Æskan - 01.12.1973, Blaðsíða 29

Marcellus brá sverSi. Þá var3 allt svo Ijómandi bjart...
í stjörnubliki
— BARNASAGA EFTIR AXEL BRÆMER —
Pegar Kiriníus var landshöfSingi I Sýrlu, var einn her-
manna hans, sem hét Vítellíus, staðsettur i gyðinga-
bænum Betlehem, og hann var raunamæddur. Hann þráði
konu sina og litla dóttur, sem bjuggu í Róm, og hann fór
út að ganga til að slæva heimþrána. Vitellíus áttl óvin,
hermann, sem hét Marcellus og hataðist við Vítellíus, því að
hann hafði komið upp um, að Marcellus hafði rangt við í
spilum. Þessi vondi hermaður elti hann til að stinga hann
á hol á einhverjum heppilegum stað.
Vítellíus gekk um göturnar og átti sér einskis ilis von.
Það var mannmargt á götunum, því að Ágústus keisari hafði
lagt svo fyrir, að manntal skyldi fara fram og allir, sem fæðzt
höfðu í Betlehem, komu því til borgarinnar. Öll herbergi
voru þéttsetin og stöðugt bættust nýir ferðamenn í hópinn.
Vítellíus nam staðar fyrir utan eina krá i útjaðri bæjarins,
því að hann heyrði gestgjafann segja ruddalega:
„Hér er ekkert herbergi að fá! Hypjið ykkur!"
„Við höfum farið um allt, og enginn getur hleypt okkur
inn," sagði maðurinn, sem svo var ávarpaður, blíðlega en
þó biðjandi. „Konan mín á von á barni. Þú verður að hýsa
okkur!"
Vítellíus virtl þau nánar fyrir sér. Maðurinn, sem gest-
gjafinn var að reka á brott, var augsýnilega fátækur hand-
verksmaður, 'máske trésmiður. Hann teymdi asna, og kona
hans sat á asnanum. Hún var veikluleg og þreytt að sjá, en
þó Ijómaði á andliti hennar eitthvað svo undursamlega hreint
og fagurt, að hranalegi hermaðurinn laðaðist ósjálfrátt að
henni, og honum fannst stór, dökk augu hennar horfa biðj-
andi á sig. Víteilíus var góður maður, og hann kenndi í
brjósti um þessi vegvilltu hjón, sem bersýnilega voru Gyð-
ingar. Hann gekk nær og sagði skipandi: „Útvegaðu þeim
húsaskjól, gestgjafi! Eitthvert skot hlýtur að vera laust."
Gestgjafinn horfði feimnislega á stoltan Rómverjann og
svaraði sleikjulega:
„Ja, fyrst hermaðurinn óskar þess. En ég get aðelns
boðið þeim í fjárhúsið. Þau verða að hvíla þar.“
Iðnaðarmaðurinn þakkaði glaður fyrir sig, og konan
hans brosti mildilega. Vítellíus komst undarlega við af
þessu brosi. Hann gekk sína leið léttari í bragði og hafði
ekki hugmynd um, að óvinur hans fylgdi honum fast eftir.
Hann fór út fyrir bæinn til að geta hugsað um ástvini sina
heima í næði.
Myrkrið féll á, og stjörnurnar blikuðu á himninum. Vítellí-
us gekk og gekk, og Marcelius fylgdi honum fast eftir eins
og vondur skuggi. Loks fannst honum stundin upp runnin
til að fremja illvirkið.
VíteHíus hafði numið staðar útl á engi, og þar stóð hann
og starði á stjörnurnar. Sérstaklega stór og falleg stjarna
hafði vakið athygli hans. Honum fannst hún stefna til bæj-
arins.
Skyldl hún skína yfir Rómaborg? hugsaði hann. Yfir konu
minni og dóttur? Ætli þær hugsi tii mín núna?
Marcellus hafði ekki veitt stjörnunni eftirtekt, því að hann
hugsaði aðeins um illvirkið. Hann skimaði flóttalega um-
hverfis sig. Fáeinir hjarðmenn voru skammt frá, og hann
glotti. Þeim yrði kennt um morðið. Hann dró sverð sitt úr
slíðrum og læddist nær. Nú ætlaði hann að fremja ódæðið.
Vítellíus stóð eins og stytta og sneri baki við honum; betra
tækifæri gat hann ekki kosið. Marcellus tók tvö skref enn
og brá sverðinu. Villt hefndarþrá afmyndaði andlit hans.
En einmitt þegar dauðinn var ekki steinsnar frá Vitellíusi,
Ijómaði himnesk birta um allt, og englasöngur heyrðist af
himnum. Marcellus lét höndina falla og starði skelfdur og
sleginn á þessar yfirnáttúrlegu verur, sem svifu frá himn-
um að þeim stað, sem fjárhirðarnir lágu á, og mild rödd
sagði: „Óttist ei, því að ég boða yður mikinn fögnuð. Yður
er í dag frelsari fæddur!"
Vítellíus kraup undrandi á kné, en hann var ekkert
hræddur meðan hann varð vitni að þessum dásamlega at-
burði. Hann hljóp með fjárhirðunum til bæjarins, þegar Ijós-
ið hvarf, söngurinn þagnaði og allt varð dimmt á ný.
„Hér er þaðl" sögðu þeir og námu staðar við krána, sem
fjárhúsið var við, en yfir því Ijómaði stjarnan svo mikil og
björt. Og þeir fóru inn.
Þá sá Vítellíus, að þetta var sama kráin og hann hafði
staðið fyrir utan skömmu áður. Hann elti hjarðmennina,
og sjá — maðurinn og konan, sem hann hafði aðstoðað,
voru þar inni, og í jötunni lá nýfætt barn, sem hirðarnir
krupu fyrir. Vítellíus kraup líka, og honum fannst barnið
og móðir þess brosa svo fagurlega til sín, að hann gleymdi
þvi aldrei.
Hann var mjög hrærður, þegar hann yfirgaf fjárhúsið og
fór aftur til herbúða sinna.
Hann sá ekki fyrr en daginn eftir, að hægri handleggur
Marcellusar hékk lamaður við hlið hans. Höndin, sem hann
hafði notað til að gefa rangt í spilum og ætlaði að vega með
launvíg, var orðin máttlaus, því að hann lamaðist fyrstu
jólanóttina á enginu við Betlehem.