Æskan - 01.03.1970, Qupperneq 61

Eskimóar
Perðamenn, sem koma til
Grasnlands, verða oft hissa á
t5ví, hve mikið frjálsræði börn-
'n hafa þar. Smápattar leika
s^r í flæðarmálinu og hoppa
s rnilli isjakanna með stórar
Sveðjur í hendi og stundum
la,nvel byssur. Mömmurnar
Þairra segja ekkert við þessu.
Það er ekki verið að skamma
bau fyrjr siika smámuni. Einu
sinni var það, að einn Eski-
^óastrákurinn stalst til þess
að skera sundur allar dráttar-
óiarnar á hundasleðaæki, svo
hundarnir, frelsinu fegnir,
ólupu út um h\ippinn og
hvaPpinn, og var mjög erfitt
as ná i þá aftur. Strákurinn,
sem þetta gerði, þóttist vera
m'óg ieiður yfir þessu prakk-
aras.riki s:nu, en engum datt
1 hu9 að skamma hann eða
Se9ia honum, að þetta mætti
hann ekki gera aftur. Hins veg-
ar getur farið illa fyrir þeim
rekkum, sem gera sér leik að
hvi að erta fullorðna veiðimenn.
Frá Eskimóum í Norður-
anada eru til sögur um stráka,
Sem voru svo miklir prakkarar,
a® Þeir reyndu að skemma
VeiÓarfærini sem notuð voru
V|ó selveiðarnar, meðan þeir
u'orðnu voru að matast inni
°fa sinum. Og hvernig hald-
ý Þ'Ó að farið hafi fyrir þeim?
hei5'mönnunum kom það til
au9ar, ag Kkiega hefði illur
ndi tekið sér bústað í strák-
3G7. „Hvað ertu að gera?“ spurði ég náung-
ann. „Ég er að athuga, hvort ég geti ekki
heyrt grasið gróa,“ svaraði hann. „Það er
vandalítið!“ „Viltu ekki gerast mér hand-
genginn, vinur minn. Eg mun áreiðanlega
þurfa á þinni góðu heyrn að halda einhvern
tíma,“ sagði ég.
368. Hann stóð á fætur og slóst í för með
okkur. Þegar við höfðum gengið spölkorn,
kom ég auga á veiðimann, sem stóð og mið-
aði upp í loftið. Að því er bezt varð séð, var
hann ekki að miða á neitt sérðtakt.
369. „Á hvað miðar þú, veiðimaður?:< spurði
ég. „Ég get ekki komið auga á nokkurn skap-
aðan hlut nema heiðbláan himininn.“ „Það
sat lítill spörfugl á turninum á dómkirkj-
unni í Köln. Ég ætlaði að fara að skjóta
hann, þegar þið trufluðuð mig.“
370. Ég varð að fá þessa frábæru skyttu í
fylgdarlið mitt, og mér tókst að telja hann
á að gerast minn liðsmaður eftir nokkurt
þóf.

54

_______
f /5C ^topyright P. I. B. Bo* 6 Copenhoger,
371. Tilsýndar sáum við nokkur gild tré, sem
uxu þétt saman. Þegar við komum nær, sá-
um við, að lágvaxinn, gildur maður stóð hjá
trjálundinum. Hann var dökkur á brún og
hrá og greinilega Suðurlandabúi. Mér til mik-
illar undrunar sá ég, að hann hafði gildan
kaðal um mitti sér, og var kaðatlinn bundinn
i lykkju um tré.
unum og eina ráðið væri þá
að fara með þá út á ísinn og
dýfa þeim vel í kaf í vökina,
þar sem þeir veiddu selina.
Þetta gerðu þeir, og andinn
illi sá víst sitt óvænna, því að
strákarnir urðu mjög þægir og
góðir upp frá þessu. Og ekki
bar á því, að veiðarfærin væru
skemmd eftir þetta, þótt þau
lægju á glámbekk utanhúss.
Gott meðal
Gestur: Hvaða meÖal er i
jiessari flösku?
Lyfsali: Það er meðal, sem
hefur bjargað lífi margra
manna.
Gestur: Nú, livernig ]>á?
Lyfsali: l>að er þetta, scin
við sendum sj-úklingum, ]>eg-
ar við gctum ekki lesið ]yf-
seðla læknanna.
Hvers vegna?
Þyi meira sem þú lærir, því
meira veiztu.
Þvl meira sem ]>ú veizt, þvi
meira hefurðu að gleyma.
Þvi meira sem þú hefur að
glej'ma, þvi mcira gleymirðu.
Því meira sem þú gleymir,
því minna veiztu.
Og þvi ertu þá að læra?
193