Æskan - 01.02.1969, Síða 14

Tarzan upcibró&ir
Fljótlega eítir að apynjan Kala kom með litla, hvíta
barnið, lávarðinn af Greystoke, í apaflokkinn, var hon-
um gefið nafnið Tarzan, en það þýðir „hinn hvíti“. —
Kala var honum hin bezta fóstra og gætti hans fyrir
öllum hættum skógarins. Hún fór nú raunar að undrast
það, hve langan tíma það tók Tarzan litla að verða stór.
Mannapar eru miklu bráðþroskaðri en menn, enda er
líka ævi þeirra helmingi styttri að öllum jafnaði. Tíu
ára eru aparnir fullvaxnir og tuttugu og fimm ára fara
þeir að finna fyrir ellinni.
Tublat, gamli apinn, sem átti Kölu, reyndi oft að fá
hana til að skilja Tarzan litla eftir í grasinu í lágskóg-
inum, því að hann vissi, að þá mundi Sabor — ljónið —
verða fljótt að snuðra hann uppi og éta hann. Kerchak
apakóngur var á sama máli og taldi, að þessi litli, hvíti
apaköttur mundi aldrei verða mikill bardagaapi og því
ekki til neins gagns fyrir flokkinn. Kala mótmælti þessu
kröftuglega og hótaði að strjúka úr flokknum með
Tarzan, ef þau fengju ekki að vera í friði. „Hann er að
verða ágætur klifrari," sagði hún, „hann mun sjá fyrir
mér, þegar ég verð gömul.“
Og árin liðu. Tarzan var nú orðinn tíu ára. Að vísu
var hann lítill ennþá, samanborið við jafnaldra hans í
flokknum, og krafta skorti hann mikið á við þá, en í
einu tók hann félögum sínum langt fram. Það var
í greind. Oft undruðust apaunglingarnir uppátæki Tarz-
ans og hugkvæmni. Hann bjó sér t. d. til slöngvivað
með því að flétta saman löng og sterk strá. Hann hafði
gaman af því að striða fóstra sínum, Tublat gamla, með
því að sitja uppi í lággreinum trjánna og kasta þaðan
slöngvivað sinum yfir haus apans. Tublat urraði þá,
svo að skein í sterkar vígtennurnar og hótaði að hefna
sín. Kala ávítaði og aðvaraði og jafnvel refsaði fóstur-
syninum fyrir þessi strákapör, en ekki lét Tarzan sér
segjast. Apabörnin, sem horfðu á, skemmtu sér konung-
lega, og þeim var ósárt um, þótt hinum geðilla Tublat
væri strítt.
Tarzan lærði líka að synda í skógarlæknum, og bar það
að með nokkuð óvenjulegum hætti. Hann sat eitt sinn
á lækjarbakkanum ásamt öðrum leikfélaga sínum úr
apaflokknum. Þeir voru niðursokknir í það að spegla
sig í vatninu, þegar skyndilega öskraði ljón á bak við
þá. Apinn, sem var með Tarzan þarna, hrökk í kút og
varð miður sín af hræðslu, en aftur á móti brá Tarzan
• Fylgizt með
frá upphaji.
við eins og elding og stakk sér í hyldjúpan lækinn. Hann
saup hveljur og buslaði eins og óður væri með höndum
og fótum, og yfir hylinn komst hann. Á hinum bakkan-
um sá hann Sabor, ljónið, vera að gæða sér á apanum
unga, sem ekki hafði verið eins snarráður og hann.
Hrollurinn, sem Tarzan fékk af þessu óvænta baði, hvarf
skjótt, brennheit hitabeltissólin sá fyrir því, og meira
að segja fann hann til þægindatilfinningar, sem hann
hafði aldrei fundið til áður. Eftir þetta baðaði Tarzan
sig oft og tíðum, félögum hans til mikillar furðu, því að
yfirleitt fara apar aldrei út í vatn óneyddir.
Og Tarzan óx að afli og greind með hverjum mánuð-
inum sem leið. Hann var nú orðinn eins góður klifrari
í trjánum og aparnir. Hann tók stökk milli greina, ótrú-
lega löng, og það hæst uppi í trjátoppunum. Hann lærði
af reynslunni, hvort hver sú grein, sem liann stökk til,
væri nógu sterk til þess að bera hann. Á augabragði var
hann kominn upp í trjátopp, eða þá að hann lét sig
falla grein af grein niður að skógarsverðinum.
Eitt var það, sem Tarzan þótti miður: líkami hans
var næstum hárlaus, en öll apabörnin voru loðin á belg-
inn. Hann minntist eitt sinn á þetta við Kölu, sem hann
áleit móður sína. Hún sagði honum þá frá því, að faðir
hans hefði verið ókunnur hvítur api, sem búið hefði í
kofanum við ströndina. Enn mundu gömlu aparnir í
flokki Kerchaks eftir þessu undarlega greni við sjóínn,
sem sendi þrumur og dauðá út frá sér, meðan hvítu ap-
arnir þar lifðu. /
Aparnir héldu sig enn á sama landssvæðinu, og það
kom fyrir, að ílokkurinn leitaði ætis í grennd við kof-
ann, og notaði Tarzan þá tækifærið til þess að skoða
hann og reyna að sjá inn um gluggana, sem nú voru
að mestu huldir jurtagróðri. Mikið langaði hann til að
komast inn í kofann, en hann sá enga leið til þess.
78