Æskan - 01.03.1970, Qupperneq 39

siður varð tími lil umkvörtunar. <)(! ct'tir ]>ví scm lcið á kvöldið
jókst annrikið on crfiðið. Iictta var nokkurs konar karnival-
i'átið, cnda voru ýmsir gcstanna klæddir á hinn skringilcgasta
liátt. Hávaxinn og grannur náungi liafði klætt sig í eftirlíkingu
:|f griskum þjóðbúningi, annar herramaður með alhnikið skcgg
l'afði klætt sig i kúrekabúning og gckk um mcð strákabyssu og
*)rnti hcnni á gestina, meðan hann talaði við þá. Björgu hafði
'’erið sagt, að livorki mætti bcnda á fólk með lcikfangabyssu
né venjulegri byssu, enda undraðist hún þessa framkomu manns-
*ns. Lágvaxinn og þrekinn maður hafði klætt sig í Skotapils
°g bar stóra sekkjapipu, sem hann blcs stundum i, cn rcyndist
l'ó litt kunna til ]ieirra verka. Kona ein var i búningi Indíána-
konu og önnur var i eins konar rokoko-búningi með stóra
krinólínu. Þriðja stúlkan hafði klætt sig eins og Elisa i leik-
eitinu My Fair Lady. Einnig var l>ar kúrekastúlka og sigauna-
stúlka og þannig mætti lcngi tclja. Sigaunastúlkan spáði i lófa
nllra viðstaddra.
En vikjum nú sögunni að sjálfum gcstgjafanum, Ólsen skipa-
uiiðlara. Hann kheddist snjáðum buxum, hafði ruuðan klút um
unlsinn og svo var bann í köflóttum jakka með stórum hlífðar-
bótum úr skinni á ermunum. Björgu langaði mcst til að fara
eakleitt til hans og spyrja, hvort hún mætti ekki stinga hönd-
uuuni niður í brjóstvasa hans og taka happdrættismiðann. En
ekki leizt henni árennilcgt að haga sér svo við manninn þann.
Hann var bæði hár og þrekinn, stórskorinn og lieldur hrana-
legur, jafnvel stærilátur í framgöngu. Þegar stúlkurnar komu
* fycsta sinn inn í stofuna mcð giös og flöskur á bökkum, starði
l'ann i fyrstu undrandi á ]>ær, cn sncri scr siðan að konu sinni
°g spurði:
..Hvaða þrenning er nú þetta, kona góð?“
Prúin útskýrði, hvcrnig á Jicssum stúlkum stóð, — að þær,
Sem upphaflega voru ráðnar, hcfðu brugðizt, cn þessar ]irjár
l'laupið i skarðið.
..Qg heldurðu, að þessar stelpur vinni verkið sómasamlcga?"
sPurði hann cfandi.
..Þetta gcngur ágætlega cnn])á,“ sagði frú Ólsen og sendi
Hjörgu hughreystandi bros. „Ég er mjög ánægð með frammi-
stöðu þeirra.“
..Hvcr er þetta?“ spurði hann.
..Þetta er ættingi Möllers dýralæknis og vinstúlkur liennar
tvær cru með hcnni. Þær eru í heimavistarskólanum i Eikar-
skógi og ætluðu í hcimsókn til dýralæknishjónanna, en gripu
l)ar í tómt. Þá datt þeim í hug að spyrjast fvrir um, hvort þær
gætu hjálpað til hcr í kvöld. Þær komu eins og af himnum
sendar, og ég er mjög þakklát fyrir hjálp þeirra. Ég veit ekki,
l'vernig ég hefði komizt af án þeirra.“
•lens M. Ólsen tók upp vindil, lieit af honum endann, kvcikti
s'ðan 1 lionum mcð hægð og blés reyknum frá sér. Síðan sagði
l'unn, cn ]>ó ofurlitið þvcrmóðskulega: „Nú, ja>ja. Mér finnst
'lúlitið skritið að hafa þrjár skólastúlkur trítlandi hér um
kölfið. Það væri þó sök sér, ef þær væru í venjulegum svörtum
'Jolum með hvitum svuntum. Mér finnst þær ckki nógu góðar
''ð framreiðsluna."
