Æskan - 01.11.1981, Qupperneq 48

Bókin um
Sverri Haraldsson
Matthías Johannessen skáld hefur skráð
textann um Sverri, og lætur hann segja
frá.
En þekktar eru bækur Matthíasar um
íslenska listamenn.
Bókin er 160 bls. í stóru broti með 115
myndum innb. veró k. 400,00.
Ég hlýt þó að vera mun sterkari,
hugsaði hann, get ég þá ekki einu
sinni brotið hnetur?
— Bíttu þær fyrir mig, sagði hann
við skraddarann.
— Þarna sérðu, hvað þú mátt þín
mikils, sagði skraddarinn. Þú hefur
nógu stórt giniö, en getur þó ekki einu
sinni brotið hnetu.
Hann tók nú steinana í snatri, skipti
á þeim og hnetum og braut hverja af
annarri.
— Þú lofar mér að reyna aftur,
sagði björninn. — Fyrst þú getur það,
þá er svo að sjá, sem það sé
hægðarleikur.
Skraddarinn fékk honum auðvitað
steina, og björninn tók til á ný og beit
á af öllum kröftum, en eins og þú getur
nærri, þá vann hann ekki á þeim.
Nú tók skraddarinn upp fiðlu og fór
að spila danslag. Þegar björninn
heyrði það, réð hann ekki við sig og
fór að dansa. Þegar hann hafði
hoppað stundarkorn, sagði hann:
— Er erfitt að læra að spila?
— Nei þvert á móti. Maður styður
bara með vinstri hendi á strengina og
dregur bogann yfir þá með hægri
hendinni. Sjáðu bara, hvað mér
gengur það ágætlega.
Hopsasa, fallerallera!
— Mér þætti gaman að læra að
spila, sagði björninn, því að þá gæti
ég dansað, þegar ég vildi. Viltu kenna
mér það?
— Já, hjartans gjarna, sagði
skraddarinn. — Allt er undir því kom-
ið, að þig skorti ekki hugvitið. En lof-
aðu mér að sjá á þér hrammana.
Klærnar þær arna eru allt of langar,
það má til að klippa dálítið framan af
þeim.
Svo fékk hann sér skrúftöng, og
björninn varð að stinga klónum inn í
hana, en hann iðraðist þess brátt, því
skraddarinn skrúfaði hana svo fast,
að hann gat ekki hreyft sig úr staö.
— Bíddu við, þangað til ég kem
með skærin, sagði skraddarinn. Svo
lét hann björninn rymja eins mikið og
hann vildi og lagðist fyrir á hálmbing
úti í horni og sofnaði þar. Þegar
kóngsdóttirin heyrði hinn ógurlega
rymjanda í búrinu um kvöldið, hélt
hún, að björninn væri að rymja af
gleði yfir því, að hann hefði gert út af
við skraddarann. Hún fór því alls
hugar glöð á fætur um morguninn, en
þegar hún gægðist inn í bjarnarbúrið,
sá hún skraddarann standa þar Ijós-
lifandi. Varð hún þá svo skelkuð, að
hún gat engu orði upp komið. En nú
gat hún ekki lengur haft nein undan-
brögð í frammi, því að hún var búin að
lofa opinberlega að eiga hann. Lét nú
konungur aka fram viðhafnarvagni
sínum, og kóngsdóttirin varð að setj-
ast í hann hjá skraddaranum og aka til
kirkjunnar til hjónavígslu.
En þegar þau voru nýstigin upp í
vagninn, sáu þau björninn koma á
eftir sér, bálreiðan og rymjandi.
Kóngsdóttirin varð dauðskelkuð og
hróþaði:
— Björninn kemur á eftir okkur og
ætlar að taka þig!
Hinir skraddararnir höfðu þá af
öfund og illsku farið inn í búrið og
skrúfað töngina af svo að hann losn-
aði og síðan hleypt honum út.
En hvað gerði litli skraddarinn nú?
Hann stakk sér á höfuðið, rak fæturna
út um vagngluggann og kallaði:
— Sérðu skrúftöngina? Hafðu þig
burtu, annars skaltu fara inn í hana
aftur.
Þegar björninn heyrði þetta, sneri
hann óðara við og hljóp leiðar sinnar,
en skraddarinn og kóngsdóttirin óku í
ró og næði til kirkjunnar og voru gefin
saman, og hann bjó með henni sæll
og glaður eins og fugl á kvisti.