Heima er bezt - 01.02.1959, Blaðsíða 22

bekk svo langt frá fuglinum, að hún gat ekki náð til
hans úr sæti sínu. Fuglinn var í búri sínu á veggnum á
móti henni. Hún horfði hugfangin á fuglinn, en þorði
þó ekkert að segja.
En þá skeði undrið. Skipstjórinn og foreldrar hennar
brugðu sér augnablik út úr herberginu, en Selma varð
ein inni hjá paradísarfuglinum.
Aldrei gat hún síðar gert sér grein fyrir því, hvernig
það gerðist, en allt í einu hafði hún risið á fætur og
gengið óstudd þvert yfir gólfið að búrinu og snert fugl-
inn!
Foreldrar hennar komu að í þessu og trúðu naumast
augum sínum. Hér hafði gerzt kraftaverk!
Eftir þetta gat Selma gengið, en var þó dálítið hölt,
og þegar hún stækkaði, varð annað fóturinn dálítið
styttri. Enginn gat skilið eða skýrt þessa undralækningu,
en sjálf trúði Selma því, að fuglinn hefði læknað sig.
Þegar þetta gerðist, var Selma sjö eða átta ára gömul.
Þar sem annar fótur Selmu var ofurlítið styttri, var
hún alla ævi hölt, og þess vegna urðu æskuár hennar
öðruvísi en annarra heilbrigðra bama. Þegar jafnaldrar
hennar hlupu um í glöðum leik, þá sat Selma oft við
gluggann í herberginu sínu eða á bekk úti í garðinum
og horfði á leik barnanna. Ekki varð hún þó önug eða
þunglynd, heldur jafnan glöð og hress í viðmóti. Hún
las mikið og lærði gömul kvæði og þjóðsögur og var
talin mjög bráðþroska andlega.
Heima hjá Selmu voru veizluhöld tíð og mikið sungið
og dansað. Selma lærði dálítið að dansa, en af því að
hún var hölt, naut hún sín aldrei í dansinum, en Gerða
systir hennar, sem var lítið eitt eldri, var falleg stúlka,
létt á fæti og mjög eftirsótt í dansinum.
Þótt Selma væri jafnan glöð og hress í viðmóti, þá
þjáðist hún í leyni, þótt hún reyndi að harka af sér og
dylja sem bezt harm sinn fyrir foreldrum sínum. Eitt
atvik kom fyrir á æskuárum hennar, þar sem kjarkur
hennar brast. — Á næsta bæ við Márbacka átti að halda
mikla veizlu. Þar átti að fara í ýmsa leiki og dansa. Var
þangað boðið allri fjölskyldunni frá Márbacka. Þegar
fólkið fór að búa sig, vildi Selma ekki skipta fötum og
sagðist ekkert ætla að fara. Faðir hennar herti mjög að
henni að koma með og varð síðast hávær og stórorður.
Sagði þá Selma, að hún ætti þangað ekkert erindi. Eng-
inn vildi dansa við sig, þar sem hún væri hölt. Hún lét
þó loks undan pabba sínum og fór með þeim í boðið.
Á dansleiknum fór eins og Selma bjóst við. Systir henn-
ar flaug um gólfið í hverjum dansi, en sjálf dansaði
Selma mjög lítið. Þetta fékk svo mikið á hana, að hún
gat ekki dulið harm sinn og barst svo illa af, að faðir
hennar dauðsá eftir að hafa þvingað hana til að fara
með þeim. — Eftir þetta bað hann hana aldrei að fara
þangað, sem dansað var. Þegar þetta gerðist, var Selma
14 eða 15 ára.
Nokkru síðar ákvað faðir hennar að senda hana í
skóla og láta hana ganga menntaveginn, sem svo var
kallað, en slíkt var þó mjög fátítt á þeim tímum með
stúlkur úr sveit af alþýðustétt. Var það afráðið, að hún
færi til Stockhólms í því skyni. Frá Márbacka í Verma-
landi til Stockhólms er löng leið, og fór Selma þetta í
járnbrautarlest. Bróðir hennar, sem nýlega var orðinn
stúdent, var með henni. Á leiðinni kynnti hann hana
fyrir félaga sínum, sem var glæsilegur, ungur stúdent.
Selma varð strax hrifin af honum, en duldi tilfinningar
sínar. Henni fannst hún vera eins og kóngsdóttir í
ævintýri, þar sem hann var prinsinn. Hún fann til ó-
kennilegrar gleði, sem hún hafði aldrei þekkt fyrr.
Hún var hamingjusöm og sæl.
Litlu eftir að þau komu til Stockhólms, stóð hún eitt
sinn við glugga á húsinu, sem hún átti heima í, og sá
vin sinn ganga framhjá. Hann leit upp í gluggann og
brosti hlýlega, um leið og hann heilsaði og hélt leiðar
sinnar. Gleði og hamingju Selmu er varla hægt að lýsa.
Henni fannst allt svo hlýtt og bjart, og það var eins og
hún svifi um gólfið.
En daginn eftir las hún það í einu dagblaðinu, að
þessi ungi stúdent hefði kunngert trúlofun sína og ætl-
aði að gifta sig næstu daga. Hún tók þessari fregn með
mestu ró. Ævintýr hennar hafði aldrei átt sér neitt
slíkt takmark — en hún geymdi það eins og helgan dóm
í hjarta sínu.
Selma giftist aldrei, og rættist því sá spádómur líka.
í endurminningum sínum lætur hún liggja að því, að
aldrei framar hafi hún orðið ásthrifin af nokkrum
manni.
Sumarið 1946 fór ég víða um Vermaland. Þá kom ég
líka að Márbacka. Selma var þá dáin fyrir sex árum.
Márbacka er fagurt sveitasetur. Þar var æskuheimili
Selmu, og þar dvaldist hún síðustu áratugina.
Á skólaárum Selmu dó faðir hennar. Hann hafði ætíð
verið eyðslusamur og mikill höfðingi heim að sækja.
Hann var því stórskuldugur, er hann dó. Jörðin og allt
búið var selt á uppboði. Selmu tók það mjög sárt, að
móðir hennar skyldi þurfa að selja jörðina, því að hún
elskaði æskuheimili sitt.
Þegar Selma var rúmlega fimmtug og hafði hlotið
Nóbelsverðlaunin árið 1909, þá keypti hún æskuheimili
sitt aftur. Hún byggði þar upp og gerði garðinn frægan.
62 Heima er bezt