Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 5

Saga eftir Þóri S. Guðbergsson $ fc
Þórir S. Guðbergsson.
ég get ekki útskýrt það,“ sagði
faðir hans og herti aðeins á feró-
inni.
Þeir gengu fram hjá nokkrum
börnum sem voru að leika sér við
kirkjuvegginn. Þau virtust fremur
illa klædd í kuldanum. Þau stöns-
uöu andartak og fylgdust með
kirkjugestunum. Svo færóu þau
sig nær kirkjuveggnum í betra
skjól. Og þau héldu leiknum
áfram.
„Uss," sagói einhver kirkju-
gestanna og hastaöi á börnin.
„Ekki þennan hávaða á jólunum.“
En börnin skulfu af kulda og héldu
áfram aö ærslast.
Skömmu síöar sagði annar úr
hóþnum:
„En hvað þau eiga bágt, bless-
uð börnin. Þaó þyrfti aö gera eitt-
Jörðin var hulin hvítri skikkju.
Hvergi sást í dökkan díl. Úti var
nokkur gola og talsvert frost. Inni
var logn og hlýja í flestum húsum.
Stjörnuskarinn tindraði á dökku
himinhvolfinu. Sums staðar
stirndi á svellbungur í borginni.
Allt var kyrrt og hljótt að mestu.
Vélahávaðinn frá bílunum dvín-
aöi. Rifrildi nágrannanna lá nióri.
Drunur frá skellinöðrum heyrðust
ekki lengur. Öskur og ólæti þögn-
uðu. Einkennilegur blær færðist
yfir borgina. Aófangadagur jóla
var runninn upp.
Flestir voru í hátíðarskapi. Ein-
kennilegur friður gagntók hjörtu
fólks. Á flestum heimilum ríkti
friöur. Austan hafs og vestan var
friöur. Alls staðar óskiljanlegur
friður. Sameiginleg tilfinning með
öllu því sem lifir og hrærist. Sam-
kennd með allri náttúrunni —
friöur frá skapara sköpunarverks-
ins.
Klukkan nálgaðist sex. Fólk
streymdi til kirkju. Bílarnir óku
hljóölega. Börn og fullorónir
9engu hliö vió hlió. Friður, gleói
°9 eftirvænting lýsti úr augum
barnanna. Lítill drenghnokki sneri
sér að fööur sínum og spurði:
,,Á einhver heima í kirkjunni,
Pabbi?"
,,Guð á heima þar,“ svaraði
faðir hans án þess aö líta niður.
,,Á ekki Guð heima á himnum?“
spurói drengurinn.
,,Sumir segja, að hann sé alls
staðar eins og ég hef sagt þér. En
hvað fyrir þau.“ Svo hneppti hann
aó sér hlýjum ullarfrakkanum.
Fólkið streymdi til kirkjunnar.
Þar var birta og ylur. Þar var ilmur
og angan af brennandi kertaljós-
um. Þar þótti mörgum gott að
koma. Inni var raunveruleikinn
boðaður í orði. Úti átti guðsþjón-
ustan aö halda áfram í hinu
hversdagslega lífi.
„Af hverju fara ekki þessi börn
líka í kirkju, pabbi?“ spuröi Gunn-
ar.
„Ég veit þaö ekki,“ svaraði faöir
hans. „Þau eru illa til fara, eru
með hávaða og læti. Það á ekki
við í kirkju."
Dyrum kirkjunnar var lokaö.
Guðsþjónustan hófst. Ómur
barnanna á götunni dó út.
Söngurinn um jól og hátíð hljóm-
aði fagurlega. Presturinn talaói
um boðskaþinn frá Betlehems-
völlum um friö og frelsi. En Gunn-
ar litli gat ekki gleymt börnuunum
á götunni. Hann hnippti í föður
sinn og hvíslaði:
„Hver á að hugsa um börnin á
götunni?"
„Uss,“ sagði faðir hans, „það
er hvorki staður né stund til þess
aö hugsa um þaó.“
Gunnar þagnaði. Hann horföi
niður á gólfió. Pollur hafói myndast
kringum skóna hans. Hugur hans
reikaði víða. Honum leið vel og
fannst notalegt í kirkjunni. Öðru
hverju var hann gagntekinn af
Ijósadýröinni eða söng fólksins.
En aftur og aftur kom myndin af