Æskan - 01.07.1970, Síða 16

Við bjuggum saman í þessu neðanjarðarbyrgi í 49 daga
og vorum orðnir mjög góðir vinir. Svo rann upp 50. dagur-
inn. Við vöknuðum að morgni hans í sama mund og ungi
maðurinn sagði við mig:
„Jæja, kæri vinur, ekki er ég dauður ennþá. Ég er viss
um, að faðir minn kemur í dag til að sækja mig, og ég er
einnig viss um, að hann mun launa þér rikulega fyrir allt
hið góða, sem þú hefur gjört fyrir mig þessa daga. Hann
mun einnig sjá til þess, að þú komist heilu og höldnu
heim í ríki þitt."
Ég tók undir það, að gott væri að eiga þess von að
losna úr jarðhýsi þessu og komast aftur til vina og vensla-
manna. Ég færði honum því næst vatn I fati, svo að hann
gæti laugað sig, og er hann hafði lokið því, breiddi ég
teppi yfir hann í hvílunni. En örlagastundin var ekki langt
undan, þótt hvorugur okkar vissi það á þessu augnabliki.
,,Prins,“ sagði ungi maðurinn, ,,ég er þyrstur, viltu gera
svo vel að færa mér eina melónu og sykurmola?“
Ég gerði þetta og spurði hann síðan, hvar ég gæti
fundið hnif til þess að skera börkinn af melónunni.
„Hann er hérna á hillunni fyrir ofan höfðalagið rnitt,"
svaraði ungi maðurinn.
Þá skeði það! Ég missteig mig á gólfteppinu, það flæktist
um fót mér og ég féll með hnífinn í hendinni ofan á mann-
inn í rúminu. Oddur hnffsins nam við hjarta hans, og var
hann þegar örendur. Utan við mig af sorg kastaði ég mér
á gólfið og reif klæði mín, grét og kveinaði. Eftir langa
stund staulaðist ég út úr jarðhúsinu, lokaði niðurgöngunni
með hlemmnum og lagaði moldina yfir honum sem bezt
ég gat. Því næst klifraði ég upp í tré og leit til hafs. Jú,
allt stóð heima, skipið kom siglandi í átt til eyjarinnar.
Þegar skipsmenn höfðu kastað akkerum skammt frá landi,
reru þeir upp I fjöruna og tóku til við að grafa frá inn-
ganginum að jarðhúsinu. Gamli maðurinn var með í för-
inni og var sýnilega mjög kvíðinn og órólegur. Ég heyrði
greinilega hljóð hans neðan úr byrginu, þegar þeir fundu
unga manninn dáinn. Þeir jarðsungu hann þarna skammt
frá, og var það átakanleg sjón fyrir mig að sjá sorg hins
aldna föður. Hann var sfðan studdur niður að bátnum og
róið fram að skipinu, sem stuttu síðar sigldi á brott.
Næsta mánuðinn var ég þarna aleinn á eyjunni. Ég tók
eftir því, að það var líkast því sem eyjan væri stöðugt að
hækka upp úr sjó, og að síðustu komu í Ijós grynningar
eða rif, sem lá út frá eyjunni eins langt og augað eygði.
Loks tók ég það ráð að gera tilraun til þess að vaða eftir
þessu rifi I átt til meginlandsins. Löng og vot var sú ganga,
en að endingu komst ég þó heilu og höldnu upp á ókunna
strönd, og það fyrsta, sem ég veitti eftirtekt, var elds-
bjarmi eða eitthvað, sem mjög glóði í sólskininu. Er ég
nálgaðist þetta fyrirbrigði, sá ég þó, að enginn var þar
eldurinn, heldur var þetta höll, gerð úr skírum kopar. Ég
virti fyrir mér höll þessa um stund, því að aldrei fyrr
hafði ég séð hennar líka. Tók ég þá eftir því, að hópur
manna nálgaðist höllina, og var því líkast sem þeir kæmu
af skemmtigöngu. Þegar þeir komu til mín, sá ég, að
þetta var tíu manna hópur ungra manna, en fyrir þeim fór
þó öldungur, svo að alls voru þeir ellefu. Allir áttu þeir
það sameiginlegt að vera blindir á hægra auga. Er þeir
höfðu heilsað mér og spurt mig um ferðir mínar, buðu
þeir mér inn I höllina, og gengum við fyrst gegnum nokkra
sali, fagurlega búna, en að lokum var numið staðar I
hringmynduðu herbergi. Þar inni stóðu tíu uppbúnar sæng-
ur, sem mynduðu hring, en í honum miðjum stóð sú ellefta,
og var hún nokkru lægri en hinar. Á hana settist öldung-
urinn, en hinir á sængurnar í kringum hann. Mér var bent
að setjast á teppi eitt nálægt miðjum sal, „og spurðu ekki
um neitt, annars fer illa fyrir þér,“ hvíslaði einn ungi mað-
urinn í eyra mér. Er við höfðum talað saman um stund, fór
öldungurinn út og kom aftur með kvöldmat handa öllum, og
352