Æskan - 01.05.1969, Síða 30

FÖR GÚLLÍVERSTIL PUTALANDS
'p’aðir minn átti dáiitia jörð á Mið-Englandi
og fimm syni, og voru tveir eldri en ég.
Ég lærði hjá James Bates, stórfrægum
handlækni í Lundúnum og var hjá honum
í samfleytt fjögur ár. Ég varð svo læknir á
ýmsum skipum hverju eftir annað i sex
ár, og fór ýmsar ferðir til Austur- og Vestur-
Indfa og jók efni mín dálítið með því.
Ég réð mig svo eitt sinn á skip með
Vilhjálmi Pritsarð, skipstjóra á kaupfari,
sem hét „Antílópi", og ætlaði í suðurhöf.
Við létum út frá Bristol 4. maí 1699, og
farnaðist ágætlega framan af.
Sfðar í ferðinni héldum við til Austur-
Indía, og lentum við þá í ofsaroki, sem bar
okkur að norðvesturströnd Tasmaníu. Tólf
af okkur voru dauðir af áreynslu og óætum
mat, og mjög af hinum dregið, sem eftir
lifðu. 5. nóvember var á þoka og sáu skip-
verjar þá sker fyrir stafni, svo sem 50
faðma frá okkur, en veðrið var svo mikið,
að okkur rak beint á boðann og braut skip-
ið þar á svipstundu. Við komum út báti
fimm saman með mér og rerum lífróður frá
skerinu og skipsskrokknum, en eftir hér um
bil hálfa stund skall á okkur vindhviða af
norðri og hvolfdi undan okkur.
Ekki veit ég hvað varð um félaga mína
á bátnum, né heldur um þá, sem eftir urðu
í skipinu og í skerinu, en það tel ég víst,
að þeir hafi drukknað ailir saman. Sjálfur
synti ég eitthvað út í bláinn, þangað sem
vindur og alda fóru með mig. Ég reyndi
oft að staldra við og finna botn, en krakaði
aldrei niður. En þegar ég var orðinn upp-
gefinn og hafði ekki krafta tii að halda mér
uppi lengur, þá fann ég loks botn með
tánum og var þá mjög farið að lægja veðrið.
Ég varð að vaða nærri mílufjórðung til
lands, og var það rétt fyrir náttmál um
kvöldið. Ég hélt svo áfram upp eftir strönd-
inni góðan spöl, en sá engin merki manna
né mannabústaða, að minnsta kosti var þá
svo af mér dregið, að ég gat ekki
komið auga á neitt þess háttar. Ég var
alveg dauðuppgefinn, og af þreytunni og
sólarbrunanum sótti á mig ákafur svefn.
Ég lagðist því fyrir í grasinu, sem þar var
mjúkt og mátulega loðið, og sofnaði þar
værara en ég minnist að hafa gert nokkurn
tíma á ævi minni fyrr eða síðar. Og eftir
því sem mér telst til, svaf ég þar níu stund-
ir, því að bjartur dagur var þegar ég vakn-
aði. Ég reyndi að rísa á fætur, en gat þá
hvorki hrært legg né lið. Ég hafði sofið á
bakinu og fann nú, að handleggir mínir og
fótleggir voru rammbundnir þar við jörðina
á báða bóga, og á sama hátt var reyrt niður
á mér hárið, sem var bæði sítt og þykkt.
Ég fann og einhverjar þráðatægjur hér og
hvar yfir um mig, allt frá handarkrika mín-
um og niður á læri. Ég gat ekki horft nema
beint upp í loftið, og sólin fór að verða
heit og ærið björt í augunum.
Ég heyrði eitthvert óskiljanlegt muldur
kringum mig, en gat ekki séð nema heiðan
himininn, eins og ég lá þar. Litlu síðar fann
ég eitthvað lifandi kvikindi skríða upp eftir
vinstri fætinum á mér, upn brjóstið og nærri
alveg upp að höku. Þegar ég beindi augun-
um niður á við eins og ég gat sá ég, að
á þessu kríli var mannsmynd. Það var
tæpra sex þumlunga hátt og hafði boga í
höndum og örvamæli á baki. En nú fann ég
að fjörutíu eða fimmtíu náungar, af sama
tagi, komu á eftir þessum fyrsta. Ég var
alveg forviða yfir þessu og æpti svo hátt
á þá, að þeir þutu lafhræddir í burtu aftur
og var mér sagt síðar, að sumir hefðu
slasað sig, þegar þeir hlupu ofan af hliðun-
um á mér og niður á jörðina. Samt komu
þeir aftur, og einn af þeim hætti sér svo
f
Sá, sem skrifaði bókina
lands, hét Jonathan Swift,
fæddur árið 1667. Bókin var
að ýmsu því, sem höfundini
hjá landsmönnum sínum, og
barnabók. En svo gerðust
henni skemmtibók handa
nokkur bók til, sem börnin
eins og hún. Margir telja þe
steinanna í heimsbókmennt
snúið, að kalla má, á hvert
Hér hefst birting þessarí
að efa það, að hún mun ve
blaðsins.
V