Vikan - 10.01.1980, Blaðsíða 51

ambandið við látna persónu, sem hafði
Stið lifið við drukknun.
Þær héldust allar i hendur og lokuðu
ugum þegar þær reyndu að ná
ambandi við Mary Jo.
Kertisloginn á borðinu blakti þótt
oftið væri kyrrt.
Allt i einu stifnaði frú Dahne og
töfuð hennar féll fram.
„Hún er hérna. Ég finn að hún er
tálægt." stundi hún. „Mary Jo. Mary
lo, okkur langar til að beina til þin
^okkrum spurningum."
Og hún spurði: „Hver varð þér að
oana?”
Við þetta breyttist rödd miðilsins i
rödd ungrar stúlku. Og röddin svaraði
með dálitið nefmæltu hljóði og New
Jersey-málhreimi: „Það varð mér enginn
að bana. Það drap mig enginn! Vitið þið
Það ekki? Þið hljótið að vita að þetta var
slys. Það hefur enginn haldið þvi fram
að þetta hafi ekki veriðslys.”
Og svo nokkru siðar: „Þætta var ansi
ekki að bragða meira af þessu. Ég verð
að komast út. Ég verð að fá frískt loft.
Mig svimar dálítið . . . það verður ein-
hver að hjálpa mér út fyrir. Ó. mér finnst
ég svo asnaleg. Það er engu líkara en
kollurinn á mér sé fullur af ull og ég er
svo syfjuð. Ef ég get bara fengið mér
smáblund þá næ ég mér rétt strax — ég
veit það.
Það er einhver að hjálpa mér inn í
aftursætið á bíl öldungadeildar-
þingmannsins. Ég er ógurlega slöpp. ég er
varla fær um það sjálf. Það er nóg pláss
hérna. Ég get vel rétt úr mér og fengið
mér smáblund. Guð minn! Þetta var nú
Ijóti drykkurinn. Ég veit að einhver
hefur laumað einhverju í hann. Ég er
ekki vön því að vín fari svona í mig.
Siðan kom þögn og þá var þessi
spurning lögð fyrir þessa ókunnu rödd:
„Hvað var um að vera I samkvæmtnu?
Voru þessar sex stúlkur bara boðnar af
kynferðisástæðum? ’
Röddin flissaði svolitið og svaraði:
„Var þetta erfiður dauðdagi?” „Nei.
hann var þaðekki. Hann var friðsamur.
Segið þið pabba og mömmu að það hafi
ekki verið erfitt. Segið þeim að vera ekki
svona harmþrungin. Ég veit að þau eru
ennþá sorgmædd. Þau hugsa um mig á
hverjum degi og eru mjög, mjög hrygg.
Pabbi hefur gert sig veikan af áhyggjum
af mér. Hann er mjög slæmur i magan-
um. Það er þegar búið að skera fiánn
upp einu sinni. Hann verður að gangast
undir annan uppskurðef hann gætir sin
ekki."
Næst var um það spurt hvað hún
hefði að segja um það hvernig Kennedy
hefði verið kennt um dauða Mary Jo.
Það stóð ekki á svarinu: „Það er ekki
sanngjarnt. Það er mjög ósanngjarnt.
það var ekki honum að kenna,” sagði
röddin. Og hún hélt áfram: „Hann visst
ekki að ég var í bílnum. Hann var fram í
með einhverjum öðrum. Hann gat ekki
vitað að ég var aftur I. Ég var svo syfjuð
og róleg. Það kom ekki hljóð frá mér. Ég
skemmtilegt. Öldungadeildarþingmaður-
inn var þarna og allir elska öldunga-
deildarþingmanninn. Stelpurnar telja
hann mestan allra. Það geri ég líka.”
Þá var hún spurð þessarar spurningar:
„V oruð þið elskendur?”
En þá kom dálítið fliss frá miðlinum
°g setningin: „Látið ekki eins og kjánar!
