Menntamál - 01.10.1949, Blaðsíða 31

MENNTAMÁL
89
frá starfsemi skrifstofunnar til að gefa nokkra hugmynd
um, hvernig þar er starfað.
Rúna var 13 ára og var send frá skólanum til rannsóknar
sökum hnupls og sökum þess, hve illa námið sóttist.
Hún hafði verið sett í sérstakan bekk fyrir treggáfuð börn.
Það var líka vitað, að heimili hennar var að einhverju
leyti ábótavant. Við rannsóknina kom í ljós, að móðirin
dó, þegar Rúna fæddist. Faðirinn var sjómaður, sem
drukknaði á stríðsárunum. Þrjú fyrstu árin var Rúna
á mjög lélegu heimili hjá vandalausum. Þá tók frænka
hennar hana að sér, og var hún þá mjög stutt komin á
þroskabrautinni og gat varla talað. Frænkan segir, að
Rúna hafi alltaf verið erfitt barn. Það hefur verið erfitt
að halda henni heima, og hún hefur haft meiri mætur á
nágrönnunum en heimilisfólkinu. Hún hefur baktalað
frænku sína, til dæmis sagt, að hún fengi lítið að borða og
fleira og fleira. Frænkan segir, að Rúna eigi þó betra at-
læti en flestir aðrir, og er sannfærð um, að hún hafi erft
hina erfiðu skapgerð föður síns. Hún segir einnig, að sitt
eigið barn sé þægt og allt öðru vísi en Rúna.
Kennari Rúnu segir, að fyrr hafi henni gengið námið
mjög illa, en hún sé nú með þeim beztu í sínum bekk. (Það
var sérstakur bekkur fyrir treggáfuð börn). Hann telur
Rúnu yfirleitt þæga og góðhjartaða, en segir, að hún hafi
einstöku sinnum tekið smápeninga frá bekkjarsystrum
sínum.
Bekkjarsystir Rúnu segir, að hún sé mjög ófrjáls, sé
haldið heima og bannað allt.
Sjálf er Rúna feimin og hlédræg og þorir varla að tala
í fyrstu. Hún segir, að sér leiðist að biðja frænku sína um
mat. Hún segir, að sér finnist frænka sín alltaf vera vond
við sig og sér sé oft refsað. Hún hefur oft óskað þess, að
frænkan væri eins gagnvart henni og foreldrar hinna barn-
anna eru gagnvart sínum börnum. Hún álítur, að frænk-
unni þyki ekki vænt um sig, og vill helzt flytja frá henni.