Æskan - 01.10.1973, Qupperneq 66

Skrýtlur
Texti: Johannes Farestveit
Teikn.: Soiveig M. Sanden
Tveir stráUar komu til tann-
læknis, og annár sagði borgin-
inannlega:
„Ég ]>arf að fá dregna tönn,
en ég hef engan tima til að bíða
eftir deyfingu. Takið ]>ér liana
bara ódeyfða.“
„Þú ert ekkert blávatn, kalla
ég,“ sagði læknirinn. „Scztu í
stólinn."
Strákur sneri sér ]>á að fé-
laga sínuni, scm hlustað bafði
á samtalið myrkur á svip, og
sagði:
„Opnaðu á ]>ér munninn og
sýndu lækninum jaxlskrattann,
sem alltaf er að kvelja ]>ig.“
Litill drengur iijálpaði manni
til að l>era farangurlians á bíla-
stöð. Maðurinn steig svo upp i
langferðabilinn og fór að lesa
dagblað. Skönnnu seinna kom
drengurinn til iians og livisl-
aði: „Hvað á ég að segja hcnni
mömmu, að ]>ér hafið gcfið mér
fyrir alla hjálpina?"
Lcikari: „Þegar ég lék Ham-
let, ætlaði fólkið bara aldrei
að liafa sig út úrleikhúsinu.“
Leikhússtjóri: „Nú, voru allir
haltir eða lamaðir?“
ICjötsali auglýsti í glugga
verzlunar sinnar sem liér scg-
ir: Höfum neyðzt til að loka
vegna óskilvisi viðskiptavina
okkar. Sltrá yfir nöfn skulda-
þrjótanna verður birt hér inn-
an skamms.
Viðskiptamennirnir flýttu sér
allt livað af tók að grciða kaup-
manni skuldir sínar, og búðin
var opnuð aftur áður en varði.
Tvö kaupstaðarbörn voru að
gefa hænsnum uppi í sveit.
„Af hverju skyldu fuglarnir
vera með þessa hringa um fæt-
urna?“ spurði annað barnið.
„Ætli það séu ckki giftingar-
hringarnir ]>eirra,“ sagði hitt.
Jói litli liafði dottið niður
stiga og lá hágrátandi á gólfinu
fyrir neðan hann. Mamma hans
sá þetta, hljóp til drengsins og
spurði, hvort liann hefði misst
af tröppu.
„Nei, ég lenti á þeim öllum,“
anzaði Jói með tárin í augun-
um.
Blð'SSI BOLLA
1. Bjössi greyið er nú kominn í dálaglega klipu, þegar apinn rekur lokuna fyrir'
Nú er þokkalcga komið fyrir lionum. „Opnaðu strax, óþokkinn |>inn!“ öskra1
Bjössi og liristir rimlana, en apinn glottir bara breitt. — 2. Bjössi hrópar ha-
stöfum: „Hjálp! Hjálp!“ Á meðan licfur apinn klifrað upp á efstu spcrruna 1
hlöðunni og rólar sér þar hinn ánægðasti. — 3. Löng stund leið, og alltaf lirópað1
Bjössi á hjálp. Loks heyrði konan á bænum skannnt frá hlöðunni liljóðin og
kom lilaupandi, opnaði lilöðudyrnar varlega og kallaði: „Er nokkur hér?“ »'Ja’
brópaði Bjössi, „ég er hér, loltaður inni í apabúrinu." — 4. Ivonan flýtir sér a
búrinu. „Hvcrnig stendur á ]>ví, að ]>ú ert l>ér?“ spyr hún forviða. „Hver licfu1
lokað þig inni?“ „Þessi þarna,“ scgir Bjössi og bendir á apann, „og liann tók
líka liúfuna mína, og sjáðu bara!“ hrópar Bjössi, „nú er liann að klifra út um
gluggann.“ — líonan leysir nú Bjössa úr prisundinni og þau hlaupa út úr hlð®'
unni á eftir apanum. Þau sjá liann renna sér fimlcga niður þakrennuna og blaUP0
fyrir hornið á húsinu. — 6. Þau elta apann í kringum liúsið og út á tún, eI'
allt í einu stanza þau alveg forviða. „Hvað er ]>etta?“ lirópar konan, „aldrci b®
ég séð annað eins, kunna apar á skíðum?" Og það lítur út fyrir það, þvi l,ain?
rennir apinn sér fimlega af stað eins og æfður skíðamaður. En þannig stóð a
þessu, að sonurinn á bænum liafði lsomið aðvífandi á skiðunum sínum að bak
dyrunum og farið inn að fá sér að drelika og skilið skíðin eftir á snjónum, s'n
að ekki var annað cn smeygja sér í böndin, taka stafina og renna sér af sta ’
og það var einmitt það, sem apinn klóki liafði gert.