Menntamál - 01.12.1957, Blaðsíða 86

276
MENNTAMÁL
langur, linur, áður en hann gæti kreppt sig eða hafið sig
upp af slánni.
Þar voru einnig hangandi ofan úr lofti kaðlar gildir,
ýmist sléttir eða með hnútum, sem draga átti sig upp
eftir. Veitti mörgum það erfitt á þeim slétta.
Þarna var hestur einn mikill. Er hann var með þófa
yfir, var farið eftir honum langsendis, en þófalausan var
farið yfir hann þversum og tekið þá um járnhöldur tvær,
sem upp úr baki hans stóðu.
Þar voru einnig hástökkstæki. Komust margir þar hátt,
einkum þeir, sem komust upp á þá aðferð að slá línuna
niður með fætinum, er hann kom að henni, án þess að
fella hana. Langstökk var þar einnig iðkað og lá hlaupa-
brautin úr útsuðurs-horni hússins til landnorðurs, því að
of stutt var húsið, ef hlaupið var til frá stafni til stafns.
Þá voru þar tæki, sem ætluð voru efstu bekkjunum
tveim, en það voru trébyssur og skylmingakorðar. Tré-
byssurnar þóttu okkur leiðar, en korðarnir vígamönnum
samboðnir. Við skylmingarnar voru notaðar brynjur, sem
var vesti stoppað og náði frá hálsi og niður að hnjám og
spennt saman á baki. Var ætlazt til, að með vinstri hönd
væri haldið um neðri ólina baka til. Auk þessa voru glóf-
ar, stoppaðir, óþjálir mjög, og svo hjálmur, riðinn úr gild-
um vír, en leðurþófar um eyru og spöng, leðurklædd, sem
tók aftur fyrir höfuð, niður fyrir hnakkann. Það, sem
verst var, var það, að engin böð voru í sambandi við leik-
fimikennsluna og enginn tími ætlaður til laugaferða.
Leikfimi sú, sem við iðkuðum, hafði ekkert upp á að
bjóða, sem nú kallast staðæfingar. Engar æfingar voru
aðrar en þær, sem ég hef hér áður nefnt. Allar fyrirskip-
anir voru á dönsku.
Að vorinu var eins konar vorpróf í leikfimi, áður en
upplestrarfrí hófust, og var bæjarbúum leyfður aðgang-
ur. Eigi virtust þeir hafa sérstakan áhuga fyrir leikfim-