Við vorum ekki elskendur. Ég kunni vel
við hann og ég held að honum hafi likað
bara vel við mig. Já, ég veit það. En við
vorum ekki elskendur. Það var fullt af
stórfallegum konum sem gengu á eftir
honum með grasið i skónum. Nei, ég
unni öðrum, manni sem er virkilega
góður, alveg dásamlegur.” Nú varð
þögn i herberginu i nokkrar mínútur. Þá
spurði Ethel Taylor: „Hver var hann,
Mary Jo, hver var hann?”
„Það get ég ekki sagt ykkur. Það
skiptir engu máli núna. Það var vonlaust
hvort eð var. Það var ekki til neins.
Hann var kvæntur og ég hafði ekki
hugsað mér að fara að halda við hann.
Hann vildi að ég gerðist ástmær hans.
Ég elskaði hann en ég ætlaði ekki að
verða hjákona hans. t>etta var fyrir
löngu. Fyrir löngu, löngu. Þetta var
sársaukafullt og ég var óhamingjusöm
ht af þvi. En það er allt liðið hjá. Nú finn
óg aðeins til friðar og rósemdar. Nafn
hans myndi ekki skipta neinu máli og
Þuð myndi einungis valda honum sárs-
auka."
En svo virtist sem röddin væri
homin aftur I aðstæðurnar við
samkvæmið á Chappaquiddick-eyju.
„Mig svimar. Ég veit ekki hvað þetta
er- Ég hef að visu smakkað vín en ég hef
ekki drukkið svo mikið. Það er eitthvað
athugavert við þennan drykk. Hver
hefur sett eitthvað i glasið mitt? Einhver
hefur gert það en það horfa allir á mig
eins og ég sé gengin af göflunum.
Engmn þykist vita neitt um þetta. En
hað e: eitthvað að drykknum. Ég ætla
„Nei, það var alls ekki þannig. Vissulega
ætluðum við að skemmta okkur vel. Til
þess eru samkvæmi, er það ekki? Nei,
við vorum þarna allar okkur til
skemmtunar því við vorum vinir, góðir
vinir, þið skiljið hvað ég á viö, er það
ekki? Þetta var boð með fullorðinna
brag. Við vorum ekki komnar þangað til
þess eins að hafa mök við einhverja.
Þetta var sumarsamkvæmi."
Þegar hér var komið stifnaði líkami
frú Dahne aftur og höfuðið réttist upp.
Og röddin hélt áfram: „Það eru ein-
hverjir að fara upp í bilinn. Tvær
manneskjur, í framsætin. Þær vita ekki
af mér hérna en það gerir ekkert til því
éger svodrukkin.”
Siðan: „Það er hræðilegur hávaði.
vatn um allt. vatn allt í kringum mig.
Það er svo kalt, svo kalt. Það er allt á
hvolfi og vatnið er farið að hækka um
mig. Ég trúi þessu ekki. Ég held ég eigi
að deyja. Elsku pabbi! Elsku mamma!
Hvað ætli þið hugsið? — Ó, þið verðið
svo einmana. Ég þjáist þó ekki. Ég finn
ekkert til.”
Síðan kom þögn uns spurt var aftur:
kærði mig kollótta um hvað þau væru
að gera. ég var svo sljó því drykkurinn
hafði haft mjög vond áhrif á mig. Þegar
hávaðinn kom hlýtur hann að hafa farið
út með hinni persónunni, annars veit ég
þaðekki.”
En þá var hún spurð að því hvers
vegna öldungadeildarþingmaðurinn
hefði sagt að hann hefði farið úr
samkvæminu með Mary Jo og reynt að
bjarga henni eftir útafaksturinn.
Frú Dahne, sem sat nú með höfuðið
slakt fram, og þessi rödd barst frá henni
hljóðlega: „Hann var að leyna nærveru
annarrar persónu sem hann vildi ekki
koma í vandræði. Það var nógu slæmt
sem orðið var, nægilega mikið hneyksli.
