Heima er bezt - 01.02.1959, Blaðsíða 30

vera sælum. Þetta voru hennar einu vinir í lífinu. Nú
var hún viss um, að hún væri að hverfa frá þeim. Það
var ósennilegt, að hún ætti langt eftir, fyrst hún var
á annað borð að veikjast. Hún minntist þess ekki, að
hún hefði verið í rúminu einn einasta dag í þessi sextíu
ár, sem hún átti að baki sér. Hún treysti sér ekki til að
brynna kúnum. Strákurinn varð að gera það, þegar
hann kæmist á fætur.
Kristján var að drekka kaffið við maskínuhússborðið,
þegar hún kom inn. Hún bauð honum góðan daginn.
Hann tók dauflega undir það en spurði, hvort hún
hefði litið inn til Rósu.
„Já, hún er víst við það sama,“ anzaði hún. „Og svo
bætist það við, að ég er víst að veikjast sjálf, svo að nú
fer að verða erfiður búskapurinn, að minnsta kosti inn-
anbæjar.“
„Hefurðu ekki alltaf talið, að þú værir búin að fá
mislingana?“ sagði hann hörkulega.
„Ég hélt það nú, en svo getur það reyndar verið eitt-
hvað annað, sem að mér er nú, en ég finn það bara, að
ég get ekki lengur á fótum verið,“ sagði hún. „Kýrnar
eru vatnslausar. Ég treysti mér ekki til að bjástra við að
brynna þeim.“
„Skárri er það bölvaður vesældarskapurinn sem við-
gengst á þessu heimili,“ sagði Kristján. „Ég sé ekki
annað, en að fóllc á öðrum bæjum sé komið á fætur og
farið að vinna.“
„Það er af því, að veikin kom hingað seinna en á hina
bæina,“ svaraði Geirlaug. „En ég býst ekki við að fara
á fætur aftur. Ég finn það á mér, að ég er bráðfeig,“
bætti hún við með kjökurhljóði.
„Hún er eins og vant er, bölvuð ekki sen móðursýkin
í ykkur kvenfólkinu. Ég hef nú aldrei heyrt, að misl-
ingar væru banvænir. Þú hefðir sjálfsagt ekki tekið
veikina, ef þú hefðir ekki verið sífellt inni í þessari
veikindamollu, sem er í bænum,“ sagði hann gramur.
„Það er allt annað en heilsusamlegt, að koma ekki út
undir bert loft allan guðslangan daginn.“
Geirlaug var ekki lengur skjálfrödduð. Gremjan út-
rýmdi kjarkleysinu úr huga henni. „Ég verð nú bara
að segja það, að ég hef haft annað að gera nú um tíma,
en að sitja úti, þó það hefði kannske verið hollara fyrir
mig,“ sagði hún ergilega. „Ég verð nú bara að segja,
að þú verður að fá einhverja manneskju á heimilið, sem
kann að skúra gólfin og þvo þvottinn og gera ekki skil-
vinduna ónýta, en það kunna þær ekki, þessar vinnu-
konur, sem þú hefur núna.“
„Ætli það sé einhver sérstök kúnst, að setja saman
skilvinduna og snúa henni,“ sagði hann úrillur og fór
út.
Geirlaug skildi mjólkina, þvoði skilvinduna og setti
hana saman, eins og hún átti að vera, þvoði svo föt-
urnar og lét þær þar, sem þær gátu þornað, án þess að
gisna. Svo skammtaði hún morgunmatinn, sem alltaf
var kaldur á sumrin. Eftir það fór hún inn og háttaði.
„Þetta kalla ég heldur bágar heimilisástæður,“ sagði
Kristján þegar verið var að borða. „Þú verður að reyna
að hugsa um miðdegismatinn, Bogga, og þvo upp mat-
arílátin og láta þau á þann stað, sem þau'eiga að vera.“
Eftir það fór hann inn til konu sinnar og bauð góðan
daginn í húsdyrunum, eins og hann var vanur.
Jón lifli stóð við rúmið hjá móður sinni. Hún var að
reyna að hjálpa honum í fötin.
„Þetta er nú heldur umhendis fyrir þig,“ sagði hann
kuldalega. „Það væri ólíkt þægilegra að vera á fótum,
enda sé ég ekki annað ráð en að þú reynir það, fyrst
þín mikla hjálparhella Geirlaug er nú komin í rúmið.“
„Heldurðu að ég væri ekki komin í fötin fyrir æði
löngu, ef ég gæti það?“ svaraði Rósa. „Það dettur víst
engri manneskju í hug að fara úr rúminu, sem hefur
jafn háan hita og ég hef.“
„Það er nú eitt af mörgu, sem gerir hverja manneskju
að aumingja, að trúa á þennan hitamæli, þó hann sé ef
til vill hringlandi vitlaus,“ sagði Kristján.
„Ég ldæði mig ekki fyrr en ég er orðin hitalaus,"
sagði Rósa. „Þó að ég hefði engan mæli, fyndi ég, að
ég er engin manneskja til að vera á fótum. Þó að lífið
hafi ekki margt gott að bjóða mér, þá langar mig til að
lifa hjá drengnum mínum.“
„Þú frískast aldrei meðan þú ert inni í þessu pestar-
Iofti,“ sagði Kristján, meðan hann var að láta skóna á
drenginn. Svo fór hann með Jón litla út.
Nokkru seinna sá Rósa, að hann var kominn á hest-
bak og snerist innan um lambféð. Sjálfsagt hafði hann
meiri áhuga fyrir rollunum en því, hvernig henni liði.
Það var ekki hægt að heyra annað, en að hann áliti, að
hún lægi í rúminu að gamni sínu. Hún ætlaði heldur
ekki að tala utan að því, að læknis yrði leitað. Kristján
hafði farið til læknis, þegar Jón litli hafði verið sem
veikastur. Rósa var honum þakklát fyrir það, hvað
hann var góður við drenginn. Það var líka orðið það
eina, sem hún gat fellt sig við í fari þess manns, sem
henni hafði fundizt gallalaus fyrir nokkrum árum. Svo
gat lífið verið óskiljanlegt stundum.
Rósa fór ofan á- gólfið og reyndi að hrista upp sæng-
ina sína og koddann. Svo fór hún fram fyrir, til að vita
um, hvernig Geirlaugu liði. — Hún mókti, eldrauð í
framan af sótthita.
Rósa opnaði baðstofuhurðina og kallaði, svo hátt
sem hún gat á Boggu, en það anzaði enginn. Hún fór
þá inn fýrir aftur og lagðist undir sængina og grét. Hún
Óskaði þess, að hún hefði fengið að deyja með drengn-
um sínum, þegar hann var veikur og nýlega fæddur.
Þá hefði hún verið laus við að þjást svona dag eftir dag,
hver vissi hvað lengi. Út yfir allt tók þó, að Geirlaug
skyldi vera lögzt, þessi mikla stoð og stytta heimilisins.
Nokkru seinna kom Jón litli inn til mömmu sinnar.
Hún bað hann að ná vatni í glas handa sér. Hann kom
með hálft glasið. Hitt hafði hellzt niður hjá honum á
leiðinni, blessuðum drengnum. Hann hafði sótt vatnið
alla leið út í læk. Rósa þakkaði honum fyrir, hvað hann
70 Heima er bezt