Æskan - 01.11.1980, Qupperneq 20

FELUMYND
„Taktu það rólega, góði, pabbi er þarna."
„Ég get ekki séð hann. Hvar er hann?“
ar: „Sveipaðu kápunni laust um þig og búðu þig til burt-
ferðar, því ef þú bíður þangað til messunni er lokið, þá er
úti um þig. Það eru hinir framliðnu, sem hér halda guðs-
þjónustu."
,,Æ, æ, ég verð svo hrædd frænka," kveinaði einn af
krökkunum og klifraði uþp á stól.
„Uss, uss, barn. Konan kemst klakklaust úr þessu öllu,
hlustaðu nú bara á," sagði frú Skau og hélt svo áfram:
,,En ekkjan varð líka hrædd, því þegar hún heyrði mál-
róminn og leit á konuna, sem hvíslað hafði, þá þekkti hún
hana, það var grannkona hennar, sem var látin fyrir
mörgum árum, og þegar hún nú litaðist um í kirkjunni,
mundi hún vel, aó hún hafði séð bæði prestinn og marga
úr söfnuðinum, og allt var þaö fólk löngu dáið. Það fór
hrollur um hana af ótta, hún sveipaði laust um sig káp-
unni og lagði af stað út en þá fannst henni allt fólkið snúa
sér við og reyna að ná í hana, og hún ætlaði að hníga
niður. Þegar hún kom út úr kirkjudyrunum, fann hún, að
það var tekið í kápuna hennar, hún sleppti þá kápunni og
flýtti sér heim allt hvað hún gat. Þegar hún kom heim að
dyrunum, sló kirkjuklukkan eitt, og þegar hún kom inn,
var hún nær dauða en lífi af ótta. Um morguninn, þegar
fólk kom til kirkju, fann það kápuna á tröppunum, rifna í
tætlur. Móðir mín hafði oft séð þessa kápu, og ég held
jafnvel að hún hafi séð einhverjar af tætlunum."
Börnin, sem höfðu sýnt ýmis hræðslumerki, meðan á
frásögninni stóð, endurtóku nú, að þau vildu ekki heyra
meira af svona Ijótum sögum. Þau höfðu skriðið upþ í
sófann og upp á stólana, því þeim fannst einhver vera
undir borðinu, sem væri að reyna að ná í þau. En nú voru
borin inn kertaljós, og voru kertin í gömlum, stórum
stjökum, og við Ijósið rénaði hræðsla barnanna, ekki síst,
þegar farið var að bera inn jólaköku, aldinmauk og ýmist
kaffibrauð. Þessar góðgjörðir ráku á brott allar drauga-
sögur og allan geig, og var nú farið að ræða um dagleg
málefni. Að lokum kom hrísgrjónagrauturinn og steikin,
og voru þessum ágætu réttum gerð góð skil. Eftir máltíð-
ina fór fólk að hátta og skildi með óskum um gleðileg jól.
En ég átti ekki rólega nótt í vændum. Ég veit ekki hvort
það voru sögurnar, eða maturinn, sem ég hafði neytt,
það að ég var enn ekki búinn að ná mér, eða allt þetta til
samans, sem olli því. Ég lá og bylti mér í rúminu og var að
hugsa um húsálfa, huldufólk og vofur alla nótti'na, eða ef
ég blundaði, þá dreymdi mig þetta allt.
Að lokum ók ég í sleða til kirkju, og mér fannst ég aka í
loftinu. Kirkjan var uppljómuð og þegar ég kom inn, þá
var þetta kirkjan heima í dalnum, þar sem foreldrar mínir
bjuggu. Fólkið var í þjóðbúningi og hafði tjaldað því
besta, sem það átti til. Presturinn stóð í prédikunar-
stólnum, það var hann afi minn sálugi, sem hafði dáið,
þegar ég var lítill strákur. Og allt í einu, þegar hann var í
miðri ræðunni, stökk hann ofan úr stólnum og niður á
gólf.
Mér leist ekki á blikuna, en í sama bili vaknaði ég við
það, að tekið var í öxlina á mér, og ég sá mann með stóra
loðhúfu lúta yfir mig og stara á mig.
„Þig er að dreyma eitthvert rugl, drengur minn, þú ert
kófsveittur," heyrði ég hann segja. ,,Ég á að skila til þín
bestu jólaóskum frá föður þínum og öllum heima í daln-
um og biður fólkið þess að þú sért í guðs friði! Hér er bréf
frá skrifaranum, og feldur handa þér, og Stóriskjóni
stendur hér fyrir utan."
„Er mig að dreyma, eða ert það þú, Þór?" En Þór var
ráðsmaður föður míns, mesti öðlingsmaður. „Hvernig í
ósköpunum ert þú hingað kominn?" hrópaöi ég glaður í
bragði.
,,Ja, það skal ég segja þér", svaraði Þór. ,,Ég kom meö
Skjóna en annars var ég úti á nesjum með skrifaranum,
og svo sagði hann: „Nú er ekki langt til bæjarins, svo að
þú skalt taka hann Skjóna og fara og sjá hvernig liðsfor-
ingjanum líður, og sé hann orðinn svo hraustur að hann
sé ferðafær, þá komdu með hann."
Þegar við lögðum af stað úr borginni var aftur farið að
rofa til, og komið ágætasta færi. Skjóni var ekki seinn í
ferðum, og aldrei hefur mér liðið eins vel nokkur jól á ævi
minni, eins og þessi.
18