Æskan - 01.05.1986, Blaðsíða 48

21. Kóngsson bað skraddara blessunar. Hon-
um varð illa við sem von var fyrst engan sá þótt
í heyrði. Þá tók kóngsson ofan hattinn og birtist
að bragði. - Hræðstu eigi, skraddari góður og
gegn, kvað kóngsson, og sagði síðan allt af létta
um ætterni sitt og ætlan.
22. En sú í rekkju rumskaði nú og reyndist
sjálf kóngsdóttirin. Faðir hennar vildi gefa
hana grannkóngi og hljóp hún því að heiman og
leyndist hjá liprum klæðskera. Hafði hún verið
afar þungt haldin fyrir sakir eftirsjár en varð nú
alfrísk þegar af einlægri gleði endurfunda.
23. Þau héldu til kóngs föður Flórentínu og
báðu hann leyfis að eigast. En kóngur var argur
og illskeyttur. — Hvar er ormurinn hvíti? innti
hann, hví færir þú mér hann eigi? Kóngsson
varð að viðurkenna að hann hefði eigi haldið
honum því að af ótta leit aftur.
24. - Þá færð þú ekki heldur hjartfólgna dótt-
ur, kvað við kóngur og var reiður og rauður.
En nágranninn kóngur hafði eigi haft nennu
að bíða brúðar og átti nú aðra. Ekki þótti
honum þó að gert nóg og vildi hefna hneisu.
48