Æskan - 01.11.1980, Qupperneq 8

SANDI:
BÆN
Aftankyrrðin okkur vefur
örnuun sínum vetrarbúnum.
Geislinn bjarti horfið hefur,
höndum fatast vinnulúnum.
Drottinn, láttu Ijós pitt skína
litla stund á hverjum degi,
svo við getum götu pína
gengið alla lífsins vegi.
Ljúfi faðir láttu skína
Ijósin pín á hverjum degi,
svo við getum götu pina
gengið alla lífsins vegi.
Vek með preyttum von í b(
veit peim styrk, er fella tár
bœgðu frá peim beiskum h
er bera dýpstu hjartasárin.
Hugsun vorri hœrra snúði
höllum fœti stuðning veitU
yndi og fegurð öllum búðu
áhyggjum í gleði breyttu.
fæðingarhátíð Jesú Krists og raulaði fyrir munni sér
gömul vers sem eru þó raunar ætíð ný af nálinni.
Skammdegismyrkrið grúfði yfir og snjór huldi alla jörð
svo langt sem augað eygði. Þá skeði það að rjálað var við
útidyrnar og knúið fast á hurðu. Bóndi var ekki heima en
hans var von á hverri stundu. Húsfreyja gekk til dyra og
gægðist út til að vita hvað um væri að vera, — og þar gaf
sannarlega á að líta því heljarstór skepna lá við bæjar-
þilið og teygði höfuðið inn í gættina þegar opnað var.
Gamla konan varð afar hrædd og skellti hurðinni aftur.
Litlu síðar kom maður hennar heim og sagði Ásdís hon-
um þá frá því sem fyrir hafði komið. Kveiktu hjónin síðan
á Ijóskeri og fóru út til þess að gá að verksummerkjum ef
einhver væru — og það stóð nú heldur ekki á því,
greinileg för voru í snjónum eftir sterklega hreifa og
þungan búk.
,,Hér mun Ljótur okkar hafa verið á ferð'' mælti bóndi
— og þarna er jólagjöfin" bætti hann við. Nýveiddur
flatfiskur — lúða öðru nafni — lá þar á hlaöinu, svo stór
að furðu gegndi.
„Blessaður Ljótur minn" stundi Ásdís um leið og hún
bar svuntuhornið upp að augum sér, ,,og ég sem lokaði
hann úti þá loksins að hann kom — og svo segja menn
að þetta séu bara skynlausar skepnur". Þessi góða
matbjörg entist hjónunum í Vík langt fram á vetur og kom
það sér vel því að hafís rak að landi skömmu eftir nýár og
gat þá enginn maður komist á sjó svo mánuðum skipti.
Þessa frásögn heyrði ég í bernsku og hef varðveitt
hana síðan, hún á að kenna okkur það að vera góð við
dýrin, harðýðgi og miskunnarleysi í þeirra garð, umfram
það sem þörf krefur, er óafsakanlegt með öllu, ekki síst
þegar ungviði á í hlut, sem ef til vill nýlega hefur séð
dagsins Ijós og þar af leiðandi ekki byrjað á því hlutverki
sem því var ætlað. Röskun á lögmáli náttúrunnar er
hættuleg hvaða nafni sem hún nefnist.
Fjölmargar dýrategundir eru að deyja út vegna
leikni mannanna og á flestum sviðum því brýn naur
aðhlynningu.
Alla þá sem eymdir þjá
er yndi að hugga,
og lýsa þeim er Ijósið þrá
en lifa í skugga.
GLEÐI ÞÝSKT ÞJÓÐKVÆÐl
Gleöjist á jöröu og í himnanna hæöum
gleðjumst nú allir meö söngvum og kvæðum,
á himni og jöröu raddirnar hljóma
um barnió í jötunni lofsöngvar óma.
Jörö, vatn, loft, eldur og himinhvol sanna
heilaga tilbeiðslu engla og manna,
á himni og jöröu raddirnar hljóma
um barnið í jötunni lofsöngvar óma.
Þýtt úr Weichnachtsdichte.
Guðrún Guðjónsdóttir.
6