Æskan - 01.11.1980, Qupperneq 25

ÆVINTYRAHUSIÐ
,,Dýrð sé Guði í upphæðum, og frióur á jörðu með
þeim mönnum, sem hann hefur velþóknun á.“
Þessi undursamlega sýn stóð nokkra stund, og á
meðan gátu hirðarnir ekki mælt. En eftir nokkra stund
þokuðst englarnir fjær og hurfu. Söngurinn dó út í
fjarska, en myrkrið vafðist aftur um hirðana og hjörðina
þeirra.
í fyrstu ætlaði enginn að voga að taka til máls. Enn var
allt heilagt, myrkrið, nóttin, kyrrðin, já, sjálft andrúms-
loftið. En loks tók Júda til máls. Það var ungur maður af
Júdaættkvísl:
,,Við skulum fara rakleitt til Betlehem, og sjá þennan
atburð, sem orðinn er og drottinn hefur kunngert oss.“
Enginn hreyfði mótmælum. Þeir hlutu að fara. Það varð
að fara, sem fara vildi með hjörðina. Einhver kastaði
stórum viðarlurkum á bálið, svo að það kulnaði ekki.
Kannski mundi það lifa á meðan þeir færu til Betlehem?
Hjörðinni var óhætt á meðan bálið logaði. Villidýrin
hættu sér ekki að eldinum.
Svo hurfu hirðarnir út í myrkrió, þögulir, alvarlegir og
lotningarfullir. Guð hafði sýnt þessum fátæku og um-
komulitlu alþýðumönnum mikinn trúnað. Hann hafði sýnt
þeim inn í dýrð himnanna. Hann hafði trúað þeim fyrir
því, að frelsari heimsins væri fæddur.
Þegar hirðarnir voru lagðir af stað, tóku þeir eftir því,
að það var alls ekki svarta myrkur. Þeir vissu ekki hvers
vegna, en það var engu líkara en bjart, Ijómandi ský færi
fyrir þeim og lýsti upp götuslóðana. Ferðin gekk því
greiðlega og þeir nálguðust óðum borgina. Þótt undar-
legt væri, fann Rúben litli ekki til þreytu. Tvennt var
honum ríkast íhuga: Það, að móðir hans lá veik heimaog
svo undrið úti á völlunum. Aldrei hafði hann lifað slíkt
kvöld. Og þrátt fyrir allt var brjóst hans fullt af fögnuði.
En hvað var nú þetta? Þegar þeir nálguðust gripahús
Símonar halta, lagði þaðan skæran bjarma. Var kannski
kviknað í húsinu? Nei, þetta var ekki eldsbjarmi. Þetta
líktist birtunni úti á völlunum. Og nú sáu þeirsýnina aftur.
Umhverfis og upþi á gripahúsinu, var fjöldi engla. I’ þetta
skipti sungu þeir ekki, en hljóður fögnuður fyllti loftið.
Hirðarnir gengu hljóðir að kofadyrunum og litu inn. Og
hvílík sjón! í garðanum lá ung kona með nýfætt svein-
barn við hlið sér, forkunnarfagurt. En við hlið þeirra stóð
ungur maður með sambland af lotningu og gleði í svipn-
um. Hér Ijómaði einnig birta drottins í þessu fátæklega
gripahúsi.
Hirðarnir stóðu agndofa og máttu ekki mæla. Það var
þá þetta, sem englarnir höfðu verið að segja þeim úti á
völlunum. Ungi maðurinn, sem var enginn annar en
Jósef smiður frá Nazaret, gaf þeim bendingu um, að þeir
mættu koma inn. Þeir hlýddu því og gengu hljótt inn að
C 3 IO
S u ”>
C/> »_
_r «5
c ra -
c u. jS>
'B) ■ ^
(1) 3 ‘fO
> .E T
co 52 -Q*
II £
>o '£• 2
a> c c - -
> c -E
? H E
« o 'g
*o W
‘1 E
•ro ~ a>
•ö 2 E
ro
c *o
|I
SL *0
’{/> *o
o
k_
jQ
C
.E ö --5

o>
3 -j= ra
'O .5 a>
*- ■o >
E.
>* nj
E«!
m C c
._ 1» >
C ±
d
i?
u
■ '0>
0>
3 í
*o Ö> o
flj o> >
n. — sz
E
3 - c-
ctj ^ <u
r c
a> a> ro
> n. .c
C *0 flJ
flj flJ 'Z'
i>* l. >*
£ £ £
= q>
^ *o -Q-
E 2 E oj
'5>g
o «
c .= t c
>- o ra C
jötunni. Rúben fylgdist einnig meó þeim. Þar lutu þeir
konunni og barninu í djúpri lotningu. Annað gátu þeir
ekki. Þeir höfðu ekkert að gefa. Hirðarnir þorðu ekki að
mæla. Þessi staður var heilagur. Hvað gátu þeir líka,
syndugir menn, sagt? Þeir drógu sig því í hlé, en þökkuðu
guði, bæði hátt og í hljóði, fyrir þá náð, er hann hafði sýnt
þeim. Og þegar þeir komu heim til sín og hittu félaga
sína, sögðu þeir frá öllu, sem þeir höfðu séð og heyrt.
Lúkas og Rúben sonur hans voru einnig djúpt hrærðir
af atburðum kvöldsins. Þeir höfðu í bili gleymt öllu nema
hinum undursamlegu atburðum. En nú var aðeins stuttur
spölur heim til þeirra, og eftir skamma stund stóðu þeir á
dyrahellunni og dráþu á dyrnar. Innan stundar lukust
þær uþp og Salóme gamla birtist í dyrunum.
,,Hvernig líður?" spurði Lúkas með ákafa.
,,Guði Abrahams, ísaks og Jakobs veri lof, það líður
öllum vel,“ sagði Salóme gamla með skjálfandi röddu.
Meira gat hún ekki sagt, því að Lúkas og Rúben voru á
samri stundu komnir inn í svefnhúsið. Þar hvíldi Ester í
rúmi sínu Ijómandi af gleði með nýfætt sveinbarn við hlið
sér.
Atburðir þessa undarlega kvölds voru nú rifjaðir upp.
Innilegur friður og fögnuður fyllti þetta litla og fátæka
heimili. Það var friður og fögnuður hinna fyrstu jóla.
En í fátæklegu gripahúsi þarna skammt frá hvíldi sjálf-
urfrelsari heimsins. Þaðan lagði birtu um allajörð. Það-
an streymir jólafögnuður allra alda.
H. J. M.
ÆSKAN — Með bæninni flýr maður frá syndinni, en með
syndinni flýr hann frá bæninni
23