Æskan - 01.11.1981, Qupperneq 47

Einu sinni var kóngsdóttir, sem var
svo drambsöm, að úr hófi keyrði. Ef
einhver biðill kom á fund hennar, þá
bar hún upp fyrir honum gátu, og gæti
hann ekki ráðið hana, var honum vís-
aó á bug með háðung. Hún lét þá
gera heyrum kunnugt, að hún skyldi
engan eiga nema þann, sem réði
gátuna, hver sem hann svo væri. Loks
gáfu þrír skraddarar sig fram.
Tveir þeir eldri héldu, að þeir væru
búnir að stinga svo margt nálsporið
um dagana og alltaf á réttan stað, að
þeir mundu líka hitta á hiö rétta í
þessu efni. Þriðji skraddarinn var
ungur og mesti sólargapi, sem aldrei
gat lært að stinga rétt nálspor. Hann
hugsaði nú með sér, að fyrst lánið
væri aldrei með sér í neinu, þá skyldi
hann reyna að fara þessa bónorðsför.
Hinir réðu honum til að fara hvergi,
því honum mundi verða lítið ágengt
með svo lítið vit í kolli, sem hann
hefði. En litli skraddarinn lét það ekki
á sig fá, sem þeir sögðu, heldur
kvaðst hann ætla sér að reyna þetta,
þótt hann svo yrði að missa höfuð sitt,
og kvaðst hann geta spilað á eigin
spýtur. Að svo mæltu hélt hann af
stað og var í besta skapi, rétt eins og
öll veröldin væri á hans valdi.
Þeir fóru nú allir á fund kóngsdóttur
og sögðu, að hún skyldi bera upp fyrir
þeim gátuna. Nú væru hinir réttu
biðlar komnir og þeir hefðu svo hár-
fínt vit, að þræða mætti með því
saumnál. Þá mælti kóngsdóttirin:
— Ég hef tvenns konar hár á höfði
mér. Hvernig er það litt?
fyrramálið, þegar ég kem á fætur, þá
skaltu verða maðurinn minn.
Með þessu móti ætlaði hún sér að
losna við skraddarann, því að til
þessa hafði enginn komist lifandi úr
klóm bjarnarins. En skraddarinn lét
sér hvergi bregða og svaraði henni
alls óhræddur: Hugur ræður hálfum
sigri.
Stráx þegar kvöldaði, var farið með
skraddarann ofan í búr bjarnarins.
Björninn ætlaði óðara að ráðast á
hann og bjóða hann velkominn með
hramminum, en skraddarinn sagði:
— Hafðu þig hægan, vinur minn,
hafðu þig hægan! Ég skal koma vitinu
fyrir þig!
KÆNI SKRADDARINN
— Nú, er það ekki annað en þetta?
sagði sá fyrsti. — Það er víst svart og
hvítt eins og dúkur sá, sem þeir kalla
pipar og salt.
— Rangt getið, sagði kóngsdóttir.
Nú á sá næsti að svara.
— Já, svaraði hann, ef það er ekki
svart, þá er það víst jarpt og rautt eins
og helgidagafrakkinn hans pabba
míns.
— Rangt getið, sagði kóngsdóttir.
— Nú er komið að hinum þriðja, ég
sé það á honum, að hann muni vita
það.
Þá gekk litli skraddarinn fram og
sagði:
— Kóngsdóttirin hefur gullhár og
silfurhár á höfði sér, og þá hefur það
báða litina.
Þegar kóngsdóttirin heyrði þetta,
fölnaði hún upp og var nærri því fallin
í öngvit af ótta, því að litli skraddarinn
hafði getið rétt, en hún hafði verið al-
veg viss um, að enginn maður í heim-
inum vissi það. Þegar hún hafði jafn-
að sig dálítið, sagði hún:
— Þú ert nú ekki búinn að ná mér
fyrir því arna. Ég set þér annan kost,
sem þú verður annað hvort að ganga
að eða hafna. Niðri í búrinu liggur
björn, og hjá honum átt þú að vera í
nótt, og ef þú verður lifandi snemma í
Síðan tók hann með mestu rósemi
eins og ekkert væri um að vera
nokkrar hnetur upp úr vasa sínum,
braut þær og át kjarnana.
Þegar björninn sá þetta, fór hann líka
að langa í hnetur. Skraddarinn fór þá
ofan í vasa sinn og rétti honum
hnefafylli sína, en það voru ekki
hnetur, heldur steinar. Björninn tók
þá í munn sér og beit í eins og hann
gat, en það kom fyrir ekki, hann gat
ekki brotið þá.
íþróttaþættir — skákþættir — poppþættir—
flugþættir — skipaþættir eru í ÆSKUNNI.
GANGIÐ EKKI
GILDRUNA