Æskan - 01.02.1969, Qupperneq 10

Steinunn Karlsdóttir:
I^Stínci l&r til
^^uncíúnci*
7. KAFLI
Næstu dagar liðu í algjöru tilbreytingarleysi. Stína
fór í skólann og kynntist alltaf nýjum og nýjum
stúlkum, sem allar vildu vera vinstúlkur henn-
ar. Eitt sinn skrapp Stína niður í bæ eftir að hafa lært
svona nokkurn veginn, hvar helztu og fjölsóttustu verzl-
anirnar voru. Og unga stúlkan naut þess að ganga um
göturnar og skoða í búðargluggana. Hún leit inn í stóra
verzlun, þar sem allt virtist fást milli himins og jarðar,
í leit að ullarpeysu, því að Ámunda og Karl voru hætt
að kynda upp húsið, og Stína sá ekki eftir því að hafa
tekið stóru dúnsængina sína með sér. Allt í einu rakst
hún á Sólveigu flugfreyju, þar sem hún var í verzlunar-
erindum, og það urðu nú heldur en ekki fagnaðarfundir
með þeim. Sólveig bauð Stínu til miðdegisverðar upp á
hótelið, þar sem hún bjó. Stína þáði boðið með þökkum
og eftir að hafa tilkynnt Ámundu, að hún myndi borða
með Sólveigu gengu þær síðasta spölinn heim að hótel-
inu, sem var hvorttveggja í senn hótel og veitingahús.
Hitinn var það mikill, að flestir gestirnir borðuðu úti
undir beru lofti, uppi á svölunum, sem sneru út í garð-
inn og út á götuna.
Sólveig og Stína settust við eitt borðið og pöntuðu
það sem hendi var næst. Seinna bættust nokkrar flug-
freyjur við, sem bjuggu þarna á hótelinu. Þær hlógu og
mösuðu saman um alla heima og geima. Stína tók ekki
mikinn þátt í samræðunum, en naut þess að horfa á
fólksfjöldann streyma framhjá. Allir virtust vera að flýta
sér. Sólveig fylgdi henni síðan heim í leigubíl og kvaddi
hana innilega.
Þegar hún kom inn, var hún spurð spjörunum úr,
hvaða ungi maður það hefði verið, sem bauð henni út að
borða og svo framvegis.
Eftir nokkra sólarhringa fór að rigna, og það rigndi
stanzlaust í tvær vikur. Þetta voru leiðinlegir dagar fyrir
stúlkurnar, það er að segja Stínu og Lísu, því að Maríu
skipti það ekki svo miklu máli. Þegar þær komu heim
úr skólanum, fóru þær venjulegast að lesa lexíurnar sín-
ar fyrir morgundaginn. Það tók nú alltaf góðan tíma.
Þær gátu setið tímunum saman við sjónvarpið, þegar
Dýrlingurinn var eða þess liáttar myndir. Stundum sátu
þær langtímum saman við hannyrðir, og þá kom Ámunda
stundum með miðdegisverðinn á bakka upp til þeirra.
„Hér kem ég nú með hressingu handa ykkur, stúlkur
rnínar," var hún vön að segja góðlátlega. Og þær tóku
henni alltaf fegins hendi. Stína hafði nú þegar lokið við
tvo púða og var að byrja á fallegum dúk. Hún ætlaði
að gleðja móður sína með því að gefa henni það, sem
hún hafði gert, og sýna henni, að hún hefði ekki verið
aðgerðarlaus þann tíma, sem hún hafði verið í burtu.
Stína hafði aldrei liaft ástæðu til að kvarta undan
fjölskyldunni, og undir niðri hugsaði hún, að aldrei hefði
hún hitt svona gott og skemmtilegt fólk að undanskildum
foreldrum sínum. Hún þorði ekki að gera upp á milli
þeirra. En þegar hún skrifaði foreldrunr sínurn, eyddi
hún blaðsíðum í að segja frá því, hvað þau væru yndisleg
við sig. Og móðir hennar skrifaði aftur og svaraði um
hæl, að hún vissi jrað jregar.
Eftir marga og langa rigningardaga stytti loksins upp
og hin langþráða sól gægðist niður á milli skýjanna og
dreifði þeim. Það var laugardagur og frí hjá stúlkunum
í tvo daga. Þá var ákveðið að fara í bílferð til Brigliton
og hringinn heim. Lagt var al’ stað eftir hádegið. Stúlk-
urnar og Karl roguðust með alls konar farangur út í
bílinn, sem var fenginn að láni, meðan Ámunda bjó út
gómsætt nesti ásamt Nínu inni í eldhúsi. Loks var allt
tilbúið. Þá var lagt af stað. Þau ætluðu aðeins til Folk-
stone í dag, þangað var aðeins tveggja klukkustunda
akstur, ög þar ætluðu þau að njóta dagsins.
Þau óku út úr borginni, út í guðsgræna náttúruna. Lít-
il snotur bóndabýli þutu fram hjá, og einstöku sinnum
brá fyrir bóndanum á einhverjum bænum. Það glampaði
Villi fann allt í einu til mikillar þreytu og jafnvel
Hannibal var orðinn dasaður.
„Þetta fáið þið fyrir að skilja mig eftir,“ sagði
Miguel brosandi. „Þegar þið eruð komnir svona hátt
yfir sjávarmál, verðið þið að haga ykkur eins og við
Bólivíanar, þangað til þið eruð búnir að venja ykkur
við þunna loftið. Þið verðið að ganga rólega upp
allar brekkur."
Villi var nú farinn að kasta mæðinni og sagði: „Já,
ég gleymdi því, að ég er ekki orðinn vanur loftslag-
inu. Aumingja Hannibal blæs og stynur eins og gufu-
vél!“
74