Vikan - 10.01.1980, Blaðsíða 20

Sönn frásögn
Ég hafði gengið í um það bil tvo
klukkutima, þegar ég gekk fram á tvær
mexikanskar konur. Þær horfðu til
jarðar, og svört sjölin þeirra blöktu, eins
og hrafnsvængir. Þær litu ekki á mig, og
ég reyndi ekki að tala til þeirra.
Mér fannst ég alltaf vera að ganga
siðasta spölinn að veginum, en mér sóttist
hægt.
„Þvi miður, hér er allt fullt”
Ég fór að stytta mér stundir við að
búa mig undir það að hitta fólk. Ég hafði
ekki tekið neitt með mér um morguninn
annað en vasahníf Jays. Mér hafði ein-
hvern veginn fundist, að allt annað,
hversu smávægilegt sem það var, yrði
bara fyrir mér. Ég hafði enga peninga,
engin skilríki. Nú kæmi senn að því, að
einhver stansaði fyrir mér. Sennilega
kæmi hik á hann, þegar hann sæi,
hvernig ég var útlits. Ég var skítug og
rifin, og ég gat enga grein gert fyrir mér.
Kannski fengi ég alls ekki far. Ég var
berfætt og blóðug, pilsið mitt var rifið.
Ég hneppti að mér jakkanum og æfði
það, sem ég ætlaði að segja.
,, Eins ogsjá má, þá lenti ég i slysi..."
Loks kom ég að virgirðingu. Ég
klöngraðist yfir hana og reif jakkann
minn. Ég heyrði nú i bílunum. Áður en
langt um leið, kom ég auga á upplýst
skilti í fjarska, og ég gekk i átt til þess.
Þegar nær dró, sá ég, að þarna var gisti-
hús, en á skiltinu stóð, að öll herbergi
væru upptekin.
Ég skeytti því engu, þarna fengi ég
rúm, þarna gæti ég hvílt mig. Ég sá inn
um glugga i móttökunni, þar sat ungur
Alein f
auðninni
maður fyrir framan sjónvarpstæki. Ég
hringdi dyrabjöllunni, og ég horfði á
unga manninn standa á fætur og ganga
til dyranna. Hann horfði á mig, en sagði
ekki orð:
„Ég lenti i slysi, flugslysi,” sagði ég.
„Ég er búin að ganga langa leið, og ég er
þreytt. Get ég fengið að hvíla mig
hérna?” Ég var ánægð með, hvað ég
hafði talað rólega og yfirvegað, án alls
uppnáms.
Ungi maðurinn horfði á mig. Hann
virti fyrir sér bera fætur mina og rifin
fötin. Ég fann, hvernig hann fjarlægðist
mig, þótt hann stæði kyrr i sömu
sporum. Hann sá, að ég var óhrein.
blóðug. Ég reyndi að láta ekki á neinu
bera, en mér fór að liða illa.
„Þvi miður,” sagði hann loks. „Hér er
allt fullt, eins og þú sérð á skiltinu.”
Svo benti hann niður eftir götunni.
„Þú gætir reynt þama niður frá. Þú ferð
fram hjá gula ljósinu, sem blikkar. og þá
er það við fyrstu götu til hægri.”
Örmagna dróst ég niður
götuna
Á skiltinu stóð, að gisting væri föl. Ég
hringdi bjöllunni, og gamall maður sleit
sig meðsemingi frá sjónvarpstækinu. Ég
byrjaði á sögu minni, en hann greip
fram í: „Því miður, ungfrú,” sagði hann
Alþjóðlegt þing höfunda sakamálasagna
verður haldið i Stokkhólmi dagana 15,-
19. júní, 1981. Tilgangur þingsins er að
efla og auka tengls þeirra manna sem
fást við að skrifa reyfara. Meðal þess
sem fjallað verður um á þinginu er
hvernig skrifa á sakamálasögur fyrir
sjónvarp, útvarp, blöð, tímarit og
leikhús, um stöðu og hlutverk sakamála-
höfunda i nútímaþjóðfélagi, kaup og
kjör svo eitthvað sé nefnt.
Ráðstefnur sem þessar hafa verið
haldnar tvívegis áður, i London og New
York. Það skal tekið fram að þingið er
öllum opið sem áhuga hafa á málefninu,
þannig að islenskir fésýslumenn gætu
e.t.v. sótt sér hugmyndir að nýjum belli-
brögðum á ráðstefnu þessa. Þeim, svo og
öðrum sem fást við að skrifa reyfara hér
á landi, bendum við á að skrifa til Crime
Writers, 3rd Intemational Congress, c/o
Holm, St. Eriksgatan 93, S 113 32
Stockholm, Sweden, eftir frekari upplýs-
ingum.
Þátttökugjaldi verður mjög stillt í hóf
og i verðinu verða innifaldar skoðunar-
ferðir um höfuðborg Svíaríkis bæði að
nóttusem degi.
kurteislega. „Ég hef aðeins eitt laust
herbergi, en það er frátekið fyrir
brúðhjón. Ég veit það er orðið fram-
orðið, en ég lofaði að láta ekki þetta
herbergi...”
Brúðhjón! Hann trúði mér ekki. Ég
gat ekki fengið neinn til þess að trúa
mér. Ég horfði á manninn og sá, að
hann var hræddur. Ég þráði að komast i
bað, heitt bað, og síðan í rúmið. Ekki
gráta. sagði ég við sjálfa mig.
