Æskan - 01.12.1973, Blaðsíða 19

eins og þau voru alltaf vön að gera á aðfangadagskvöld.
Perla litla hafði hlakkað til jólanna margar síðustu vikurnar.
Hún var bæði glöð og hreykin yfir því, að Níels frændi hafði
nú I fyrsta sinni trúað henni fyrir því að gæta vitans. Ó,
bara að það hefði ekkl verið svona vont veður, — þessi ægi-
iegi stormur og rigning. Perlu fannst, að þannig ættl það
einmitt ails ekki að vera á aðfangadagskvöld. Hægviðri,
tunglskin, frost og snjóföl á jörðu, svo að brakaði í spori,
— þannig var veðrið, sem við átti þetta yndisiega kvöld.
Og þannig var alltaf frá því sagt i bókum.
Peria litia var ekki vön því að vera hrædd, þegar hún
var ein. En nú gat hún ekki varizt því, að hún varð kvíða-
full, og nagandi ótti sótti að hennl. Ó, bara að Níels frændi
færi nú að koma heim.
Þey, þey... hvað var nú þetta? Voru það bara skellir (
storminum, — eða voru það kannski drunur í mótorbátnum?
Perla hljóp að glugganum, þrýsti nefinu að rúðunni og
reyndi að horfa í áttina til bryggjunnar. En hún sá næstum
ekkert út fyrir glerið, — það var eins og að horfa inn f
dimman helli. Hún reyndi að einbeita allri athygll sinni og
hlusta á milli vindhviðanna, og þá fannst henni, að hún
heyrði greinilega mótorskelli.
I miklum fiýti klæddi hún sig í gúmmístígvél og regn-
kápu og hljóp síðan niður þrepin til þess að taka á móti
Níelsi frænda og hjálpa honum til að festa bátinn.
Úti var niðamyrkur. Hún sá varla fingurlengd frá sér,
þegar hún var að þreifa sig áfram niður stíginn. Það var
eingöngu að þakka Ijósbjarmanum frá vitanum, að hún
komst að lokum niður að trébryggjunni litlu niðri í flæðar-
málinu.
Mótorskellirnir voru þagnaðir. Hún heyrði nú aðeins þyt-
inn 1 storminum og drunurnar í öldunum, sem skullu ofsa-
lega upp að bryggjustólpunum. Hún reyndi að kalla á Niels
frænda. En þegar hún opnaði munninn, var sem óveðrið
næði valdi á henni. Hún stóð á öndinni, fannst hún vera
alveg að kafna og kom ekki upp nokkru hljóði.
Allt i einu var sem hjartað stöðvaðist í brjóstl hennar, og
hún stirðnaði öll upp af hræðslu. Hvernig var þessu eigin-
lega varið með vitaljósið? Hún gat alls ekki séð það lengur.
Var það kannski slokknað, af því að hún hafði ekki gætt
þess nógu vei? Og hún, sem hafði lofað Níelsi frænda að
hugsa svo vel um það. Ef einhverjir færust nú hér við
ströndina á sjálfu aðfangadagskvöldinu, og ef Niels frændi
rataði ekkl heim í myrkrinu, þá væri það henni að kenna.
Sárhrædd og grátandi sneri Perla litla við og reyndi að
brjótast heim á leið í þeim tilgangi að tendra vitaljósið að
nýju. En hún réð tæpast við sig i ofviðrinu. Það svipti henni
til og þeytti regnkápunni fram yfir höfuðið. Regnið dundi
niður eins og hellt væri úr fötu, svo að hún varð strax
holdvot. Fötin kiesstust vlð iikamann litla, og henni fannst
sem einhver isköid hönd hefði gripið um háls hennar og
ætlaði að kyrkja hana.
Hún hljóp og datt á vixl, vissi ekki sitt rjúkandi ráð, —
hljóp og datt, hljóp og datt. Og auðvitað hlaut þessari ferð
litiu stúlkunnar að Ijúka þannig, að hún tapaði alvt\ íttun-
um f hlnu mikla myrkrl og óveðri og hafði að lokum enga
hugmynd um, hvar hún var. Örmagna af þreytu og ótta
féll hún á kné, spennti greipar og bað þessa bæn i barns-
legri einlægni sinni og trúartrausti:
„Elsku, góði Jesús á himnum. Kveiktu vitaljósið aftur.
Láttu ekkl neinn deyja úti á hafinu í nótt. Hjálpaðu Níeisi
frænda til að rata heim. Nú getur hann líklega aldrei framar
kallað mig Perlu."
Hve lengi hún lá þannig og grét og bað, vissi hún ekki.
En allt í einu var sem óveðrinu létti og myrkrið viki á braut.
Á himninum Ijómaði stór og skær stjarna. Hún sendi gulllnn
geislavönd niður til jarðarinnar, svo að sjórinn, eyjan og
vitinn sveipuðust undursamlegri birtu. Og eftir þessum
gylita geislavendi, sem var eins og gullin brú frá himni tll
jarðar, kom allt í einu til hennar einhver skinandi vera og
lyfti henni upp I fang sitt.
„Lfttu bara á,“ sagði veran bjarta og benti i áttina til
vitans. Og Peria Iitla leit upp og sá sér til mikillar gleði, að
Ijós vltans logaði og varpaði skærri birtu yfir< eyna og langt
út á haf til hjálpar og huggunar fyrir þá, sem þar voru.
Allur ótti og örvænting hvarf þegar úr huga Perlu litlu.
Hún varð innilega glöð, og það var sem af henni létti þungu
fargi. Hún vafði handleggjunum utan um hálsinn á verunnl
góðu, sem bar hana upp stiginn í áttina til vitans.
Þegar hún kom til sjálfrar sín að nýju, lá hún i rúminu
sfnu. Fegursta jólatré stóð á miðju gólfi, yndislega skreytt,
með Ijósi á hverri grein. Jólaborðið, einnig unaðslega
skreytt, hiaðið Ijúffengum mat, var við gluggann, og Nlels
frændi sat við rúmið hennar.