hann væri væntan-
legur. Elizabeth gizkaði á að hann
grunaði hvernig samband væri
milli hennar og Josephs Armagh
og að hann ásakaöi hana ef til vill
í örvæntingarfullri sorg sinni.
Hún vissi, aö þegar timinn hefði
breitt miskunnsama blæju yfir
sorg hans, þá myndi hann sjá
þetta i ööru ljósi. Eins og sakir
stóöu, varö hún ab láta sér nægja
stutt og jafnvel kuldaleg bréf eöa
póstkort, sem hún svaraði alltaf
með móburlegu ástriki.
Þaö var Hory sem lét hana allt-
af fá fréttirnar, sem hann hafði i
gegum bréf frá móður sinni. Bréf
Josephs til hennar voru yfirleitt
stutt og harmþrungin og hún gat
ekki svarað þeim. Ann Marie var
nú oröin fær um aö ganga, hún gat
boröaö hjálparlaust, en þar meö
var líka' næstum allt sagt. Hún
virtist ekki hafa meiri þroska en
þriggja ára barn og mundi ekkert
eftir sínu fyrra lifi.
Snemma i janúar fékk Rory
simskeyti frá fööur sinum: „Hittu
mig i London sautjánda þessa
mánaöar.”
Rory sagöi viö Marjorie konu
sina: — Ég verö að yfirgefa þig
um hriö, ástin min, vegna þess aö
faöir minn biöur mig aö hitta sig f
London.
Marjorie varö uppnæm og
sagöi: — Taktu mig með þér. Mig
langar til aö hitta föður þinn. Já,
elskan min, ég veit þú ert i vand-
ræöum, þú átt eftir aö ljúka námi
og þú ert ennþá leikbrúöan hans
fööur þins, hræddur viö aö láta
hann komast að þvi, aö þú sért
Jjegar kvæntur konu, sem hann
álitur þér ekki samboðna, sem
myndi kasta skugga á nafn ykk-
ar.
Maggie, vertu nú ekki illgjörn.
— Þetta e'r nú táknrænt svar
karlmanns, er þaö ekki? Svo
fleygði hún sér i faöm hans. —
Rory, þú mátt aldrei hætta aö
elska mig! Faröu til fööur þins,
en gleymdu ekki aö ég biö þin hér.
Rory sá strax aö faðir hans var
oröinn miklu ellilegri. Hann heils-
aði syni sinum, eins og hann heföi
séö hann daginn áður. Rory
sagöi: — Hvernig liöur Ann
Marie. Er hún og mamma hérna
með þér?
— Þær er eru nú um skeið á
hæli i Paris. Ann Marie er við þaö
sama: — hún veröur ekki betri.
Hann lét ekki sjá á sér nein svip-
brigði, en Rory fannst hann sjá
einhverjar viprur viö munninn. —
Ég verö.hér aöeins i nokkra daga
i viðskiptaerindum. Mér finnst
timi til þess kominn, að þú kynn-
ist —‘já, mönnum, sem einhvers
mega sin.
Rory vissi hvaö faðir hans átti
við, þaö var alþjóölegur félags-
skapur mikilsmetandi manna um
heim allan. Þetta voru bankaeig-
endur, iöjöfrar, stjórnmálamenn
og mikilsháttar fjármálamenn.
Þessir menn settu sér oft mót I
höfuðborgum viöa um heim, en
almenningur vissi ekki svo mikiö
um þessa félagsstarfsemi.
Fundarstaöurinn I London var I
stóru glæsilegu steinhúsi, sem
einn brezki bankaeigandinn átti.
Þessi félagsskapur átti Itök i
næstum öllum stórblööum heims-
ins, haföi hönd i bagga meö rit-
stjórnum og réöu þvi sem kom
fyrir almenningssjónir. Ráöa-
menn þessarra samtaka höfðu
yfirleitt hönd I baggá meö þvi
hverjir voru tilnefndir i rikis-
stjórnir, hverjir uröu ráöherrar
eöa forsetar rikisstjórna I öllum
þessum löndum. Þeir höföu um-
sjón meö kosningum og kostuðu
frambjóöendur.
