Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 26

TARZAN
Ljón og prófessor
Dálítinn spöl fyrir sunnan kofann stóðu tveir menn á
ströndinni og deildu um það, hvort heimurinn hefði
verið öðruvísi og betri en nú, ef Ferdínand og ísabella
hefðu ekki sigrað Márana á Sþáni á 15. öldinni. Saman
við samtal þeirra blönduðust væl og ösktir villidýranna
í skóginum. Þeir höfðu gengið fram og aftur þarna á
ströndinni í þeirri von að finna kofann aftur, en vissu
nú ekkert í hvaða átt skyldi halda.
„Uss, kæri Philander, þótt Márarnir væru að vísu góð-
ir akuryrkjumenn og iðnaðarmenn, þá hindruðu trúar-
brögð þeirra alveg þá framþróun, sem þér minnizt á.
Múhameðstrú virkar alltaf sem hemill á vísindastarfsemi
hvar sem er í heiminum.-----—“
Nú greip Philander snögglega fram í fyrir prófessor
Porter og sagði: „Mér heyrist eitthvert stórt dýr vera
að koma, ef til vill er það 1 jón!“
„Uss, uss, Philander!" sagði prófessor Porter. „Hafið
stjórn á hugsunum yðar. Þér grípið fram í fyrir mér
með Jrví að tala um einhverja skepnu af kattarkyninu.
En eins og ég sagði um Márana — — —“
„Guð sé oss næstur!" æpti Philander, „víst er Jíað ljón,
sem nálgast okkur; flýjum í Jtessa átt.“
„Já, já,“ sagði Porter. „Ef Jrér viljið alltaf blanda ljóni
inn í samræður okkar, þá verð ég að segja, að slíkt er
langt frá kjarna málsins. En eins og ég var að segja-“.
„Hamingjan góða, prófessor! Látum Márana á Spáni
og yfirleitt 15. öldina eiga sig, en lörðum okkur frá
þessum rándýrum."
Meðan á þessu samtali sté>ð hafði Númi — ljónið —
fært sig með konunglegum myndugleika svo nálægt Jreim,
að aðeins voru nokkrir metrar á ntilli Jtess og mannanna
tveggja. Það stóð nú Jtarna í götunni og glápti á Jrá, en
líklega var ljónið ekki mjög hungrað, Jwí Jtað fór sér
að engu óðslega.
Prófessor Porter hafði nú einnig komið auga á kon-
ung dýranna, þar sem hann stóð skammt frá Jteim fé-
lögum, sló um sig með skottinu og blimskakkaði á þá
gulgrænum augunum. Vafalaust hefur Joessi Númi aldrei
séð svona kyndug dýr í skóginum fyrr, og Jtar sem hann
var ekki soltinn, fannst honum ekkert liggja á að hremma
bráðina. Þar að auki var lyktin af þessum dýrum ekkert
sérlega lokkandi!
„Jú, Philander," sagði nú Porter við félaga sinn. „Ég
er steinhissa á Jtví, að svona stórum dýrum sktdi vera
leyft að ganga lausum á almannalæri. Sennilega hafa
þau sloppið úr búri sínu. Ég mun kvarta við forstöðu-
mann dýragarðsins yfir þessum trassaskap að láta svona
dýr ganga laus.“
„Alveg rétt, herra prófessor, og Jtað skidum við gera
strax. Við skulum leggja af stað.“ Hann greip í hand-
legginn á prófessornum og togaði hann af stað í burtu
frá ljóninu. Eftir smástund leit Philander til baka og
sá þá sér til mikillar skelfingar, að ljónið kont í humátt
á eftir þeim. Hann herti takið um handlegg Porters og
vildi hraða förinni, en prófessornum fannst ekkert liggja
á og streittist Jtví heldur á móti.
„Já, eins og ég var að segja . . .“ endurtók Porter, en
lengra komst hann ekki, Jrví að enn leit Philander til
baka og sá, að ljónið hafði einnig hert á sér og hélt bil-
inu jölnti á milli sín og þeirra.
„Guð rninn gétður! Það eltir okkur!“ hrójtaði hann
og té)k að hlaupa.
„Uss, uss, Philander rninn, við gömlu mennirnir erunt
óvanir svona gönuhlaupum. Hugsaðu Jtér að vinir okkar
í London sæju til okkar! Hvað mundu Jreii hugsa uin
Jjessi skrípalæti okkar? Við skulum ganga með nteiri
virðuleik."
Nú heyrðist Iremur illilegt urr rétt að baki Jreirra.
„Eins og ég var að segja, . . öskraði prófessor Porter
til Philanders, sem nú hafði sleppt takinu á handlegg
hans og hljóp áfrarn sent fætur toguðu.
Nú leit Porter einnig um öxl og sá tvö grimmdaileg.
hállopin augu og brettar granir ljónsins rétt á hæluin
sér. Þá beið hann ekki boðanna. Með silkihattinn aftur
á hnakka og flakandi lafafrakka hljéip hann eins og
fætur toguðu eltir skógargötunni á eftir skrifara síntiin.
Tunglið lýsti upp þetta kynlega leiksvið, en uppi í tré
skammt frá sat Tarzan apabréiðir og horfði glottandi á.
Hann sá strax, að mönnum þessum var ekki bráð hætta
búin af ljóninu, |)ví að [rað hlaut að vera mett, annars
hefði Jtað ekki látið svo auðvehla bráð sleppa. Þ.að gat
158