Vikan - 10.01.1980, Blaðsíða 45

Framhaldssaga
sér að gera, þá var hann ekki sá Bruce
sem hún hafði haldið að hún þekkti.
Hann átti heima í þessum blindu árum i
lifi hennar sem hún vildi nú gera allt til
aðgleyma.
Hún myndi fara frá Makelia. Það
hefði hún átt að gera fyrir löngu. Hún
myndi fara aftur til Englands, fá sér
vinnu og ibúð og eins mörg áhugamál og
hún gaeti. Hún snerist ákveðin á hæli og
gekk yfir bakgarðinn. Hún myndi segja
Bruce þetta augliti til auglitis. Hún varð
að gera það. Og siðan væri þetta liðið
hjá.
Hann var einmitt að koma inn úr
versluninni þegar hún kom aftur inn í
bakherbergið og stundarkorn stóðu þau
aðeins og störðu hvort á annað. Þá hefði
hún getað svarið að Bruce vissi að allt
væri búið á milli þeirra.
..Hvar er Abinal?” spurði hún.
..Hanner ekki hér."
„Eins og Ali. En hvar er hann?”
Undir
Afríku-
himni
55.A.LI er farinn. Ég hef rekið
hann.” Bruce hló þurrlega, tók síðan
tóma bjórflöskuna og glasið og lagði það
i vaskinn. „Ég hafði ekki efni á að halda
honum lengur.” Hann yppti öxlum eins
°g það skipti ekki máli, siðan, eins og
hann væri að tala við sjálfan sig, spurði
hann: „Hvar var ég. Ó, já, ég var einmitt
að segja þér —”
„Ég held ekki að ég hafi áhuga á að
heyra það, Bruce. Ég kom til að segja
þér —"
„En þú verður að hlusta á mig. Þú
skilur ekki neitt, er það? Veistu hvað
hann sniðugi gamli Dermott þinn gerði?
Hann vissi að það væri eitthvað sérstakt
við myndir Papes — treystu Nefinu.
Hvert sem ég fór hafði Dermott verið á
ttndan mér. Trúirðu því?
Þú veist það eins vel og ég að þeir
innfæddu kaupa ekki málverk og það
eru ekki neitt sérlega margir Evrópu-
ntenn hér. Eigendurnir voru allir af vilja
gerðir þegar Dermott kom og sagði þeim
hve veikur og illa haldinn vesalings Pape
væri og að hann væri að kaupa upp
tnyndirnar hans til að gefa þær gallerii i
Blackrock svo að listamaðurinn gæti
fengið meiri striga og liti. Lygarinn'
Aðventistarnir sáu Pape fyrir þessum
vörum gegn þvi að fá nokkrar myndir i
kirkjuna þeirra."
„Ég trúi þessu ekki,” mótmælti
Claire. „Þessu sem þú ert að segja um
Dermott.”
Bruce hló nú hæðnislega og spurði:
„Gerirðu það ekki, Claire? Hvernig
veistu hvað hann var að gera þegar hann
var úti á landi? Dermott var furðulegur
é margan hátt og hann setti sér sín eigin
'ög sjálfur. Það ættirðu að vita.”
„Hvar eru myndirnar þá? Hvar setti
hann þær í geymslu?"
Bruce hló. „Það er nú rióminn af
brandaranum. Hvar heldurðu að hann
hefði geymt þær? — Þar sem engum
öytti nokkurn tima i hug að leita?"
„Ég veit það ekki. Ég get ekki hugsað
mér neinn slikan stað.”
„jú, það er til einn slíkur staður.
Hvað um verslun sem er fyllt upp undir
þak af drasli? Verslun sem er rekin af
gömlum manni, sem ekki er aðeins að
dauða kominn heldur orðinn mikið
kalkaður, svo mikið að hann skildi
hvorki upp né niður í því sem Dermott
var að segja. Allt sem frændi minn,
Caleb, vissi var að Dermott myndi borga
honum fyrir geymsluna. Síðan ætlaði
hann að sækja málverkin þegar hann
væri tilbúinn. Geturðu hugsað þér betri
stað, Claire?”
„En síðan — eldurinn —?
„Ó, já. Eldurinn.” Bruce hló aftur.
„Það er engin furða þó að maðurinn
þinn hafi hatað mig. Það er heldur engin
furða þó að hann hafi byrjað að breiða
út sögusagnir um að ég hafi kveikt í
sjálfur.
„Caleb gamli var búinn að færa þær
fram i búðina. Allt saman.” Axlir hans
skulfu.
„Allar þessar heimsóknir, inn á
heimili, bari og klúbba, til að safna mál-
verkunum, öll þessi vinna, allar þessar
áætlanir sem Dermott hafði gert, og svo
tekur Caleb gamli myndirnar fram i
búðina. Fyrir honum voru öll oliumál-
verkin eins. Og svo dettur hann niður
dauður einn góðan veðurdag.
