Æskan - 01.02.1969, Blaðsíða 18

*
Til sögustafia á potuöld.
Við skildum síðast við þá ferðafélagana Þorkel og Emil
þar sem þeir voru komnir um borð i ferjuna, sem
flutti bíla og fólk um innanverðan Harðangursfjörð
og Sörfjörð. Þeir félagarnir ræddu, hve margar icstir þessi
ferja væri. Þetta var stórt skip og þeir gizltuðu á, að það
væri á stærð við Esjuna. Á aðalþilfari ferjunnar stóðu bíl-
arnir i röðum víst ein 60 til 70 stykki en á næsta þilfari
þar fyrir ofan var veitingasalur og aftast sólþilfar, þar
sem farþegar létu fara vel um sig í sólstólum og á bekkj-
um. Þetta var nú aldeilis ferðalag fannst þeim. Tryggvi
stríddi þeim á því, að sennilega yrðu þeir sjóveikir, en
Grímur kom og bauð Tryggva í nefið, og þeir sáu, að
Gunnvör blaðakona var sezt í sólstól og lét fara vel
um sig í góða veðrinu. Nú kom önnur sams konar ferja
á móti þeim. Það var sýnilega talsvert mikið um að vera á
þessari siglingaleið, enda cr hún tengiliður milli Austur-
og Yestur-Noregs á þessu svæði.
Nú var Utne á bakborða og þeir sáu inn til Kvanndal,
en þangað var ferðinni beitið. Fyrst yrði samt komið við
í Alvik, þar sem nokkrir farþegar fóru i land en aðrir
lcomu um borð. Þetta var injög snyrtilegur bær, og þeim
fannst til um, live húsin voru vel máluð og allt hreint og
þokkalegt. Ferjan sigldi nú inn sjálfan Harðangursfjörð-
inn og eftir 20 inínútna siglingu var komið til Kvanndal.
b’erjan lagðist ekki að bryggju eins og venjuleg skip lield-
ur sneri sínu breiða stefni að flolbryggjunni og stór hleri
sem jafnframt var nokkurs konar landgöngubrú var lát-
inn síga niður. Farþegarnir gengu í land og fóru inn á
afmarkað svæði, en nú höfðu allir bílstjórarnir tekið sér
sæti í bílum sinum og brátt ók mikil bílalest upp úr ferj-
unni. Þau komu einnig auga á svæði handan vegarins, þar
sem bílarnir biðu, sem áttu að fara með ferjunni til baka
til Kinsarvík. Þau voru ekki sein á sér að fara inn i bílinn
þegar Tryggvi loksins kom, og nú var fast land undir fót-
um á ný. Þessi ferð með skipinu liafði verið mjög
skemmtileg og gaf drengjunum enn nýja og fallega mynd
í sjóð minninganna frá þessu ferðalagi þvert yfir Noreg.
Þau óku meðfram löngu vatni, og innan skamms var kom-
ið til .bæjarins Granvin. Nú tóku við brckkur svo um
Tekið til matar síns um borð [ ferjunni.
munaði. Ekki voru ferðafélagarnir óvanir bröttum vegum
frá því fyrr um daginn, en þetta þótti þeim Þorkeli og
Emil talia út yfir allt annað, sem þeir liöfðu séð. Þarna
hlykkjaðist vegurinn upp snarbratta hliðina víðast hvar
höggvinn í liergið, og þeir voru sammála um, að Kamb-
'arnir væru ekki umtalsverðir eftir slíkt ferðalag. Þau
böfðu ekið fram lijá nokkrum bóndabæjum, þar sem bænd-
ur þurrkuðu liey á hesjum, og enn urðu liesjurnar þessum
tveim ungu íslenzku ferðamönnum mikið undninar- og
umræðuefni. Þau Tryggvi og Gunnvör vildu hins vegar
fræðast um ýmislegt á íslandi og þóttu fréttir, er þeim
var sagt, að í íslenzka stafrófinu væru bæði til þ og ð.
Ýmis orð í norsku og íslenzku voru tekin til meðferðar, og
drengjunum varð ljóst, hve islenzkan ræður raunverulega
yfir miklum orðaforða og hve ýmis nýyrði falla vel inn í
málið. Norðmenn nota tökuorðið „helikopter" yfir þá gerð
flugvéla, er íslenzka orðið „þyrla“ nær nú yfir bjá oltkur,
og þrýstiloftsflugvél kölluðu Norðmenn einfaldlega „jet“,
meðan íslendingar nota nýyrðið „þota“, sem gjörsamlega
liefur festst í okkar fagra máli. En svo var hlé gert á
inálfræðilegum umræðum ]>ví nú kom ný sjónvarpsstöð í
sjónmál. Þau óku meðfram Voss-Granvin járnbrautinni og
alltaf bar nýtt og nýtt fyrir augu, því Tryggvi lét eliki sitt
eftir liggja við aksturinn frekar en fyrri daginn. Eftir að
bafa ekið yfir hálendið inilli Granvin og Mönshaug hall-
aði undan fæti og fijótlega var komið niður í grösugan
dal. Byggðin þéttist eftir þvi sem neðar dró, og brátt
glampaði á vatn í fjarska. Þau voru komin til Voss. Bær-
inn Voss er þekktur hér á landi vegna lýðháskólans, sem
snemma tók þar til starfa og sem margir íslendingar sóttu.
Þetta er mikill samgöngu- og verzlunarbær og sérstæður
fyrir margra liluta sakir. Þau óku fyrst um bæinn og
Gunnvör og Tryggvi skýrðu það sem fyrir augu bar, en
brátt sagði maginn til sín, og þrátt fyrir góðar veitingar
um borð í ferjunni, voru þau öll orðin matarþurfi. Þau
héldu til bezla liótelsins í bænum, sem jafnframt liefur
upp á góða veitingasali að bjóða og ekki stóð á því; á
móti þeim kom kjólklæddur þjónn og vísaði til borðs.
Þjónninn í Voss reyndist mesti almennilcgheita maður og
Emil, Sveinn og Þorkell fyrir utan byggðasafnið í Voss.
82