Heima er bezt - 01.09.1964, Page 17

sú, að mér láðist að spyrja. Þessvegna kann ég ekld frá
tíðindum að segja.
Eg hefði því getað látið staðar numið, enda gert það
ef ein hetjusagan hefði ekki óvart bæzt í hópinn —
hetjusaga af sjálfum mér. Hún skeði á leiðinni frá Húna-
veri til Reykjavíkur daginn eftir að komið var með
safnið niður af heiðinni. Það var föstudaginn 4. október.
Sagan á sér nokkurn aðdraganda og hann verð ég að
segja til að skýra málið. Dagana áður en ég fór í leið-
angurinn norður hafði magakvilli ásótt mig, en þó í
rénun og ég taldi mig nær albata. Lasleikans kenndi ég
þó að nýju eftir hrakviðrið á leiðinni í Ströngukvíslar-
skála, enda gegnblotnaði ég eins og flestir aðrir þá eftir-
minnilegu nótt.
Til meiri háttar tíðinda dró samt ekki í maganum á
mér fyrr en ég var seztur upp í áætlunarbíl Norður-
leiða á leið til Reykjavíkur. Bíllinn var kominn rétt
suður fyrir Blönduós þegar mér fannst eins og hleypt
væri úr marghleypubyssu inni í maganum á mér — svo
sársaukafullar voru kvalirnar. Þær ágerðust stöðugt.
Þetta var ekki líkt neinum verkjum eða sársauka eða
kvöl sem ég hafði kynzt um ævina. Svoleiðis lýsing eru
ekki nema gamanyrði ein á þeim þjáningum sem ég
leið. Ef ég ætti að líkja líðan minni við eitthvað, þá væri
það helzt það, að innan í maganum á mér væru minnst
16 eiturslöngur og 7 eða 8 krókódílar sem djöfluðust
þar í hrikalegum hamförum, stingju eiturbroddum inn
Safnid' rekið yfir Fossá.
Stafnsrétt.
í iðrin og rifu þau síðan og tættu innan úr líkama mín-
um. Svo æðisgengnar voru kvalirnar. Og alltaf jukust
þær.
Ég beit á jaxlinn, gætti þess þó ekki að tungan varð
á milli. Síðan er ör á henni. Seinna greip ég svo fast um
sætisbríkina fyrir framan mig að blóð spratt undan nögl-
unum. Ég afskræmdist í framan, gretti mig, fetti og
skældi. Fólk byrjaði að gjóta til mín augunum og stinga
saman nefjum. Það hélt víst að ég væri vitlaus.
Ég var það líka.
Allt í einu bættist sálarangist ofan á allar kvalirnar í
maganum. Það skeði um það leyti sem bifreiðin var
stödd í miðjum Víðidal. Ég fann skyndilega að allir
púkarnir inni í rpér, eiturslöngur og krókódílar eða
hvað það annars var, heimtuðu útrás. Mér varð mál.
Að verða mál inni í fullum rútubíl sem stoppar ekki
nema á tilteknum áningastöðum og á margra ldukku-
stunda fresti, er í sjálfu sér ekkert grín. En að verða mál
eins og mér varð það í Víðidalnum er fullkomið alvöru-
mál.
Hvað átti ég til bragðs að taka? Atti ég að biðja bíl-
stjórann að nema staðar á meðan ég settist á hækjur
mínar frammi fyrir öllum farþegunum. Eða átti ég að
láta skeika að sköpuðu, og fnykinn setja að farþeg-
unum svo þeim lægi við köfnun. Veslings föðurlands-
brækurnar mínar!
Bara að spryngi nú á einhverjum hjólbarðanum! Eða
liði yfir bílstjórann! Eða vegbrúnin léti undan svo bíll-
inn ylti út í skurð!
Ekkert af þessu skeði. Vegurinn alltof vel byggður,
hjólbarðarnir of nýir, bílstjórinn of hraustur.
Hvar yrði stoppað næst?
Ef til vill við Staðarskála eða Brú í Hrútafirði. Senni-
lega þó ekki fyrr en suður í Fornahvammi. Þá yrði það
um seinan. Allt um garð gengið.
Mér varð hugsað til lyktarinnar
Heima er bezt 329