Menntamál - 01.10.1949, Blaðsíða 23

MENNTAMÁL
81
leysa þau, og það er rétt að hafa það einnig í huga, að for-
eldrar þessara barna eru oftlega ekki færir um að hjálpa
þeim og heimilishögum er ósjaldan þannig háttað, að þau
hafa lítil eða engin skilyrði til heimavinnu.
Reynsla mín, sem sprottin er af margra ára starfi við
sérskóla, hefir kennt mér það, að börn úr slíkum skóla læra
meira í landafræði, náttúrusögu og sögu á þriggja vikna
dvöl með kennara sínum úti í sveit en þau læra á einu ári
í skólanum. Það er því full ástæða að hvetja til slíkra náms-
ferða eða víðavangsskóla ekki einungis til eflingar líkams-
heilsu barnanna heldur eigi síður til aukins sálarþroska.
III. Námsefnið. Öll viðfangsefni í þessum skólum verða
að vera í eins nánum tengslum og auðið er við daglegt líf
barnanna og félagslegt umhverfi þeirra. Ég er þeirrar
skoðunar, að þetta eigi einnig við um börn í almennum
skólum, en sérskólabörnum er það bein lífsnauðsyn.
Þegar samdar eru námsáætlanir, verður þessi spurning
að vera sívakandigetur þetta námsefni orðið börnunum
að nokkuru gagni? Það mark, sem að er stefnt, er að þessi
börn verði virkir þegnar í þjóðfélaginu (ef til vill í betra
þjóðfélagi?) Þetta er svo að skilja, að kennslan verður að
vera frá upphafi beinn eða óbeinn undirbúningur undir
starf.
Þegar að því kemur að framkvæma námsáætlunina, verð-
ur kennarinn á hverjum tíma að gefa mjög nánar gætur
að áhugamálum barnanna og aldrei láta áætlunina verða
þránd í götu þess, að börnin ástundi af gaumgæfni þau
viðfangsefni, sem þau eru hugfangin af og þau á þeirri
stundinni hafa yndi af að fræðast um og glíma við. Náms-
áætlunin á að vera leiðbeining, en ekki spangabrynja, sem
drepur allar lífshræringar í dróma. Andrúmsloftið í
kennslustofunni verður að vera þess konar, að löngun barn-
anna til að spyrja glæðist, svo að það komi fram, sem þeim
býr í huga, og þeim gefist kostur að ræða það sín á milli
og við kennarann.