Æskan - 01.07.1970, Qupperneq 17

Myndin hér að ofan sýnir hiuta þátttakenda á mótinu 1969, þegar fram fór skemrr.tidagskrá i skóginum.
BINDINDISMÓTIÐ í GALTALÆKJARSKÓGI verður að venju um verzlunarmannahelgina í sumar. Verður
þar margt til skemmtunar og ekki þarf að spyrja um þá ánægju, sem því fylgir að dvelja í fögru umhverfi,
eins og sannarlega er í Galtalækjarskógi. í næsta nágrenni er Hekla, tignarleg eins og drottningu fslenzku
eidfjallanna ber að vera.
Það eru templarar á Suðurlandi og íslenzkir ungtemplarar, sem efna til þessa fjölþreytta móts. Verður
þetta í 11. skipti, sem mótið er haldið. Hér er um að ræða skemmtun fyrir alla fjölskylduna. VeriS öll vel-
komin.
voru þetta gómsætir ávextir. Aðra ferð fór hann út og sótti
þá ávaxtadrykk handa okkur.
Er liðið var fram yfir rniðnætti, tók mig að sækja svefn,
en þá gekk öldungurinn enn út og sótti í þetta sinn ellefu
skálar, sem í var þlanda af kolum, ösku og sóti. í þessu
hrærðu þeir félagarnir vel og vandlega og ruðu því síðan
á andlit sitt og hendur með kveinstöfum og þessum töluð-
um orðum: „Þetta er til þess að hegna okkur fyrir leti okkar
og forvitni." Þetta varði næstum til morguns, og varð því
svefntíminn stuttur.
Að morgni þvoði hver sér og héldum við út í skóg allir
saman til þess að safna ávöxtum.
Ég hafði nú gleymt aðvöruninni, sem ég fékk kvöldið
áður, og spurði I grandaleysi: „Hvers vegna eruð þið allir
eineygðir, og hví báruð þið ösku og sót i andlit ykkar (
gærkvöldi?"
Ungu mennirnir hrukku í kút við þessa spurningu mína,
en sá gamli svaraði: „Talaðu varlega og hafðu góðan
taum á tungu þinni, ef þú vilt ekki að illa fari fyrir þér!“
Um kvöldið endurtók sama sagan sig: Við cnæddum
ávexti og drukkum einhvern sætan mjöð, og síðan smurðu
allir sig með sóti og ösku. Þá brast þolinmæði mín á ný,
og ég tók að spyrja um ástæður íyrir þessu einkennilega
háttalagi þeirra.
Öldungurinn stóð á fætur og mælti til mín: „Þrátt fyrir
aðvaranir okkar hefur þú nú sjálfur steypt þér í ógæfu,“
og án frekari málalenginga gekk hann út og sótti geit-
hafur einn, sem var á beit utan við höllina. Karlinn slátraði
honum og fjó af honum belg. Síðan rétti hann mér slátrara-
hnífinn og skipaði mér að skríða inn i geithafursbelginn.
Eftir það saumaði hann belginn saman utanum mig og
síðan var ég borinn út á víðavang. Áður en þeir skildu við
mig þarna, sögðu þeir mér, að bráðlega mundi stór rán-
fugl koma og hremma mig. „Ekki skaltu hræðast þetta,"
sögðu þeir ennfremur. „Fuglinn mun svo fljúga með þig
upp á hátt fjall, en þegar þú ert þangað kominn, skaltu
bregða hnífnum og skera gat á belginn. Mun þá fuglinn
verða hræddur og fljúga á brott. Uppi á fjalli þessu muntu
finna einstigi eitt og skaltu fylgja því, unz þú kemur að
höll nokkurri, mjög skrautlegri, og skaltu ganga inn í hana.
Hvið þar hendir þig, megum við ekki segja, nema það,
að þaðan komum við aftur út eineygðir."
Allt fór þetta eins og mér hafði verið sagt. Þegar ég
gekk inn i höllina, tóku fjörutíu ungar stúlkur á móti mér,
klæddar dýru skarti. „Velkominn, herra minn,“ sögðu þær
og leiddu mig að legubekk, þar sem ég skyldi hvílast
eftir hina löngu ferð. Við blak blævængja og söng hinna
fögru kvenna féll ég í væran svefn, enda nokkuð svefn-
þurfi eftir veruna hjá þeim eineygðu.
Framhald.
353