Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 19

..Já, en, pabbi, — sérðu ekki, hvað þetta er skemmtilega
skringilegt," kallaði kóngssonur hlæjandi.
i.Hvað er það, sem þér finnst svona skemmtilegt?" spurði
kóngur önugur.
..Sérðu ekki grísinn, sem lætur alltaf ginnast af gulrót, en fær
a|drei að bíta í hana? Og sérðu ekki fíflið, sem situr á svíninu
°9 spilar á flautu til þess að stúlkunni og grisunum leiðist ekki?
*"*a- •. ha... ha.. .ha.“
Kóngur var þvermóðskulegur á svipinn. Hann langaði alls ekki
W að gefa einhverjum einföldum eða kannski rugluðum bónda-
strák hálft konungsríkið. Það var allt annað mál, ef það hefði
verið eitthvert hinna frægu hirðfífla með gylltar orður á brjósti.
Hann hefði getað samþykkt það. En venjulegur bóndastrákur, —
nei, það var alveg fráleitt.
..Ég ætla að gefa lífverðinum fyrirmæli um að vísa þessum
einfeldningl burt úr borginni," sagði kóngur og veifaði til yfirlíf-
Varðarins, sem kom að vörmu spori.
i.Farið strax niður, yfjrlffvörður, og segið þessum bóndastrák
Þarna að hypja sig tafarlaust burt úr borginni," sagði kóngur
ákveðið.
i.Skal gert, yðar hátign," svaraði yfirlífvörðurinn og sló saman
ttaslum, Síðan gekk hann niður á hallarhlaðið og beint til Grísa-
Gvendar.
,,Ég kem hér með skipun frá konunginum," þrumaði hann, „að
þú ...“
Svínahirðirinn ungi tók djarflega fram í og sagði: ,,Er það skipun
frá konunginum, að við skiptum um hlutverk? Gott og vel, herra
yfirlífvörður, — gjörið svo vel að taka sæti yðar.“
Síðan vatt hann sér leifturhratt af baki og þvingaði yfirlífvörð-
inn til að setjast klofvega á svínið feita. Og þar sat hann um
stund, reiður og ráðvilltur, með sverðið dinglandi við hlið og
einkennishúfuna úti [ öðrum vanganum. Svíninu brá illa við, því
að yfirlífvörðurinn var miklu þyngri en pilturinn, tók viðbragð
mikið, svo að manngreyið datt af baki og veltist um á veliinum.
Og þá hló fólkið meira en nokkru sinni fyrr, og kóngssonur hló
sjálfur svo dátt, að tárin runnu niður kinnar hans.
Drottningin gat ekki heldur stillt sig um að hlæja, og að lokum
fór svo, að konungurinn sjálfur skellihló.
„Látið svínahirðinn koma hingað til mín,“ kallaði konungur.
„Við kaupum alla grísina hans hæsta verði.“
Því næst kom Grísa-Gvendur upp í höllina til konungs og
drottningar. Kóngssonar hló enn, þegar þeir tókust í hendur og
heilsuðust. En þegar hin fagra systir Grísa-Gvendar hneigði sig
fyrir kóngssyni, — því að auðvitað kom hún með bróður sínum,
— varð hann fyrst mjög alvarlegur og horfði stundarkorn á hana
án þess að segja neitt.
17