Menntamál - 01.10.1953, Blaðsíða 38

104
MENNTAMÁL
yrði stytt, nema verulegum hluta unglinga yrði meinuð
skólavist. Að öðrum kosti mundi meiginþorri þeirra sækja
skóla eftir sem áður. Hins vegar mundu þeir unglingar,
sem minnstrar umhirðu og umhyggju njóta af hálfu
heimilanna, hverfa úr skólunum og verða iðjuleysi og
vandræðaskap að bráð fremur en ella.
Vafalaust hefur okkur ekki enn þá lærzt til fulls að
taka hin nýju verkefni þeim tökum, sem þau krefjast,
og við höfum verið fastheldin um of við úrelta skólahætti
og skólahugmyndir og ekki fært okkur nógsamlega í nyt
þá þekkingu, sem nútíminn á fram að bjóða í þessum
efnum.
Því má ekki gleyma í þessu sambandi, að einn höfuð-
þáttur skólalöggjafarinnar hefur ekki enn komið til fram-
kvæmda nema að nokkuru leyti. Það eru ákvæðin um
menntun kennara. Milliþinganefndin lagði þó svo mikla
áherzlu á þennan þátt, að hún gekk fyrst frá frumvarpi
um æfinga- og tilraunaskóla. Hlutverk hans átti m. a.
að vera að þreifa sig áfram um heppilegar starfsaðferðir
og leiðbeina skólum í því efni. En það er kunnara en frá
þurfi að segja, hvernig búið er að íslenzkri kennara-
menntun.
Óneitanlega eru mörg viðfangsefni óleyst í íslenzkum
skólamálum. Leiðin til að sigrast á þeim er ekki að hverfa
aftur til fortíðarinnar. Uppgjöf og úrtölur hafa aldrei
þokað hag þessarar þjóðar áfram um eitt hænufet, held-
ur hitt að leita lausnar á hverjum vanda, sem að steðjar.
Þess er ekki að vænta, að það hafi tekizt í þessu efni enn
sem komið er, við slík skilyrði sem er að etja, einkum í
fámennum skólahverfum. En ef vel er að gáð, hefur
ýmislegt áunnizt, jafnvel mikil átök verið gerð. Mætti
það verða hvöt til meiri starfa.
Á. H.