Heima er bezt - 01.02.1959, Blaðsíða 25

— Jæja, þú ert fyrsta stúlkan, sem ég býð með mér
á dansleik. Ætlar þú svo að neita mér? — Valur horfir
á Ástu, og í augum hans speglast hljóð bæn; en Ásta
harðnar aðeins á svipinn og segir enn kaldara en áður:
— Þú verður sjálfsagt ekki í neinum vandræðum með
stúlku til að dansa við, þótt ég verði heima.
— Ekki geri ég ráð fyrir því, en ég býð þér með
mér.
— Það er fallega gert, en ég get ekki þegið boð þitt.
— Þú vilt ekki þiggja það, Asta. — Þýð rödd hans
leynir ekki þeim djúpa sársauka, sem í brjósti hans
svellur, en Ásta brynjar sig öllum sínum kulda og segir
einbeitt og hörkulega:
— Það er óþarft að ræða þetta mál frekar, ég verð
heima í kvöld.
— Þá tölum við ekki meira um það. Þú ert vitanlega
frjáls gerða þinna, Ásta.
Þau eru aðeins ókomin til fólksins suður á túninu,
og þögnin er einráð hin fáu samleiðarspor, sem eftir
eru, en hjörtu beggja slá heitt og þungt. Ásta nemur
staðar á nýrakaðri sléttu skammt frá fólkinu og losar
sig við farangur sinn. Hér ætlar hún að slá upp veizlu-
borði dagsins. Valur sér að samfylgd þeirra er á enda
og réttir Ástu körfuna með bollapörunum. Svo gengur
hann til Elínar og afhendir henni hrífuna. En Asta
breiðir hvítan dúk á grundina og framreiðir þar eins
og á vistlegasta veizluborð.
Fólkið leggur frá sér verkfærin og sezt að sam-
drykkju. Umandi kaffið er ljúffengt og hressandi, og
glaðværir hlátrar hljóma, meðan fólkið neytir þess. En
eldhússtúlkan á engan þátt í þeirri gleði. Hún situr
álengdar og bíður með óþreyju eftir að komast sem
fyrst heim í hljóðláta kyrrð einverunnar, því að nú á
hún ekki samleið með neinum.
Valur ræðir við fólkið og tekur þátt í glaðværð
þess, en hlátur hans er hjáróma, og gleði hans uppgerð.
Kaffidrykkjunni er lokið, og fólkið hefur starf sitt að
nýju. En Ásta lætur allt kaffidótið niður í körfuna og
hraðar sér heim á leið. Hún er fegin, því að nú er þessu
lokið, og þá fær hún að vera ein um hríð.
Hreiðar, kaupmannssonurinn frá Reykjavík, horfir
á eftir Ástu heim túnið og fylgist með hverri hreyf-
ingu hennar, þar til hún hverfur inn í húsið. Þá færir
hann sig til Vals og segir glettinn og gáskafullur:
— Skolli er þetta sæt stelpa, Valur.
— Við hverja áttu?
— Eldhússtúlkuna, auðvitað. Hún er sú langhuggu-
legasta, sem hér hefir verið öll þessi sumur, síðan ég
byrjaði að koma hingað að Ártúni.
Valur brosir dauflega. — Hefir þér ekki yfirleitt lit-
ist vel á þær allar stúlkurnar, sem hér hafa verið á
sumrin?
— Þessi slær metið. Ég er ákveðinn á að bjóða henni
með mér á dansleikinn í kvöld.
— Ég efast um að hún dansi.
— Hvaða vitleysa. Hefir þú aldrei farið með henni
á ball í sumar?
— Nei, ég hef ekki sótt neinar skemmtanir, síðan ég
kom heim í vor.
— Hvort ég væri búinn að fara á ball, og það oftar
en einu sinni með svona laglegri stelpu, í þínum spor-
um. En þu hefir hreint engan áhuga fyrir kvenfólki,
Valur minn, og þetta ætlar ekkert að lagast með aldr-
inum. — Hreiðar lítur á vin sinn og hlær ertnislega.
— Hvað sem er um það, þá langar mig ekkert til að
hafa stúlkur að leikfangi, það hefi ég oft sagt þér áður.
— Þú ert alltof samviskusamur, vinur minn, en þann
góða eiginleika á ég ekki til gagnvart kvenfólkinu. Ég
skemmti mér með því eftir vild og teyga hvern bikar
í botn eftir mínum geðþótta, og svo nær það ekki
lengra.
— Það finnst mér vægast sagt Ijótur Ieikur.
Hreiðar hlær kæruleysislega. — Getur verið. En nú
er það sæta eldhússtelpan þín, sem ég ætla að skemmta
mér með í kvöld, og það skal sannarlega verða gaman.
— Það er óþarfi að tala um þau mál við mig. Þið
eruð bæði sjálfráð gerða ykkar. — Valur vill ekki lengja
þessar viðræður frekar og færir sig þögull og svip-
þungur burt frá vini sínum. En það er ólíkt sérstæðri
háttvísi hans og prúðmennsku. Hreiðar horfir á eftir
Heima er bezt 65