Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 26

Ganga í skóla
Það er morgunn. Geir og Gunna sofa
enn, en nú eiga þau að fara á fætur, þvi
að þau eiga að fara I skóia. Samt langar
þau til þess að sofa lengur. Nú kallar
mamma þeirra og spyr, hvort þau séu kom-
in á fætur. Þá verða þau að flýta sér að
klæða sig.
Er þau hafa fengið sér að borða, leggja
þau af stað ( skólann. Þau verða að flýta
sér, klukkan er orðin svo margt, en þau
eiga að koma f skólann klukkan átta.
Kennarinn finnur að því, ef þau koma
of seint.
Kiukkan átta situr hver drengur og
stúlka á sínum stað. Þau taka vel eftir,
hvað kennarinn segir þeim, og Gunna
fær leyfi til þess að lesa upphátt, þvi að
hún les svo vel. Henni þykir vænt um það.
Klukkan tólf fara þau heim aftur og
borða hádegisverð. Mamma spyr þau,
hvort ekki hafi verið gaman f skólanum,
og segja þau, að svo hafi verið.
Mamma segir frá
Eitt kvöld, er Geir og Gunna voru búin
að borða, spyr mamma þeirra, hvort þau
séu búin að lesa fyrir morgundaginn. Þau
hafa lokið því. Mamma þeirra situr f stól
og segir þeim sögu.
Þegar ég var Iftil, bjó faðir minn úti f
sveit á stórri jörð. Hann átti margar kýr
og marga hesta. Þegar ég átti að fara í
skóla, varð ég að aka f járnbrautarlest.
Einn dag kom mikill snjór úti f sveitinni,
en ég átti samt að fara í skólann, og ég
komst þangað. En þegar ég ætlaði að
fara heim, var kominn svo mikiil snjór,
að lestin komst ekki áfram.
Ég var alveg f vandræðum. Stór dreng-
ur sá það. Hann bauð mér heim með sér,
svo að ég fékk að borða. Er við höfðum
borðað, fórum við að lesa f skólabókun-
um okkar. Mamma hans sagði, að ég
skyldi vera hjá þeim um nóttina. Það var
fallega gert af henni. Mér þótti þetta nú
samt ekki gott, þvf að næsti dagur var
sunnudagur og ég vissi, að mömmu fannst
leiðinlegt, að ég skyldi ekki vera heima.
En allt f einu heyrði ég sleðahljóð niðri
á veginum. Það var pabbi, sem var kom-
inn að sækja mig. í skyndi hljóp ég ti1
hans, og nú fékk drengurinn leyfi til þess
að aka með okkur heim.
Þetta var skemmtileg ferð, f rauða sleð-
anum með tveimur brúnum hestum fyr'r-
Snjórinn hvítur og fallegur.
Næsta dag lékum við okkur f snjónum,
og þegar við áttum að fara f skólann dag-
inn eftir, ók pabbi okkur f rauða sleðan-
um á fljúgandi ferð f skólann. Þetta var
nú sagan mfn f kvöld, og nú skuluð þið
fara að sofa, börnin mfn góð.
Sólskin.
Snævi þakin fjöli
Alpafjöllin voru órannsökuð þangað
til á 16. öld. Trúði fólk þvf á miðöldum,
að þessl snæþöktu fjöll væru byð9®
fjallaöndum og þursum. Það var svlss-
neski náttúrufræðingurinn Gesner, sem
fyrstur manna dirfðist að fara rannsókn-
arferðir um fjöllin. Það var ekkl fyrr en
á 19. öld, sem fjallgöngur I Ölpur1u(T1
urðu fþrótt, en þó gengu menn á Mont
Blanc árið 1786, gerðu það tveir leið-
sögumepn frá Chamonlx. Fyrsta járn'
brautin milli ítalfu og Þýzkalands var
fullgerð 1867 og lá um Brennerskarð,
sem er 4500 feta hátt. Járnbrautin urn
St. Gotthards-göngin tók til starfa 1832,
og um Mont Cenls 1871.
Lao San fór með múldýrin sfn og ætlaði aftur til Yungchang. Nokkrum
dögum seinna kom hann til Hsiakwan, og þar hætti hann við að halda áfram
til Yungchang og stofnaði eigið fyrirtækl í Hsiakwan.
Um þetta leyti lék sá rómur á f Hsiakwan, að Búddha gerði kraftaverk við
Tiensheng-chiao (Brú náttúrunnar). Menn sögðu, að hver heittrúarmaður, sem
brenndl reykelsi og gerði bænir sfnar, hyrfi á vit guðs. Einu slnni fór Lao San
fram hjá brúnni og þar kraup margt fólk og gerði bæn sfna. Meðan hann
horfði á fólkið, sá hann, að sumir lyftust upp og hurfu. Hann varð mjög undr-
andi. Þetta er kynlegt, hugsaði hann. Hvernig getur nokkur komizt svo auð-
veldlega til himna, og hvf verða svo marglr náðarlnnar aðnjótandi? Hann var
að brjóta hellann um þetta og reyna að leysa vandann, meðan hann faldi
slg, þar sem ólíklegt var að sæist tll hans, og þaðan sá hann fólkið liða upp
tll himins.
Hann starði upp ( himlninn og horfði á fólkið hverfa. Hann velttl þvf eftirtekt,
að efst á hvassri gnfpu var hellir, og hann sá glampa á eitthvað f hellis-
munnanum. Hann tók einnig eftir þvf, að mennirnir, sem áttu að fara til himna,
hurfu raunverulega Inn f helllnn. Þegar hann aðgætti þetta nánar, sá hann, að
glitraði á nöðru f hellinum. „Aha," sagði hann við sjálfan sig. „Það er ekkl
guð, heldur skrímsli, sem hefur tekið fólkið tll sín. Hvernig get ég afborið að
horfa á skrfmsll éta fólkið? Ég verð að flnna einhverja lelð tlf að vinna á
ófreskjunni."
Hann sagði fólkinu, að það mættl ekki fara aftur til Tiensheng-chiao aftur,
þegar hann kom tll Hsiakwan. „Þar er ekki guð, heldur mannskætt skrímsli,"
sagði hann.
Fólklð vlssl ekkl, hvort það átti að trúa honum, en Lao San var viljasterkur,
og hann lét ekki efasemdir og ótta annarra hafa áhrif á sig. Hann keypti
nokkra asna og setti kalk f poka, sem hann hlóð svo á bak asnanna. Síðan
stakk hann tveimur beittum hnffum f belti sitt og fór með asnana að brúnni.
Lao San stóð þar, sem guðhrædda fólkið brenndi reykelsl og lagðist á bæn.
Naðran gleypti hann og asnana hans, en skrímslið fann fljótlega tll bruna-
verkjanna af kalklnu, sem asnarnif höfðu borið á bakinu, og Lao San tók hnlfana
sína og skar og stakk ófreskjuna óspart innan. Skrfmslið engdist sundur og
saman af sársauka. Eftir stutta baráttu féll það niður úr hellinum og hrapaði
beint á brúna.
Lao San missti líflð f maga nöðrunnar, en menn gleyma aldrel nafnl hans.
Almennlngur gaf honum heiðursnafnið Drekakóngurinn frá Erhyuan, og frægð
hans barst um sjö fylki. Þar sem hann var þriðjl elztur þræðra sinna, var
hann einnig kallaður Þriðji lávarður Drekakóngsins.
24