Menntamál - 01.12.1957, Blaðsíða 85

MENNTAMÁL
275
að ræsta það, svo að um munaði. Þó var gólfið þvegið við
og við. Þess varð þó að gæta, að þvo ekki gólfið í frosti,
því að þá lagðist svell yfir það, þar eð lítill munur var á
hitastiginu inni og úti og þá sérstaklega, er vindur stóð
upp á dyrnar, er af norðri næddi. Ofn var enginn í hús-
inu og engin þægindi og urðu piltar, sem leikfimi stund-
uðu, að vinna sér til hita og afklæðast sem minnst á frost-
dögum. Leikfimiföt sérstök þekktust ekki, en flestir höfðu
með sér sauðskinnsskó, því að ekki var hægt að vera þar
á sokkaleistunum sökum flísahættu. Þegar búið var að
binda á sig skóna, smeygja sér úr jakkanum og jafnvel
vestinu, ef hitastigið leyfði það, þá var allt tilbúið.
Fyrir norðan leikfimishúsið stóð fjós með safnþró und-
ir. Sunnan undir fjósbyggingunni voru salerni skólans.
Þegar vindur stóð af norðri gaus frá þessum húsum óþef-
ur mikill, sem lagði þá inn í leikfimishúsið. Annars kunn-
um við ekkert illa við þetta leikfimishús. Engir okkar
höfðu komið í slíkt hús, þekktum ekki annað betra. Við
gerðum okkur því þessi húsakynni að góðu, og umkvart-
anir í þeim efnum komu okkur ekki til hugar.
Ekki bætti það um fyrir húsinu, að það var notað sem
uppboðshús, er eldri piltar seldu yngri námsbækur — og
voru þá á stundum seldar með rusl-bækur, sem nefndust
doðrantar, og keyptu piltar slíkar bækur til þess að henda
í hvern annan — hófu svo kallað doðrantakast.
Einnig var húsið notað undir smásjónleiki námssveina
í frístundum, þó að aðalleikflutningur færi fram í Langa-
loftinu.
Áhöld og tæki til leikfimi voru í húsinu þessi: Þverslá
yfir þvert húsið syðst. Var ætlazt til þess, að piltar drægju
sig eftir henni af handafli með krepptum örmum, þannig,
að höfuð væri jafnhátt slánni eða jafnvel hærra. Slá þessi
fór smáhækkandi, og varð því að sækja á brattann. Þetta
var erfitt í fyrstu fyrir kraftalitla og hékk þar margur