»Eg er búiu að láta ]>ær hafa svuntur," sagði kona lians.
»Svona nú, Jens. Við skulum vera glöð yfir að þetta stúlkna-
'andamál leystist á siðustu stundu.“
Hlsen tautaði citthvað fyrir munni sér og gckk siðan til
gesta sinna.
Allir viriust njóta máltiðarinnar vel, og mikið var sþrafað og
skeggrætt, iþeðan á hcnni stóð. Kúrekinn hélt ræðu og tvær af
"num gcstkomandi dömum sungu tvisöng. Stúlkurnar voru
(>nnuin kafnar og að Iokinni máltíð virtist þcim þær aldrci liafa
seð eins mikið af óhreinum diskum. Þvilikur uppþvottur! En nú
ar ekki um annað að gera cn að taka þvi, sem að höndum
>ai‘ með jafnaðargcði.
^'lt i cinu sagði Björg: „Ef ég aðeins vissi, hvernig ég gct
”aó jakkanum. Herra Ólscn cr ckki sérstaklcga aðgcngilcgur.
•>uð þits, hve gremjulega hann leit til okkar áðah?“
Brothljóð kvað við.
„Ég held, að hann jat'ni sig, þcgar hann cr búinn að skcmmta
sér með gestunum," sagði Stina.
„En verst af öllu cr, að við gctuin ckki skoðað í vasana á
jakkanum, meðan hann cr i honum. Og að vcizlu lokinni fcr
hann árciðanlcga upp i sitt svefnherbergi og fcr þar úr jakk-
anum. Þctta verður ekki svo auðvelt," sagði Björg.
„Ég er cinmitt að brjóta heilann um ]>að sama,“ sagði Stina.
„Hvað getum við gert? \'ið gctum ckki farið til hans og beðið
hann að lcyfa okkur að skoða i vasana á jakkanum."
Nú heyrðist söngur og hávært samtal innan úr horðstofunni.
Auðfundið var, að gestirnir skemmtn sér hið hez.ta. Nú kom
Karen fram í cldhúsið til þeirra.
„Ég er svo þrcvtt," sagði hún, „að ég gieti lagzt skælandi á
gólfið. Hvað haldið þið, að við fáum í kaup fyrir þetta allt
saman? Dæmalausir aular gátum við verið að scmja ckki fyrir-
fram um visst kaup fyrir hvern disk, sem við þvoum npp, því
])á værum við milljónamæringar eftir kvöldið."
„Eg óttast aðcins eitt,“ sagði Björg, „og það er þetta: Þegar
öllu er lokið, fáum við umsvifalaust sinn pcningaseðilinn hvcr
ásamt bcztu þökkuin fvrir allt crfiðið. Þá vcrðum við auðvitað
að fara umsvifalaust. Hvcrnig nálgumst við þá jakkann?"
„Ef til vill finnum við citthvcrt ráð á inorgun," sagði Stina.
„Hvernig imyndarðn ])ér, að við gctum náð i liann á morg-
un?“ sagði Karcn.
„Ha in keypti jakkann aðcins til að nota liann i kvöld. Hann
kærir sig árciðnnlega ekki uin að ciga liann lcngur."
„Það cr aldrei að vita,“ sagði Björg. „Hann liugsar scr ein-
mitt að vcra i jakkanum, þegar liann cr að vinna úti i garði."
Björg fann skyndilega til mikillar ]>rcytu og baráttuþrck lienn-
ar var tckið að dvina.
„Heyrið ]>ið þarna,“ kallaði Elna innar frá eldhúsinu. „Viljið
]>ið liætta ])essu masi og lialda áfram að vinna. Þið huðuzt þó
til að lijálpa okkur."
,,.Iú, vissulcga, cn við höfum alltaf vcrið að vinna," sagði
Björg.
Framhald.
17]