Æskan

Ukioqatigiit

Æskan - 01.02.1969, Qupperneq 10

Æskan - 01.02.1969, Qupperneq 10
Steinunn Karlsdóttir: I^Stínci l&r til ^^uncíúnci* 7. KAFLI Næstu dagar liðu í algjöru tilbreytingarleysi. Stína fór í skólann og kynntist alltaf nýjum og nýjum stúlkum, sem allar vildu vera vinstúlkur henn- ar. Eitt sinn skrapp Stína niður í bæ eftir að hafa lært svona nokkurn veginn, hvar helztu og fjölsóttustu verzl- anirnar voru. Og unga stúlkan naut þess að ganga um göturnar og skoða í búðargluggana. Hún leit inn í stóra verzlun, þar sem allt virtist fást milli himins og jarðar, í leit að ullarpeysu, því að Ámunda og Karl voru hætt að kynda upp húsið, og Stína sá ekki eftir því að hafa tekið stóru dúnsængina sína með sér. Allt í einu rakst hún á Sólveigu flugfreyju, þar sem hún var í verzlunar- erindum, og það urðu nú heldur en ekki fagnaðarfundir með þeim. Sólveig bauð Stínu til miðdegisverðar upp á hótelið, þar sem hún bjó. Stína þáði boðið með þökkum og eftir að hafa tilkynnt Ámundu, að hún myndi borða með Sólveigu gengu þær síðasta spölinn heim að hótel- inu, sem var hvorttveggja í senn hótel og veitingahús. Hitinn var það mikill, að flestir gestirnir borðuðu úti undir beru lofti, uppi á svölunum, sem sneru út í garð- inn og út á götuna. Sólveig og Stína settust við eitt borðið og pöntuðu það sem hendi var næst. Seinna bættust nokkrar flug- freyjur við, sem bjuggu þarna á hótelinu. Þær hlógu og mösuðu saman um alla heima og geima. Stína tók ekki mikinn þátt í samræðunum, en naut þess að horfa á fólksfjöldann streyma framhjá. Allir virtust vera að flýta sér. Sólveig fylgdi henni síðan heim í leigubíl og kvaddi hana innilega. Þegar hún kom inn, var hún spurð spjörunum úr, hvaða ungi maður það hefði verið, sem bauð henni út að borða og svo framvegis. Eftir nokkra sólarhringa fór að rigna, og það rigndi stanzlaust í tvær vikur. Þetta voru leiðinlegir dagar fyrir stúlkurnar, það er að segja Stínu og Lísu, því að Maríu skipti það ekki svo miklu máli. Þegar þær komu heim úr skólanum, fóru þær venjulegast að lesa lexíurnar sín- ar fyrir morgundaginn. Það tók nú alltaf góðan tíma. Þær gátu setið tímunum saman við sjónvarpið, þegar Dýrlingurinn var eða þess liáttar myndir. Stundum sátu þær langtímum saman við hannyrðir, og þá kom Ámunda stundum með miðdegisverðinn á bakka upp til þeirra. „Hér kem ég nú með hressingu handa ykkur, stúlkur rnínar," var hún vön að segja góðlátlega. Og þær tóku henni alltaf fegins hendi. Stína hafði nú þegar lokið við tvo púða og var að byrja á fallegum dúk. Hún ætlaði að gleðja móður sína með því að gefa henni það, sem hún hafði gert, og sýna henni, að hún hefði ekki verið aðgerðarlaus þann tíma, sem hún hafði verið í burtu. Stína hafði aldrei liaft ástæðu til að kvarta undan fjölskyldunni, og undir niðri hugsaði hún, að aldrei hefði hún hitt svona gott og skemmtilegt fólk að undanskildum foreldrum sínum. Hún þorði ekki að gera upp á milli þeirra. En þegar hún skrifaði foreldrunr sínurn, eyddi hún blaðsíðum í að segja frá því, hvað þau væru yndisleg við sig. Og móðir hennar skrifaði aftur og svaraði um hæl, að hún vissi jrað jregar. Eftir marga og langa rigningardaga stytti loksins upp og hin langþráða sól gægðist niður á milli skýjanna og dreifði þeim. Það var laugardagur og frí hjá stúlkunum í tvo daga. Þá var ákveðið að fara í bílferð til Brigliton og hringinn heim. Lagt var al’ stað eftir hádegið. Stúlk- urnar og Karl roguðust með alls konar farangur út í bílinn, sem var fenginn að láni, meðan Ámunda bjó út gómsætt nesti ásamt Nínu inni í eldhúsi. Loks var allt tilbúið. Þá var lagt af stað. Þau ætluðu aðeins til Folk- stone í dag, þangað var aðeins tveggja klukkustunda akstur, ög þar ætluðu þau að njóta dagsins. Þau óku út úr borginni, út í guðsgræna náttúruna. Lít- il snotur bóndabýli þutu fram hjá, og einstöku sinnum brá fyrir bóndanum á einhverjum bænum. Það glampaði Villi fann allt í einu til mikillar þreytu og jafnvel Hannibal var orðinn dasaður. „Þetta fáið þið fyrir að skilja mig eftir,“ sagði Miguel brosandi. „Þegar þið eruð komnir svona hátt yfir sjávarmál, verðið þið að haga ykkur eins og við Bólivíanar, þangað til þið eruð búnir að venja ykkur við þunna loftið. Þið verðið að ganga rólega upp allar brekkur." Villi var nú farinn að kasta mæðinni og sagði: „Já, ég gleymdi því, að ég er ekki orðinn vanur loftslag- inu. Aumingja Hannibal blæs og stynur eins og gufu- vél!“ 74

x

Æskan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.