Æskan - 01.11.1980, Side 56

L

Nú var aðfangadagurinn kominn,
fresturinn var útrunninn. Og þegar
drepið var á dyrnar hrökk Eiríkur við
eins og fælinn hestur. — Nú mundi
gistihúseigandínn auðvitað vera
kominn með lögregluna til að sækja
hann. Jú, þetta vargistihúseigandinn,
en með honum var Jan, sem brosti
vandræðalega. Eirík langaði mest til
þess að leggja á flótta, en Jan hljóp til
hans, tók í höndina á honum og með
tárin í augunum baó hann Eirík að
fyrirgefa sér, að hann skyldi hafa
grunað hann um þjófnað. „Líttu á,
GULLÚRIÐ

Jólasaga fyrir börnin
tárin í augunum, að hann væri sak-
laus. Gistihúseigandinn lét það ekki
duga og fór með honum heim, til þess
aó tala við foreldra hans. Þó að Eirík-
ur hefði góða samvisku, var hann í
öngum sínum út af þessu, ekki síst
vegna þess að nú var búið með at-
vinnuna á gistihúsinu. Og hvernig átti
hann nú að eignast peninga fyrir
jólagjöfum.
Foreldrar Eiríks urðu heldur döpur
þegar þau heyrðu að hann væri
grunaður um þjófnað. — Þau vildu
ekki trúa því, að hann gæti lagst svo
lágt. En hins vegar urðu þau hissa á
því, að hann skyldi hafa fengið sér
atvinnu að þeim forspurðum. Gisti-
húseigandinn gaf þeim tveggja daga
frest, til þess að fá drenginn til að
meðganga, annars yrði hann að leita
á náðir lögreglunnar og fá hana til að
skerast í málið. Hann vildi ógjarnan
láta óorð komast á gistihúsið sitt. —
Þetta urðu dapurlegir dagar hjá Eiríki
litla. Áform hans um að geta keypt
jólagjafir handa foreldrum sínum var
að engu oróið, og hann hafði verið
brennimerktursem þjófur, sjálfum sér
og foreldrum sínum til óbærilegrar
skapraunar.
Eiríkur," sagði hann, ,,úrið mitt, sem
ég hafði lagt frá mér, hvarf meðan þú
varst inni hjá mér, og ég gat hvergi
fundið það, — þess vegna hélt ég að
þú hlytir að hafa tekið þaö. En í dag
þegar ég ætlaði á skíði í fyrsta sinn
eftir leguna og var að fara í skíðastíg-
vélin, fann ég það þar. Þá skildum við
að mamma hefði ýtt við því þegar hún
var að búa um rúmið og það hafði
dottið ofan í stígvélið. Ég veit ekki
hvernig ég á að geta bætt fyrir þetta,
Eiríkur, en nú langar mig til þess að
þú viljir taka við úrinu sem gjöf frá
mér. Eiríkur kinkaði bara kolli, hann
var svo hrærður að hann kom ekki
upp nokkru orði.
Gistihúseigandinn, sem bafði rétt j
mömmu Eiríks körfu með ýmsu góð-
gæti í, kom nú til drengjanna. ,,Það j
var gott að þetta komst upp, Eiríkur,"
sagði hann, ,,mér er óskiljanlegt
að mérskyldi nokkurn tíma detta íhug
að það gæti verið þú, sem hefðir tekið
úrið. Ég vona að þú fyrirgefir mér að
ég skuli nokkurn tíma hafa grunað
þig, og að þú komir nú aftur til okkar
og hjálpir okkur, því að jafnlipran og
duglegan dreng hefi ég aldrei haft.
Og hérna er kaupið þitt fyrir þann
tíma, sem þú hefur verið hjá mér,"
bætti hann við og rétti Eirfki umslag
með 100 krónum. Eiríkur Ijómaði af
ánægju. Hann þakkaði gistihús-
eigandanum og um leið og hann
kvaddi Jan hvíslaði hann að honum:
,,Ég tek ekki við úrinu nema með því
skilyrði að ég megi kenna þér að
ganga almennilega á skíðum. Við
skulum byrja á morgun." Og Jan féllst
á það allshugar feginn.