Æskan - 01.12.1973, Blaðsíða 25

var hætt að sn]óa. Hann rýndi fram fyrlr slg og kom auga
ó einhverja hreyfingu. Hvað var þetta? Ó, það var nautgripa-
hjörð. „Það var gott!" hrópaði hann. „Úr þvf að þarna eru
nautgripir, þá hlýtur einnig að vera þar hirðir. Ó, og þarna
er kameldýrið mitt líkai"
Chaolu litli var svo glaður, að hann langaði til að kalla.
En hann var gegnkaldur, svo að hann kom ekkl upp nokkru
hljóði. Það dimmdi alls staðar í kringum hann. Það ieið
yfir hann, og hann féll til jarðar.
Þegar hann kom til meðvitundar, lá hann I hlýju, mong-
ólsku tjaldi. Gamall maður sat hjá honum og bauð honum
te f skál. Það fyrsta, sem Chaolu lltli spurði um, var: „Hvar
eru kindurnar mínar?" Gamli maðurinn svaraði: „Hafðu
engar áhyggjur af þeim, það týndlst ekkl ein einasta I
storminum.“
Svo hafði viljað tii, að gamli maðurinn hafði verið úti
að smala nautgripum og hafði uppgötvað Chaoiu litla
liggjandi meðvitundarlausan í snjónum. Hann tók litla
drenginn upp og bar hann inn í tjaldið sitt.
Fólkið i byggðarlagi Chaolus litla hafði leitað hans alls
staðar. Þá hitti það sendiboða, sem gamli maðurinn hafði
sent til að biðja það að hraða sér til tjalds hans, en þar
fann fólkið litla fjárhirðinn og faðmaði hann innilega að
sér. „Chaolu litli,“ sagði það, „þú ert sannarlega góður
sonur steppunnar."
Endir.
23