„Aumingja Dermott var hér daglegur
gestur eftir brunann. Hann elti mig eins
og varðhundur, með nefið i öllum
hornum. Einu sinni kom ég út úr vöru-
geymslunni og kom að honum á fjórum
fótum rótandi og tætandi eins og vitlaus
maður inni i versluninni. Hann var að
leita að málverkunum, en það leið
langur timi áður en hann sagði mér
sannleikann.”
Öll gamansemi var nú sem strokin af
Bruce og það var næstum illkvittni í
rödd hans, sem kom illa við Claire, þegar
hann sagði: „Ég vissi að það var stafli
af olíumálverkum uppi undir loftinu i
horninu þarna, en ég var nýkominn og
vissi ekki hve mikils virði þær gátu verið.
Hugsa sér. þær voru þarna beint undir
nefinu á mér og ég vissi það aldrei!
Claire, það var ekki ég sem kveikti í. Það
var í eina skiptið sem Nefinu skjátlaðist.
Hann vildi þó aldrei trúa mér. Hann
spurði mig jafnvel hvað ég hefði gert við
afganginn.”
Claire stóð upp og um leið og hún ýtti
stólnum aftur sagði hún: „Dermott
keypti þær, svo að ef það sem þú ert að
segja er satt, þá hefur hann ekki gert
neitt ólöglegt.”
„Allt i lagi. Tækifærissinni.”
„Ekki einu sinni það. Það var
Dermott að þakka að fólk uppgötvaði
Pape.”
„Vertu nú eins og fullorðin mann-
eskja, Claire!” hvæsti Bruce og starði út
yfir bakgarðinn reiðilegur á svipinn.
„Hundruð þeirra,” tautaði -hann við
sjálfan sig. „Caleb gamli hlýtur að hafa
keypt þær í fjölda ára. Hver einasti
Makeliubúi, sem hélt að hann gæti
málað tré eða dregið beint strik, hlýtur
að hafa komið hér að minnsta kosti einu
sinni.”
Hann sneri sér aftur að Claire og
sagði reiðilega: „Þú skilur ekkert ennþá,
er það? Caleb leit þessi málverk
Dermotts nákvæmlega sömu augum og
allt draslið í geymslunni. Ef of mikið var
orðið af þeim á einum stað voru þær
bara færðar á einhvern annan.
Heill veggur í vörugeymslunni var
þakinn olíumálverkum frá gólfi til lofts.
Og auðvitað var Caleb gamli byrjaður
að safna saman öðrum eins haug inni í
versluninni.”
Rödd hans titraði. „Abinal vissi þetta
- hafði alltaf vitað það. Hann vissi
nákvæmlega hvað gamli maðurinn hafði
gert. Og veistu hvenær honum fannst
tímabært að segja mér frá þessu?”
G
'LAIRE starði á Bruce, eins og
hún væri að sjá hann í fyrsta skipti, og
hristi höfuðið.
„Þegar bréfið kom frá þessum náunga
frá Bandarikjunum, þá fyrst hóstaði
hann þessu upp úr sér. Kaninn hafði
auðvitað skrifað utan á bréfið til Caleb
gamla en það var til Langleyverslunar-
innar — það er ég — svo að ég opnaði
það. Ég hafði ekki hugmynd um hvað
hann átti við, svo að ég spurði Abinal.”
Hann hló.
„En, Bruce,” sagði Claire, „jafnvel þó
að þú finnir þessi Papemálverk þá áttu
þau ekki. Derm —" Allt í einu þagnaöi
hún. Nei, Dermott átti þau ekki. Hún
átti þau.
„Við eigum þau, ekki satt, Claire?"
rödd Bruces var mjög lág.
Claire hristi höfuðið.
„Þú átt við —” Bruce þagnaði.
„Ég giftist þér ekki, Bruce. Mér þykir
það leitt. Það er þannig að — "
„Að hvað? Að þessi mjúkmælti kettl-
ingur i næsta húsi hefur blindað þig full-
Gamlar stiörnur gleymast seint
ÞÚSUNDIR HEIMSÆKJA
DÁNARSTAÐ MARC BOLANS
Enski söngvarinn Marc Bolan átti
sér marga aðdáendur meöan hann
lifði. Hann lést í bílslysi árið 1977, er
hann ók utan í tré á Mini-bll sínum.
Það tré er nú orðið allt að því helgur
staður í augum aðdáenda hans. Á
dánardægri Bolans streyma aðdá-
endur — aðallega stúlkur í
þúsundatali að trénu og láta tárin
streyma í nokkrar minútur.
Sumar láta sér ekki nægja að
gráta. Þær rista nafn stjörnunnar í
trjábörkinn og skera gjarnan út
hjarta utan um það.
Marc Bolan var trúlofaður söng-
konunni Gloriu Jones, er hann lést.
Hún var einmitt með honum í
bílnum er slysið varð.
Z. tbl. Vikan 45