Æskan - 01.07.1970, Qupperneq 12

á undan. Ólsen var í fyrstu afar gremjulegur, en eftir nokkrar
mínútur fékk hann málið aftur.
„Ekki ]>arf nú mikið til að komast í kast við iögin og vald-
hafana. Ég skal viðurkenna, að fötin skapa manninn, og hér
eftir mun ég af eigin reynshi ]>ekkja sannleikann í ]>ví gamla
máltæki. En nú cigum við brátt að beygja af þessari ]eið.“
„Það er næsti vegur til vinstri," sagði Stína.
Þau voru komin fram hjá hliðargötunni heim að skólanum.
Ólsen flautaði og gaf lögregluhílnum Ijósmerki um að beygja,
en hann stanzaði og lögregluþjónninn leit út.
„Við förum leiðina til vinstri,“ sagði Ólsen.
Nú óku þau enn um hrið, unz Björg kallaði: „Þarna er liúsið."
„Og ljós er í gluggunum," sagði Karen.
„Veslings inaðurinn situr auðvitað andvaka yfir nótum sínum
og peningareikningsdæmum,‘, sagði Olsen. „Hann hefur liðið
margvíslegar þrautir, en eftir fáeinar minútur mun rofa til i
hugarheimi hans, og ]>að er dugnaði ykkar að þakka, stúlkur
mínar.“
Þau námu staðar framan við litla liúsið. Öryggis vegna stanz-
aði lögrcglumaðurinn hifreið sína á miðjum veginum, til þess að
]>au gætu ekki ekið fram hjá honum eitthvað áfram út í myrkrið.
Hann gekk til þeirra. „Er ]>að hér?“ spurði hann. Höddin virtist
efahlandin.
„Jú, hér er húsið,“ sagði Björg glaðlega.
Hún opnaði veskið sitt og tók hinn dýrinæta happdrættismiöa
varlega upp.
„l>á getum við gengið úr skugga um, hvort frásögnin hcfur
við nokkurn snefil af sannleika að styðjast,“ sagði lögreglu-
maðurinn efablandnari en nokkru sinni fyrr.
Nokkrum mínútum síðar ljómaði ánægja og gleði af andlitum
allra og lögreglumaðurinn tók innilegan þátt í gleði þeirra.
ENDIR.
Iá) Ve*rar
® stjúpur
Oóðir lesendur. Ef ykkur
langar til að fá blómstrandi
stjúpur strax á vorin, þá skul-
uð þið sá stjúpufræinu i hyrj-
un ágústmánaðar. Þá er bezt
að fá sér grunnan trékassa og
hafa inoldina mikið sand-
blandna. Jafna skal moldinni
vel í kassanum og vökva hana
svolítið. Fræinu er svo dreift
yfir moldina og þrýst niður
með sléttum hlut. Síðan er gler
látið yfir kassann. Sjálfsagt
cr að vökva gætilega strax eft-
ir sáninguna, en vökva litið
og varlega meðan fræið er að
koma upp. Eftir að plönturn-
ar sjást þarf kassinn að vera
i góðri birtu, og ]>á tökum við
glerið af og látum kassann
biða þannig í þrjár til fjórar
vikur.
Þá pillum við plönturnar
upp úr kassanum og plöntum
þeim með þriggja cm millibili
í reit, sem við breiðum gler
eða plast yfir um veturinn. Þá
fáum við blómstrandi stjúp-
mæður strax með vorinu.
Þegar hlóm eru geymd und-
ir gleri eða plasti, vill moldin
spennast upp af holklakanum
i g slíta ræturnar á plöntunum.
Við þessu má sjá með því að
láta þurran og léttan mosa
yfir plönturnar. Þá geyinust
]>ær betur. Eftir að fer að vora
er mosinn tekinn, svo að plönt-
urnar fái meira loft og sól.
Þegar plönturnar eru teknar
upp úr sáðkassanum, er bezt
að nota frammjóa spýtu liðlega
i hendi. Þeir, sein eiga ekki
hægt með að ná i mosa, geta
lika notað grófan sand, og láta
]>á þunnt lag ofan á moldina
í kringum plöntuna. Sandur-
inn ver inoldina fyrir holklak-
anum, scm er hættulegur öllum
litlum plöntum. Jón afi.
Skrýtlur.
Dag einn, þegar Jack litli
var að Icika sér við Millý litlu
í næsta húsi, en þau voru bæði
fimm ára, bað liann hana
skyndilega að verða konuna
sina.
„Nei, ég get ekki gifzt ]>ér,“
sagði Millý grafalvarleg.
„Hvers vegna ekki?“ spurði
Jack.
„Af því,“ svaraði telpan, „að
í minni fjölskyldu giftast bara
þeir, sem eru skyldir. Pabbi
giftist mömmu, ufi giftist
ömmu og meira að segja
frændi giftist frænku."
Móðir Kalla liafði eignazt
tvíhura, og þegar hún kom
heiin af fæðingardeildinni,
fékk Kalli frí í skólanum.
— Þú hefur auðvitað sagt
kennslukonunni frá tviburun-
um, þegar þú baðst um fri?
spurði faðir hans um kvöldið.
— Nei, eklti aldeilis, sagði
Kalli. — Ég sagði henni bara
frá öðrum. Hinn ætla ég að
geyma mér til næstu viku.
Sérfræðingur í gigtarlækn-
ingum sendi einum sjúklingi
sinum allháan reikning og
fékk hann endursendan ó-
greiddan. Hann hringdi í sjúkl-
inginn og sagði:
— Reikningurinn, sem ég
sendi yður, er koininn aftur.
•— Það er gigtin líka, sagði
sjúklingurinn og lagði tólið á.
Lítill drengur hafði skaðað
á sér fingurna og var sendur
til læknis. Eftir að læknirinn
var búinn að binda um meiðsl-
in og laga þau eins og með
l>urfti sagði liann við dreng-
inn:
— Jæja, góði, nú er allt i
lagi.
— Heldurðu það? svaraði
drengurinn vonleysislega.
— Já, já, allt verður í lagi.
— Get ég gert allt ineð fingr-
unum? Get ég leikið á pianó?
— Já, já, góði ininn.
— Skritið, ]>að hef ég aldrei
getað áður.
348