En það er ekki hægt að kenna honum
um neitt af þessu. Hvers vegna var fólk
að kalla hann lygara og svikara? Það
gerðu reyndar þeir einir sem ekki vildu
hafa hann i stjórnmálunum og vildu
þess vegna koma óorði á hann. Hann
myndi verða góður forseti. Hann er
góður og velviljaður maður." En þá kom
næsta spurning: „Hvers vegna beið
öldungadeildarþingmaðurinn þangað til
morguninn eftir með að skýra lögregl-
unni frá dauða Mary Jo?"
„Sjáðu til. Hann vissi ekki um það,”
svaraði röddin. „Hann vissi það ekki
fyrr en siðar að ég var í bílnum. En það
var einhver í samkvæminu, maðurinn
sem kom mér fyrir i bilnum, sem sagði
honum það á eftir. En þá var það orðið
of seint. Ég var þegar farin yfir I ríki
andans. Og þeir höfðu ekki hugmynd
um hvað þeir ættu að taka til bragðs.
Þetta var allt svo ruglingslegt. Hann var
allt að einu kominn í vandræði. Þetta
var bíllinn hans i vatninu. Það hefði
enginn trúað honum ef hann hefði sagt
að hann vissi ekki að ég væri þarna. Og
svo hefði hin persónan dregist inn í þetta
líka. Sérðu það ekki? Þetta var ástæðan
til þess að hann sagði það sem hann
sagði. Til þess að leyna viðurvist hinnar
persónunnar — persónunnar sem hann
fór með úr samkvæminu. Að draga hana
inn í þetta hefði ekki breytt neinu,
einungis valdiðmeiri þjáningu.”
Þessi sambandsfundur stóð í hálfan
annan klukkutíma eða 90 minútur.
Þegar komið var að lokum hans var
þessi spurning lögð fram: Viltu koma
einhverjum boðum til foreldra þinna?
„Já, segið þeim að þau megi ekki vera
svona hrygg. Það er að eyðileggja lif
þeirra." Þetta var sagt af mikilli mýkt og
nærgætni. Og röddin hélt áfram: „Segið
þeim að ég vilji að þau séu hamingju-
söm. Timinn líður svo hratt og líf þeirra
er svo stutt. Fyrst mun pabbi koma og
sameinast mér, svo mamma. Þá verðum
við aftur saman, eins og fyrir svo
óralöngu. Ég vildi að fólk léti þau i friði
og hætti að spyrja um mig. Það endur-
vekur harma þeirra á hverjum degi.
Biðjið fólk að hætta að ónáða þau. Það
vildi ég að fólk gerði.”
Þá var hún spurð hvort Mary Jo vissi
að fólk héldi líka áfram að ónáða
Kennedy út af dauða Mary Jo. Þá sagði
röddin: „Já, það vekur mér hryggð. Það
er orðið svo langt síðan. Það er ekki
hægt að breyta neinu. Þetta fór eins og
það átti að fara. Það var ekki hans sök,
það má ekki varpa sökinni á hann. Það
er ekki sanngjarnt. Það er mjög ósann-
gjarnt...”
Augu frú Dahne opnuðust, starandi
og undrandi. Fundinum var lokið... Og
það sem virtist vera rödd Mary Jo hvarf
inn í myrkrið.
Og nú hefur Edward Kennedy hafið
kosningabaráttu sína fyrir þvi að verða
útnefndur forsetaefni Demókrata
flokksins í Bandarikjunum og einn
hinna gráðugu kvikmyndaframleiðenda
hefur lýst því yfir að hann hafi í hyggju
að gera kvikmynd af þessum hörmulega
atburði i lifi forsetaefnisins. Og meira
að segja á staðnum, þar sem atburðirnir
gerðust og með réttum nöfnum allra
aðila. Eins dauði er annars brauð.
Veslings Kennedy. *
2. tbl. Vikan S1