Joseph sagöi viö son sinn: —
Þeir geta gert þig aö foresta
Bandarikjanna, þótt þú veriö
aldrei var viö neinn þeirra. Og
þeir hafa lika vald til aö fyrirgera
allri þinni framtiö. Hann brosti.
— En þú skalt ekki -óttast þá of
mikiö,égveitof mikiöum þá alla.
Joseph og Rory fóru á dansleik i
ameriska sendiráöinu. Rory'-sá
strax, aö enginn sem þarna var
viðstaddur, komst i hálfkvisti viö
fööur hans, hvaö glæsileik snerti,
bæöi i útliti og framkomu.
Ambassadorinn, herra Stephen
Worthington, var kátastur af öll-
um og Claudia dóttir hans reyndi
aö gefa honum ekkert eftir.
Rory dansaði viö hana. Hún
blaöraði I sifellu, meöan þau
dönsuðu, benti honum á þessa og
hina standspersónu og sagöi
varla nokkra setningu nema aö
geta um „elsku pabba” og hvern-
ig elsku pabbi væri, hve gestris-
inn við þjóöhöfðingjaná, sem
komu allsstaðar að úr Evrópu.
Hún sagði aö Victoria drottning
heföi lika mikiö dálæti á honum.
Rory hugsaði til Marjorie og til
þess hve litið hún lagði upp úr
þessum svo kölluðu mannviröing-
um og hann fann sting af söknuði i
hjarta sinu.
Joseph, sem sjaldan lét nokk-
urn hlut fram hjá sér fara, sá að
dóttir sendiherrans, ungfrú
Claudia, veitti syni hans mikla
athygli.
Hann minntist samt ekkert á
það, fyrr en daginn eftir, þegar
Rory var búinn aö sofa vel út. Þá
sagöihann: — Þótt raunveruleik-
inn sé alltaf nokkuö ógeðfelldur,
þá veröur maöur þó aö horfast i
augu viö hann. Hann þagnaði
stundarkorn. — Ég átti viðtal við
sendiherrann I gærkvöldi, þaö var
nokkuð áhugavert.
Ég efast ekki um þaö, hugsaöi
Rory, en hann leit ástúöaraugum
á fööur sinn.
— Viö komumst aö þeirri
niöurstööu, eftir aö vera búnir að
viröa ykkur ungfrú Claudiu fyrir
okkur, aö þaö væri mjög
ákjósanlegt aö mægjast, aö þiö
giftuö ykkur, ja — svona eftir eitt
ár eöa svo.
Rory varö stjarfur og honum
varö flökurt. — Ég kann alls
ekki við hana, sagöi hann aö lok-
um. — Mér finnst hún hundleiöin-
leg.
— Hvaöa máli skiptir þaö?,
Joseph leit á hann með viöbjóöi.
Rómantisk ást er aöeins handa
unglingum, ekkert fyrir hugsandi
monn. Heldur þú að ég hafi verið
ástfaoginn af móöur þinni, eða
furúi. hún skemmtileg? Menn
lii„ ldrei á þá hlið málsins, þeg-''
ar þeir lita i kringum sig eftir
hagkvæmu kvonfangi. Þaö eru
aöeins unglingar, sem sækjast
eftir þvi, sem kallaö er ást.
— Þaö er ekki hægt að kvænast
konu, sem maöur hefur and-
styggö á, sagöi Rory.
Joseph varö undrandi á svip,-
inn. — En-þú átt aöeins aö kvæn-
ast henni, þaö er ekki þar meö
sagt, aö þú eigir aö vera henni
trúr.
Svipur Rorys harðnaöi. — Ég
ætla aö kvænast annarri stúlku,
viö erum reyndaar trúlofuö.
Joseph stökk á fætur. — I ham-
ingjunnar bænum, hver er þaö?
— Þaö er stúlka, sem ég kynnt-
ist I Boston. Yndisleg stúlka,
falleg, greind og góö sagöi Rory.
— Hún er lika af ágætu fólki
komin.
— Hver er hún? endurtók
. Joseph.
24 VIKAN 28. TBL.