Æskan - 01.02.1969, Blaðsíða 11

á clöggvott grasið og ijöllin sáust íagurblá í ijarska, er
þau liðuðust fram hjá. Þetta var dýrðlegur dagur lyrir
þau öll.
Þegar þau komu til Folkstone, sem er mjög fallegur
bær og mikill ferðamannastaður, komu þau sér saman
um að finna eitthvert veitingahús og fá sér hressingu.
Þau fundu lítið en snoturt veitingahús í útjaðri bæjarins,
þar sem hægt var að borða úti, ef óskað var. Þegar þau
voru orðin fullsödd, ákvað Karl að fara að leita að ein-
hverjum stað til þess að tjalda. Stína og Lísa fóru með
honum, en Maríu og Ámundu langaði til að skoða bæ-
inn dálítið nánar. Þau mæltu sér mót við veitingahúsið
klukkan fjögur um daginn, en nú var klukkan aðeins
tvö.
Karl og stúlkurnar óku lengi áður en þau fundu stað,
sem þeim líkaði. Loks fundu þau stað, sem þeim leizt
mjög vel á, og ákváðu að tjalda þar. Þessi staður var
inni í birkiskógi við lítið vatn. Lítill blettur var inni í
kjarrinu og háar greinar slúttu fram yfir hann, svo að
þar myndaðst eins konar hvelfing. Þessi staður virtist
tilvalinn tjaldstaður. Lísa andvarpaði af hrifningu. Það
væri munur að geta verið hér til æviloka en ekki bara
einn dag,“ sagði hún, „það er svo rómantískt hérna.“
„Oo, ætli þér yrði ekki farið að leiðast og langa heim
til mömmu og pabba, góða mín,“ sagði Karl og kímdi.
Stína hló. Hún gekk um og teygaði að sér tært sveita-
loftið. Hún hugsaði margt. Mikið hafði þessi för hennar
til Englands heppnazt vel. Hún hafði margt að segja
stallsystrum sínum, þegar hún kæmi heim. Hún var þakk-
lát þeim Ámundu og Karli og þeim systrum fyrir að
hafa verið henni svona góð og hjálpleg.
„Stína, Stínal" var kallað hástöfum. Æi, nú hafði hún
gleymt sér. Hún var svo djúpt niðursokkin í hugsanir
sínar, að hún hafði gleymt bæði stund og stað. Það var
áreiðanlega kominn tími til að fara og sækja þær Maríu
og Ámundu, svo að þær gætu líka séð þennan fallega
stað.
Hún flýtti sér til hinna, sem voru þegar setzt upp í
bílinn og biðu bara eftir henni. Það var drjúgur spölur
til veitingahússins, en þegar þau komu þangað, voru
María og móðir hennar ekki komar. Þau settust því við
eitt borðið og pöntuðu svalandi drykk. Eftir stutta
stund komu þær mæðgur og voru báðar með nýja hatta.
Þær sögðu til skýringar, að þær hefðu bara ætlað að
skoða þá, en þeir hefðu verið svo fallegir, að þær höfðu
ekki staðizt þá. Það rumdi í Karli, en Lísa og Stína brostu
hvor til annarrar í laumi.
Nú var haldið af stað aftur til tjaldstaðarins, sem Lísa
kallaði Bjarkarlund, og var síðar kallaður það af þeim
öllum. Seinna um daginn, þegar búið var að tjalda og
Vögguijóð um Lipurtá
Sígur svefn á brána.
Inn í dýrðleg draumalönd
draumsins engill sér við hönd
leiðir lipurtána,
austur fyrir sólina
og suður fyrir mána.
Lítil telputáta
silkimjúkum svœfli á
sálskinsbjartan kollinn má
lúin hvílast láta,
eftir að hafa allan daginn
ærslast fram úr máta.
Þreyttu barni bjóÖa
svefnsins vættir vinarhönd,
velja leið um óskalönd,
veróld vors og IjóSa.
Lullu bía, lullu bia,
litla stúlkan góða.
Gullinn veg til viÓar
geislamóðir gengin er,
góða nótt að höndum ber,
kvöldljóð golan kliðar.
Draum þinn blessi, dúfan Ijúfa,
drottinn árs og friðar.
Böðvar Guðlaugsson.
75