Heima er bezt - 01.01.1961, Page 39

„En nú er hann að hressast, búinn að taka tvær tennur,
svo þú mátt fara að taka til tannfé handa honum.“
„Það hefur líklega ekki verið eins mikið að honum
og þið hafið haldið,“ sagði hann. „Það er nýfætt, skjótt
hestefni úti á Hofsdal. Það er bezt að hann eigi það.“
Asdís ljómaði af ánægju. „Þar gerðirðu vel til hans,
elsku drengsins, að gefa honurn bara hestefni, Sú kem-
ur tíðin að hann þeysir fram og aftur og út og suður
um Ströndina og faðir hans og móðir horfa á eftir
honum, rígmontin.“ Hún þreif bolla ofan af hillu,
hellti í hann kaffi og settist við hliðina á Kristjáni og
fór að spyrja hann eftir fénaðinum, hvort þær hefðu
ekki komið með lömbin sín rollugreyin og skilað heil-
um reyfunum.
„Jú, þær voru víst fletsar með lömbin,“ sagði Krist-
ján. „Það er ekki hægt að segja annað um það en er,
að afkoman hefur verið góð þetta vorið. Líklega verð-
ur það eitthvað öðruvísi næsta vor. Þeim bregður nú
sjálfsagt við, þegar farið verður að fóðra þær á útheyi
eftir töðuna, rollugreyunum."
„Við líklega látum þær nú ekki ganga illa undan. Ég
er nú ekkert óvön að fóðra á útheyi,“ sagði Ásdís.
„Hestarnir bíða á hlaðinu. Það þarf að teyma þá
eitchvað frá,“ sagði Kristján.
Faðir hans var fljótur til svars: „Það verð ekki ég
sem geri það. Ég er búinn að fá alveg nóg þennan
sólarhringinn. Ég þykist góður ef ég kemst út að lækn-
um til að skólpa af mér mesta skítinn; svo fer ég að
sofa.“
Ásdís hló hátt. „Mér sýnist þú varla geta haldið opn-
um augunum, garmurinn þinn,“ sagði hún. „Ég hélt að
þú værir ekki svona aumur.“
„Ojæja, það er nú enginn ungur nema einu sinni,
stúlka mín, ekki þú heldur. Þú verður farin að lýjast
þegar þú ert komin á minn aldur þó þú sért upp með
þér núna,“ svaraði hann.
„Þú þarft nú varla að fara út að læk. Það er vatn
inni,“ sagði Valborg.
„Þakka þér fyrri nærgætnina og notalegheitin,“ sagði
gamli maðurinn.
Nokkru seinna þegar hann var að tína utan af sér
fötin á stokknum hjá konu sinni sagði hann: „Það er
dálítill munur á ævinni okkar þennan sólarhringinn.
Mér hefði áreiðanlega aldrei dottið í hug að fara til
sonar míns ef ég hefði vitað að þessi bölvaður þræl-
dómur biði mín.“
„Já, það er mikið að þurfa að amstra þetta og strita,
þegar kraftarnir eru alveg að þverra,“ umlaði í gömlu
konunni uppi við þilið.
Hartmann tók vel í nefið áður en hann lagðist út af.
Hann hresstist talsvert við það og talaði í hvíslandi róm
við konu sína: „Þetta ætlar að fara að lagast milli þeirra
Kristjáns og Ásdísar. Þau sátu hlið við hlið frammi í
búrinu áðan. Ég þóttist sjá að honum brygði talsvert,
þegar hann sá kvenmann koma þeysandi á Rauð gamla.
Náttúrlega þekkti hann hestinn og hefur líklega kennt
sín ef barnið væri sárveikt. Hann gaf honum folalds-
anga í tannfé. Hún kom brosandi fram til að segja
honum, að hann væri að hressast og hefði tekið tvær
tennur. Mér þykir vænt um að það lagast, þó við njót-
um líklega heldur lítillar nærgætni hjá henni, því hana
hefur hún víst ekki til, en það er eina vonin að hann
verði svolítið skárri til skapsmunanna ef hann fær kven-
mann í rúmið hjá sér og svo endist hún líka til að
þræla hjá honum.“
„Það fylgir því þá líklega sá böggullinn, að fleiri
krakkar fæðist. Ég er ekki manneskja til að basla með
barn á handleggjunum,“ svaraði hún hálfsofandi uppi
við þilið.
„Þau hafa víst bæði farið að flytja hrossin, hugsa ég.
Það er góð byrjun.“ Með þau orð á vörunum sigldi
hann inn til draumalandsins.
Kona hans vakti hann með kaffi um hádegisbilið.
„Ég sagði syni okkar, að þú hefðir varla getað talað
fyrir þreytu í morgun svo hann sagði mér að lofa þér
að sofa,“ sagði hún. „Þau eru nú bara búin að leggja
að niður við sjó og farin að þvo ullina, hjónaleysin eða
hjónaefnin, hvort sem þau verða heldur.“
„Það er ágætt. Þau litu líklega hvort til annars í nótt,
hvað sem það endist lengi. Hann verður alltaf vitlaus
þegar hann sér Hof. Ég lái honum það ekki. Það er
blöskranlegt að sjá þá jörð í eyði. Geirlaug kom með
kaffið suður á stekk eins og vanalega. Svo bauð hún
okkur að koma heim og fá vætuspón, en hann fór ekki
heim en ég var bæði þreyttur og svangur og fór heim.
Það er allt hvítskúrað hjá henni eins og vanalega. Hún
sagðist gera það sér til afþreyingar, að prjóna sokka og
vettlinga hnada karlmönnum, þó hún vissi ekki hver
fengi að njóta þeirra. Hún bað að heilsa þér.“
„Já, skárri er nú munurinn eða ævin mín, sem basla
með þetta þunga barn á þróttlausum handleggjunum,“
kveinaði Arndís gamla.
„Það þarf víst enginn að búast við því, að vera að-
gerðarlaus, sem er undir Kristján son þinn gefinn. Ég
kvíði fyrir slættinum, en það líður allt einhvern veg-
inn,“ sagði gamli maðurinn og teygði úr stirðum lim-
unum.
Seinna um daginn minntist Kristján á það, að sig
væri farið að langa til að bera ljá í jörð, ef einhvers
staðar væri slægur blettur í landareign þessarar jarðar.
„Það vanta víst ekki slægjurnar,“ sagði Valborg, sem
allt þótti gott, sem tilheyrði þessari jörð. Það er flói
hérna austur í skarðinu, sem þykir góður að grípa til
þegar túnið sprettur seint.“
„Náttúrlega eintómur sinuruddi,“ sagði Kristján.
„Já, það er sjálfsagt þó nokkur sina í honum. Þú lifir
nú ekki við þau eftirlætis kjör lengur, að slá alltaf
einskæra töðu eins og á Hofi,“ sagði hún.
Daginn eftir var lagt af stað á dalinn með harðfisk og
brauð í nesti. Hartmann var í slæmu skapi. Það var allt
annað en skemmtileg tilhugsun að hanga kaffilaus all-
an daginn uppi í fjöllum. Ásdís hamaðist við ullar-
þvottinn heima. Valborg þvoði úr heita vatninu. Hún
talaði um að sér fyndist ullin hræðilega ljót.
Framhald.
Heima er bezt 31