Æskan - 01.12.1973, Blaðsíða 41

í grassvörðinn og tína upp ( sig grasrót eða maðk. Það
þykir þeim góður matur.
Hn þar sem Pési er nú heimilisköttur úr næsta húsi og
er ágætis köttur að öllu leyti, þá fannst mér, að hann gætl
ekki með nokkru móti verið þekktur fyrir að veiða smá-
fugla. Ég kallaði til hans: „Uss, Pési. Þetta máttu ekki gera."
Pési réttir nú úr sér, hálfskömmustulegur á svipinn, er nú
aftur orðin af venjulegri stærð, horfir á mig rétt eins og
hann sé að biðja mig að fyrirgefa sér. Ég kalla Pésa upp á
pallinn hjá mér, sæki skál inn [ eldhús og helli mjólk í,
fer svo með mjólkina út á pallinn. Pési kemur ósköp sak-
leysislega til mfn, iabbar að mjólkurskálinni og lepur upp
alla mjólkina, svona var hann nú þyrstur.
Ég settist síðan á pallinn hjá Pésa, tók hann upp og
reyndi að segja honum, að góðir heimiliskettir mættu aldrei
hrekkja litla fugla, litlu fuglarnir syngja svo skemmtilega
fyrir okkur og eru svo fallegir. Það væri miklu meira gam-
an að gefa þeim brauðmola [ vetur, þegar snjórinn og
kuldinn kemur, en leyfa þröstunum að vera [ friði.
Pési horfði nú á mig, eins og hann segði: „Þetta hef ég
Krakkar mínirAkomið þið sæl
lg langar tll þess að segja ykkur litla sögu.
Sagan er ekki skáldskapur, þar sem hún
gerðist hér f garðinum kringum húsið, sem við búum [,
maðurinn minn, sem heitir Jósef, strákurinn okkar, sem
heitir Páil, og svo ég. Okkur þykir mikið gaman að vinna
( garðinum. Ég hef nú haft svolftinn formála fyrlr þessu
sögukorni, en nú ætla ég að byrja söguna:
Það var hér einn daginn snemma ! haust, veðrið var
yndislegt, eins og svo oft er að haustinu, sólskin úti, iogn,
en dálítið svalt. Það var sagt [ útvarpinu, að við mættum
eiga von á næturfrosti, þess vegna datt mér [ hug, að
vissara væri nú að fara út ( garð og hlúa að rósarunnunum,
en rósir þola Illa frost. Ég náði mér [ bláa plastfötu og skóflu
til að moka með moldina, en í fötunni ætlaði ég að bera
moldina, sem ég þurfti að taka úr kartöflugarðinum, bera
hana að rósarunnunum og moka slðan að þeim með skófl-
unni. Við þetta var ég að paufa, þegar ég sá, hvar hann
Pési kom, rétt hjá grasflötinnl, en hún er [ miðjum garðln-
um og runnar með fram henni. Pési hefur nefnilega komið
auga á þrestina, sem eru að leika sér á grasflötinni, en þar
eru oft smáfugiar, starar og lóur, en lóan er farin til heitari
landa, hún er farfugl. Jæja, Pési horfir nú dálitla stund á
þrestina leika sér, en allt í einu sé ég, hvar hann teygir
svo mikið úr sér, að það liggur við að hann liggi á magan-
um, hann teygir svo mikið úr sér, að hann verður næstum
helmingi lengri en hann á að sér, slðan notar hann fram-
fæturna til að mjaka sér áfram, það liggur við að hann
skríði, en nú sé ég, hvað hann ætlar sér að gera, ná f
þröst sér til matar. Þrestlrnir hafa ekki tekið eftir Pésa og
halda áfram að leika sér, en við og við stinga þeir nefinu
nú bara aldrei heyrt áður, en þakka þér fyrir að segja mér
frá þessu, ég skal reyna að muna þetta." En nú vissi ég
bara ekki, hversu lengi Pési mundi muna eftir þessu. Þóttí•
mér því vissara að fara með hann heim til sín og segja
fólkinu hans frá þessu.
Ég lagði af stað með Pésa heim til sín, hringdi dyra-
bjöllunni heima hjá honum og til dyra kom Ella litla, en
hún á Pésa. Ég bað um að fá að tala við mömmu hennah.
Ella kallaði [ mömmu sína, sem kom út í dyrnar líka. Ég
sagði þeim nú, að Pési hefði ekkert vitað um, að hann
mætti ekki veiða fugla sér til matar, fyrr en nú. Ella litla var
nú ekki lengi að ráða bót á þessu, hún átti nefnilega litla
bjöllu, sem hún sagðist ætla að sauma við hálsbandið hans
Pésa. Slðan tók hún við Pésa sínum, þakkaði mér fyrir,
hún og mamma hennar fóru inn til sín aftur og ég helm
til mín.
Seinna þennan sama dag var ég úti [ garði að hreinsa
tll laufið, sem fallið hafði af trjánum. Fann ég þá eitthvað
mjúkt nuddast upp við fótinn á mér. Þarna var þá Pési kom-
inn aftur til þess að sýna mér, hvað hann væri orðinn fínn,
með nýtt, blátt, heklað ullarband um hálsinn og bjöllu
festa við. Ég strauk nú svarta mjúka kroppinn hans, en Pési
tók til við að hoppa til og frá, svona til að sýna mér, hvernig
hann gæti látið heyrast [ bjöllunni sinni, þegar hann lang-
aði tll.
Kær kveðja,
Sjana.