Æskan - 01.12.1973, Blaðsíða 23

*fy-
Hvar myndl hjörðin stanza á þessari endalausu eteppu?
En Chaolu var engin gunga. Hann myndi aldrei láta byggS-
ina verða fyrir tjóni af sinum völdum. Hann fyigdi hjörðlnnl
sinni fast eftir ásamt kameldýrinu sínu og hóaði: „Hakuyil
Hakuyii" Litli hundurinn hljóp um geltandi. Hann var eina
stoð Chaolus litla við að koma hjörðinni gegnum óveðrið.
Það hafði syrt mjög 1 lofti, og aðeins birtan frá snjónum
lýsti Chaolu litla á leið hans, meðan hann reyndi að hafa
við kindunum sinum. Hann varð krókloppinn á höndunum,
og andlit hans hélaði.
Hann hélt áfram ferðinni án þess að hugsa um vega-
lengdina. Skyndilega var hundurlnn hans horfinn. „Hvað á
óg að gera án hjálparhellu minnar? Ef nú kæmi úlfur!“ Og
ótti hans jókst. „Ætti ég að snúa við?“ sagði hann við
sjálfan sig. „Nel! Það get ég ekki gert. Ég get aldrei skilið
dýrmætu kindurnar mlnar eftir. Ákvörðun hans virtlst ylja
honum, og honum óx ásmegin.
Stormurinn lamdi hann af sfvaxandl afli, og snjórlnn féll
þéttar og hraðar. Chaolu litli þokaðist með erfiðismunum
áfram og ytri klæðnaður hans var gaddfreðinn. Hann dragn-
„Þetta er slæmtl" sagði Chaolu lltli. „Það lltur út fyrir,
að við elgum von á blindbyl.“ Hann sneri kameldýrinu skjótt
við og hóaði á kindurnar, „Hakuyi! Hakuyl!" Geltandl smal-
aði litli hundurinn fénu saman. Hann var að hjálpa Chaolu
tll að vernda kindurnar.
Ekki leið á löngu þar til bylurinn var skollinn á þá.
Snjóflygsur komu þjótandi úr lofti og höfðu brátt myndað
hvltt lag á steppuna, svo að jafnvel slóð þeirra sást ekkl.
Kindurnar hlupu I hnapp undan hvassviðrinu.
Chaolu litli vissi afar vel, að I hríðarbyl hlaupa kindur
undan veðrinu. Héldist hvassviðri heilan dag, myndu kind-
urnar hlaupa allan þann dag. Þær myndu hlaupa tvo daga,
ef stormurinn héldist svo lengi. Eina leiðin til að bjarga
fénu var sú að hlaupa á eftir þvl.
'jÁWÉ
21