Æskan - 01.12.1973, Blaðsíða 85

BLÁSKJÁR
'--------------------------------------------------------------------
„Jæjal Ég lofa þvl. Talaðu, gamla kona."
„Vitið þér, herra greifi, að þessi drengur, sem við höfum kallað
Bláskjá, er sonur yðar, Ákl."
Greifinn, sem eins og á nálum hafði hlustað á kerlinguna, féll
nú á kné fyrir framan rúm drengsins og þrýsti heitum kossi á
varir hans. Valter og Ella féllust I faðma af fögnuði, og læknirinn
tók I hönd greifans með innilegri samúð. Auk heldur gamla
flökkukonan komst við af að sjá alla þessa ánægju.
Hún hristi höfuðið og tautaði fyrir munni sér:
„Ef ég hefði hugsað út I, að fólkið yrði svona glatt, mundi ég
llklega hafa komið með Bláskjá hingað fyrir löngu. En hvað hann
er sjálfur glaður á svipinn. Jæja, ég get vel unnt honum þess,
garminum, hann hefur ekki alltaf átt sjö dagana sæla hjá svarta
Eirfkl."
Án þess að blða eftlr nánarl frásögn gömlu konunnar, flýtti
nú greifinn sér til konu sinnar til þess að segja henni tiðindln.
Frá sér numin af fögnuði flýtti hún sér til barnsins, sem hún
hafði saknað svo lengi, og þekktl hún drenginn undir eins og
hún leit á hann. Féll hún á kné við rúmið hans, þrýsti honum
að brjósti sér og kyssti hann ótai kossa.
„Barnið mittl Barnið mitt! Hjartkæra elsku barnið mitt!" sagði
hún ( sífellu og grét heitum gleðitárum, grét, eins og enginn
getur grátjð nema móðirin, sem finnur aftur barnið, sem var týnt.
Framhald.
— Frú Skaftfeils hefur fengið sér nýja ryksugu.
-------------------------------------------------------------------------------V
Oo
UJ
BLÁSKJÁR 11.
JESKAH
Eftir FRANZ HOFFMANN
Greifahjónin við rúm sonar síns.
Dagur Ijómaði, þegar flokkurinn loks komst heim til hallarinnar.
Var þá Bláskjár, sem hafði liðið í ómegin af blóðrennsii og sárs-
auka, undir eins látinn ofan i rúm og ríðandi maður sendur eftir
lækni til að binda um sárið.
Ella og Valter stóðu við rúmið og grétu sárt, þó að greifinn íull-
vissaði þau um, að Bláskjár væri ekki dáinn, en mundi fljótlega
batna.