Menntamál - 01.10.1949, Blaðsíða 55

MENNTAMÁL
113
söm húsmóðir, afkastamikil og fjölhæf til allra verka, svo
sem móðir hennar. Þau hjónin áttu skemmtilegt heimili,
þar sem vinir og frændur áttu jafnan athvarf og þótti
gott að dvelja í skjóli glaðværra og góðra húsþænda. 2
börn eignuðust þau: Guðmund, sem nú er 11 ára og Guð-
rúnu Marenu, er andaðist á öðru ári.
Þessi er lífssaga frú Ragnheiðar í fám orðum. Skin og
skúrir skiptust á. Hún varð að sjá á bak einkadóttur, mörg-
um systkinum, foreldrum og vinum. En raunir sínar bar
hún með skapfestu og stillingu, þessi fíngerða kona. Hún
var fríð sýnum, gáfuð, einbeitt og viljaföst, kyrrlát og
prúð í framgöngu, en óvenjulega aðlaðandi og skemmtileg
í viðræðu, svo að jafnan var yndi að návist hennar. Ég
hygg þó að sterkustu þættirnir í skapgerð hennar hafi verið
samúð og hjálpfýsi. Hún vildi leysa vandræði hvers manns
og var því með afbrigðum vinsæl. Mér virtist henni þykja
það greiði við sig að rétta öðrum hjálparhönd. Það er ekki
furða þótt svona samferðamenn marki djúp spor í hug-
um þeirra, sem kynnast þeim. Minning Ragnheiðar í Hruna
máist því ekki þótt áratugir líði. Þannig reyndist hún
mér og mínum. En allra bezt man ég eftir að sjá hana í
barnahópi, geislandi glaða og börnin ljómuðu af gleði. Þar
var réttur maður á réttum stað. Mín eigin börn þekktu
hana aðeins sem gest, en samt varð hún þeim vinur, sem
þau aldrei gleyma. Svo miklu töframagni var hún gædd.
Og nú er hún dáin — horfin. En ekki skal æðru mæla.
Lögmáli dauðans verða allir að lúta. Allir vinir Ragnheiðar
í Hruna þakka henni það sem hún var þeim og biðja henni
blessunar guðs á strönd hins ókunna heims.
Ingimar Jóhannesson.