Æskan - 01.01.1980, Blaðsíða 16

MARÍA H. ÓLAFSDÓTTIR
VILLI FER TIL
KAUPMANNAHAFNAR
H ann Villi er lítill strákur, bara fimm
ára. Hann hefur heyrt mömmu sína
tala um Danmörku, og einn dag er
það ákveðið, að Villi og mamma hans
fári til Kaupmannahafnar.
Villi varð svo kátur, að hann hljóp út
á götu og söng:
,,Villi fer til Kaupmannahafnar, Villi
fer til Kaupmannahafnar!" Og allir
krakkar úr næstu húsum komu og
tóku undir; en þau héldu, að það væri
ekki í alvöru. ,,Jú, það er alveg satt,“
sagði Villi.
Hann fór inn aftur og safnaði öllu
dótinu sínu í hrúgu á gólfinu. Brúða
Magga sat við hliðina á hrúgunni og
leit eftir, hvort allir kæmu með.
,,Hvar er Bangsi Haraldur?" sagði
Villi hátt. Svo hljóp hann að rúminu
sínu, og undir koddanum lá bangsinn.
,,Nú, svo þú ert að fela þig! Ég ætla
bara að segja þér, að litlir prjóna-
bangsar geta hjálpað til að pakka. Nú
sest þú hjá Möggu, og við skulum sjá,
hvort nokkuð vantar. Hérna er bátur,
belti, skæri, hnífur, brunavörubíll,
bolti, sverð og söngvabókin. Öll dýrin
fá líka að koma með: Öndin Mira,
hesturinn Flekkur, kýrnar Kinna og
Bauga, hundurinn Sámur, þrjár kind-
ur og lömbin þeirra, hnubbarnir og
bollinn hennar brúðu Möggu . . .“ Villi
ætlaði að láta lyftikranann fyrst niður í
kassann — nei, það er vitlaust, hugs-
aði hann, ég lyfti dótinu heldur upp í
með krananum! Það gerði hann, og
raðaði því öliu í stóra kassann.
Nokkrum dögum seinna var farið
meó allt dótið niður í skip. Villi hljóp
fram í stafn og veifaði ættingjum og
vinum. Svo var lagt af stað.
Næsta morgun vaknaði Villi og flýtti
sér upp á þilfar.
„Hvar eru fjöllin og húsin,
mamma?" spurði hann.
„Þau eru bak við sjóinn," svaraði
mamma hans.
Það sást ekkert nema himinn og
haf; öldurnar kepptust hver við aðra
að verða sem stærstar. Þegar þær
voru orðnar eins stórar og hús,
sprungu þær; en það komu strax nýj-
ar aftur, sem fóru að slást við þær,
sem fyrir voru. Stór alda henti skipinu
allt í einu til hliðar, og Villi kastaðist til
á þilfarinu. „Ó, ó! mamma, ég vil ekki
vera lengur á skipinu, ef það ruggar
svona!" kallaði Villi. „Biddu skipstjór-
ann að stýra heim aftur, maginn í mér
veltist eins og öldurnar . . .“ Ó, það
kom stór gusa upp úr honum og rann
um þilfarið.
Mamma hans tók í höndina á hon-
um og sagði: „Við skulum fara niður
og leggja okkur."
Nú var veðrið batnað, og Villi var
kominn upp á þilfar aftur; en hann
hafði siglt í fimm nætur og fjóra daga.
„Nei, sjáðu mamma! Þarna er eitt-
hvað langt í burtu," sagði Villi.
„Já, þetta er Danmörk," svaraði
mamma hans.
„Hvernig er í Danmörku? Eru þar
alls engin fjöll? Magga frænka, sem er
í skóla, segir, að Danmörk sé flöt eins
og pönnukaka . . . Ef ég fer langt inn í
landið, get ég þá séð heim til l’slands,
því það eru engir klettar til að skyggja
á — er það alveg rétt, mamma?"
„Nei, Villi minn," svaraði mamma
hans. „Það eru reyndar ekki nein há
fjöll, en það eru hæðir og hólar, gulir
og grænir akrar, og þegar skógurinn
er langt í burtu, þá sýnist hann dökk-
blár, alveg eins og fjöll, og trén, sem
eru allra lengst burtu, virðast Ijósblá."
Skipið kom nær og nær að landi,
það sást betur og betur, hvernig
kirkju- og hallarturnar gnæfðu yfir
húsin.
„Nú erum við í Kaupmannahöfn,
mamma. Má ég ekki fara og heilsa
upp á kónginn, þegar við komum í
land?"
„Það er ekki hægt í dag," sagði
mamma hans, „við verðum nú fyrst að
14