Menntamál - 01.12.1957, Blaðsíða 27

MENNTAMÁL
217
kennaranum lærdómsrík og gefið tilefni til frekari athug-
ana. Svör skulu ekki étin upp eða sagt já við þeim í sí-
fellu, nema þörf gerist (hætta á tilbreytingarleysi). Enda
skal haft í huga hverju sinni, hver þroski bekkjarins er
og hvers hver einstakur nemandi þarf.
Skynræn kennsla.
26. Munnlega kennslan á að vera skynræn. (Leitið hlut-
stæðra dæma). Neyta skal allra sýnikennslutækja eftir
föngum.
27. Notið töfluna og skipuleggið þá notkun fyrir hvern
áfanga kennslustundarinnar. Skrifið og teiknið skýrt og
greinilega og standið þannig, að öll börnin sjái það, er
sýna skal. Mynd, sem verður til á töflunni eða annars stað-
ar í bekknum, er meira virði en hver önnur, sem komið
er með fullgerða. Myndin á að festa í minni það, sem um
er talað.
28. Verklegar æfingar skulu taka til meginatriða við-
fangsefnis í kennslustund eða á námsskeiði. Farið yfir
úrlausnir verklegra æfinga með bekknum.
29. Þar sem oft er ýmsum örðugleikum háð að koma
við tilraunum og annarri sýnikennslu í stórum bekkjum,
verður að gera sér ljósa grein fyrir framkvæmd slíks.
Stundum er rétt að ræða hana við æfingakennarann.
30. Við hvers konar sýnikennslu er einnig mikilvægt,
að börnin verði virk og starfsöm.
Framkoma í bekknum og fleira.
31. Talið ekki of mikið sjálf, en leitið samstarfs við
nemendur. Gerið mun á kennslustund og fyrirlestri.
32. Málfæri og mál skal vanda og miða róm og radd-
styrk við aðstæðurnar. Forðizt suðandi messugerð og slit-
in orðatiltæki.
3. Vinsemd og áhugi kennara örvar nemendur.