Æskan - 01.11.1980, Síða 64

9. Þegar Njáll var háttaður þetta
kvöld heyrði hann syngja í öxi. Hann
fór á fætur og sá að skildir sona sinna
voru ekki á sínum stað. Hann fór út.
Bræðurnir voru að hlaupa upp brekku
skammt frá bænum. ,,Hvert eruð þið
að fara?“ spurði Njáll. ,,Við ætlum að
leita sauða,“ svöruðu þeir. ,,Ekki
þurfið þið vopn til þess," sagði hann.
,,Við ætlum að veiða líka,“ sagði
Skarphéðinn. ,,Ég vona að þið verðið
heppnir," sagði Njáll og fór inn og
háttaði.
10. Bræðurnir þrír fóru aó Hlíðar-
enda og drápu þar manninn, sem
hafði kveðið níðvísuna um þá. Skarp-
héðinn hjó af honum hausinn og fékk
hann smalamanni Hallgerðar.
,,Spurðu hana hvort þetta sé hausinn,
sem kvað um okkur níðið," sagði
hann.
Hallgerður nauðaði sífellt á Gunn-
ari að hefna þessp manndráps. En
það liðu þrjú Alþingi fyrr en hann
minntist á það við Njál. Lauk því svo
að Njáll greiddi Gunnari bætur fyrir
vígið og voru þeir jafn góðir vinir eftir
sem áður.
11. Nokkru síðar varð hart í ári. Fólk
fór að skorta mat og Gunnar hjálpaði
mörgum, efr varð loks matarlítill sjálf-
ur. Fór hann þá til Otkels í Kirkjubæ
og bað hann að selja sér hey og mat.
En Otkell vildi ekki selja, þó að hann
hefði nóg af öllu. — Þá sendi Hall-
gerður þræl sinn, sem hét Melkólfur,
að Kirkjubæ til að stela mat. Svo átti
hann að kveikja í búrinu á eftir svo að
ekki yrði tekið eftir að stolið hefði
verið.
12. Þegar þrællinn kom heim með
það sem hann hafði stolið, tók Hall-
gerður við því. Gestir komu til Hlíðar-
enda og hún bar stolna matinn á
borð. ,,Hvaðan er þessi matur?“
spurði Gunnar. Hann vissi að osturinn
á borðinu var ekki til. ,,Það er ekki
karlmanna að skipta sér af búverk-
um,“ svaraði hún. En Gunnar reiddist
og gaf henni kinnhest. Hallgerður
sagðist skyldu muna honum þetta.
50
ÆSKAN mun alltaf verða ung, ánægjuleg og fróðleg