Neðar við sömu götu var enn eitt
hótel. Það var mín síðasta von.
Örmagna dróst ég niður götuna og upp
þrepin, skref fyrir skref.
Veggirnir í anddyrinu voru klæddir
dökkum viði, og fúkkaþefur fyllti vitin.
Gömul hjón sátu og horfðu á sjónvarp,
en mér tókst að komast fram hjá þeim
óséð. Gamall maður leit upp, þegar ég
kom aðafgreiðsluborðinu.
Með skilningssljóum svip hlustaði
hann á mig, þegar ég sagðist vera óskap-
lega þreytt og langa að fá herbergi með
baði. Mér fannst, eins og hann ætlaði að
spyrja einhvers, en þess í stað teygði
hann höndina aftur fyrir sig og náði i
herbergislykil.
Nú yrði ég líklega að segja honum, að
ég hefði enga peninga.
„Það er bara ..byrjaði ég, en komst
ekki lengra.
Ég reyndi aftur: „Geturðu kannski
lánað mér peninga?"
Nei, þetta var ennþá verra. Gamli
maðurinn var ráðvilltur á svipinn, en
hann var þókyrr.
„Gæti ég ekki fengið að hringja?”
stundi ég loks upp.
Þá var hurðinni hrundið upp, og inn
þustu tveir menn, annar með byssu á
lofti. Förunautur hans var gamli maðurinn i
móttökunni i hinu hótelinu.
„Þetta er hún,” sagði hann og benti á
mig. „Hún segist hafa lent i flugslysi.”
Upp varð fótur og fit, og allra
athygli beindist að mér. Gamli
maðurinn á bak við afgreiðsluborðið
stóð með lykilinn í höndunum og starði
á mig.
„Heitir þú Eldon?” spurði lögreglu-
maðurinn.
Ég kinkaði kolli.
„Jæja, vina mín, við höfum verið að
leita að þér. Leyfðu mér að aðstoða þig,”
sagði hann og orð hans hljómuðu sem
fegursta klukknahringing.
Á slóðum hins illræntda
Mansons
Þegar fréttin um mig barst um bæinn,
streymdi fólk til mín á sjúkrahúsið. Það
var vingjarnlegt og einlæglega leitt yfir
því, hversu lengi ég hafði orðið að leita
mér hjálpar, þegar ég loks hafði náð til
mannabyggða.
Einn þeirra, sem heimsótti mig, var
hótelvörðurinn, sem kallaði á lögregl-
una. „Þú getur ekki ímyndað þér, hvað
mér Ieið illa út af þessu i marga daga á
eftir," sagði hann. Hann sagði mér, að

hann hefði óttast, að ég væri i eiturlyfja
vímu, einhver hefði barið mig og jafnvel
að einhverjir fleiri biðu úti og ryddusl
inn á sig, ef hann tæki við mér.
Gaulin, lögreglumaðurinn, sem áttað
sig á því, hver ég kynni að vera, skýrð1
fyrir mér ástæðuna til ótta fólksins i
bænum. Það var á þessum slóðum, sef
hinn illræmdi Charles Manson vai
handtekinn nokkrum mánuðum áður oi
geymdur þar i fangelsi, áður en hann vat
dæmdur. Og það var vist synd að segja-
að ég líktist venjulegum, heiðarleguú
borgara, þegar ég birtist þama berfæú-
rifin og skítug, yfirkomin af þreytu.
Þess má geta, að ég mun hafa gengií
um það bil 30 km þennan dag, þegar allt
er talið, öll hliðarspor og villur vega.
Ef ég var eins og kötturinn...
Lik Jean fannst langt niðri í fjallshliðinni.
Jay lá, eins og ég skildi við hann, með hvít
snjókomin i hárinu. Við krufningf
fékkst skýringin á einkenni;
legri hegðun hans eftir slysið}
sinnuleysi hans og skorti á sjálfsbjargar
viðleitni. Mikið blóð fannst í kviðat
holinu, og var mér sagt, að ringlun han*
hefði verið fullkomlega i samræmi v'^
likamlegt ástand, sem hefði valdið þv'-
að hann þráði það eitt að hnipra sif
saman og fá að vera i friði. Ég vildi, aí
ég hefði skilið, hvað honum leið.
Ég hef komið á slysstaðinn síðan þetta
gerðist, í fyrsta skipti i ágúst, þrermJf
mánuðum eftir slysið. Fóturinn varekk'
orðinn góður, og ég var enn með hand
legginn í gifsi, en mér fannst ég verða að
fara.
Jim, unnusti minn, gat ekki farið með
mér, og hann vildi ekki heldur, að éf
færi. En loks fékk ég með mér konu. sem.
ég þekkti reyndar lítið.
Við tróðum pjönkum okkar inn í bil
og ókum suður á bóginn. Tilfinningaf
minar voru blandnar ótta og kviða-
þegar við nálguðumst hrikaleg fjöllif-
Og mér varð það ljósara en nokkru sinn'
fyrr, að ég hefði með réttu lagi alls ekki átt
að komast lifandi frá þessum ójafna hildar-
leik viðóbliða náttúruna.
Ef ég var eins og kötturinn, sem sagður ef.
gæddur niu lifum. þá hafði ég nú eitt átta. |
Endir.
Þýð. :K.H.
Mest lesna
tímarítálslandi
samkvæmt
fjölmiölakönnun
Hagvangs.
VW
ZO Vikan Z. tbl.