Æskan - 01.05.1986, Blaðsíða 22

EFTIR JÓN DAN
OG KRAKKARNIR
í ÓRALANDI
Ævar fiskaði vel næstu daga. Þó gat
Teini einu sinni skotist inn í kaupstað
til Vænu. Fótbrotið hafðist vel við.
Manni var farinn að beita, ósköp
linur og úthaldslaus í fyrstu en samt
betri en enginn. Smám saman óx hon-
um þróttur en þó var eitt sem dró úr
afköstunum. Honum var gjarnt til að
drolla. Þá starði hann út í bláinn og sá
hvorki né heyrði. Mamma hélt það
væru eftirköst eftir heilahristinginn.
Hún sá þó ekki ástæðu til að leita
læknis enda taldi hún einkennin fara
rénandi.
En það var annað sem mamma sá að
varð áberandi í fari Manna. Hann
þroskaðist svo að hún þóttist finna
mun á honum dag frá degi. Hann
vandaði allt málfar sitt og hætti ger-
samlega að nota kæruleysislegt
krakkaslangur. Það heyrði til und-
antekninga að honum hryti blótsyrði
af vörum. Kæmi það fyrir, og þá helst í
návist Jónasar, var hann lengi reiður
sér. Mamma tók eftir því að röddin
dýpkaði og rauðgullinn hýjungur
gægðist fram á efri vör honum. Henni
var ljóst að fyrir hann fóru erfiðir
tímar í hönd.
Þar átti hún kollgátuna. Og við
þessa erfiðleika var hann að glíma í
huganum þegar hann slóraði. Það stóð
í engu sambandi við heilahristinginn.
Honum var í fersku minni allt sem
hann hafði lært af Evu og Agna. Hann
sá fram á að ef til vill veittist honum
ekki auðvelt að halda sér eins „létt-
um“ og þau hefðu kosið. Kannski y.
hann að slá svolítið af kröfum þeirra,
og sínum, á meðan hann fetaði sig yfir
erfiðasta hjalla gelgjuskeiðsins. En af
hyggjuviti sínu komst hann að þeirri
niðurstöðu að undanlátssemin yrði
tímabundin, eftir örfá ár hefði hann
sitt á þurru. Og á einu sviði gæti hann
meira að segja sótt fram: Orðbragð og
framkomu gat hann stöðugt bætt. Allt
var eðlilegt, af engu þurfti að hafa
samviskubit meðan heilbrigð og öfga-
laus afstaða var með í ráðum.
Vinátta Teina og Manna tók nú að
ýmsu leyti á sig sömu mynd og í gamla
daga. Að minnsta kosti á yfirborðinu.
Manni amaðist ekki lengur við Teina
heldur tók honum vel og reyndi að
sökkva sér niður í smábarnaleiki sem
Teini fékk aldrei nóg af. Manna hund-
leiddist þeir en iðrun og samviskubit
yfir ónærgætni sinni gagnvart einfeldn-
ingnum jók honum þolinmæði. Nú
skildist honum það sem áður hafði vaf-
ist fyrir honum: Það að hann var að
þroskast meðan Teini stóð í stað.
Snemma vetrar sökk Ævar.
Eftir langan óveðurskafla og land-
legu gerði stillu og vélbátaflotinn lét úr
höfn. En blíðan var aðeins svikalogn.
Bátarnir voru varla búnir að leggja
þegar beljandi vestanstormur skall á.
Allir forðuðu sér og skildu veiðarfærin
eftir í sjó. Hvert af öðru ösluðu skipin
til hafnar.
Nema Ævar.
Mamma sofnaði ekki þetta kvo
Manni vakti með henni góða stun -
reyndi að bera sig vel í þeirri trUv‘,if
henni væri stoð í því. En í rauninnj
hann dauðskelfdur. Hann gat ekki ^
annað hugsað en Teina. Manm ^
hann fyrir sér berjast um í hafro ^
ýmist í sinni réttu mynd sem aeðrn *
drengur eða í líki Vænu með
full af ótta. Mamma sá hvað hon ^
leið, skipaði honum í rúmið og he
vekja hann þegar hún hefði g°
fréttir að færa. £
Um leið og Manni lagði höfn 1 (
koddann valt hann út af. JaJnS nS,
voru þau Eva og Agni komin til
Manna varð svo mikið um a
Evu að hann gleymdi áhyggjunl yarð
um. Hjartanu í honum fipaðist ^ ^
þess vegna að hamast góða stu° jaíi
eftir til þess að vinna upp einn týn
slátt. þiiö
Þú líka, sagði Eva brosand ,
hafði lesið hugsanir hans. vjð
Nú getum við ýmislegt serntoit'
réðum ekki við áður, sagði Agnl
ur og þandi brjóstkassann. Við 8
meira að segja lyft þér upp, hkn
um og öllu. Eigum við að reyna-
Já.
En þú verður að óska þess-
Manni kinkaði kolli. , Manníl
Þau tóku hvort í sína hönd á ^
og hófu hann á loft, þó með er^ ^
munum. Manni leit niður og ^
hann var ekki í rúminu eins og
skiptin.
22