Skírnir - 01.04.1917, Blaðsíða 79

Dómurinn.
Ungi maðui’inn var að leggja af stað út í lifið. Blóðið
ólgaði í æðum hans og taugarnar skuKu af þrá. Hann
-stóð á heiðarbrúninni og horfði á mannlífið. Sumir menn
gengu hröðum skrefum eftir rennsléttum brautum, sem
ruddar höfðu verið löngu áður en þeir fæddust. Sumir
voru á vegleysum og urðum og voru að ryðja sér brautir.
.Sumir gengu í hægðum sínum eftir brautum, sem aðrir
voru að ryðja fyrir þá.
— Hvað á eg að verða? spurði ungi maðurinn.
Þá kvað við rödd mikil ofan úr háloftinu og sagði:
— Vertu skáld.
— Vertu skáld! endurtók ungi maðurinn. — Já. —
Eg verð skáld. — Og svo gekk hann hröðum skrefum
ofan af heiðinni.
Ungi maðurinn tók nú að skrifa. — Eg er skáld,
sagði liann við sjálfan sig og skrifaði af kappi.
Einu sinni sat hann við borðið sitt og var að lesa rit
sín. Þá kom inn til hans maður. Hann var reiðilegur á
svip og ávarpaði unga manninn með þjósti.
— Þú hefir raskað rö minni. Eg stefni þér fyrir hinn
mikla dómstól.
— Eg þekki þig ekki, svaraði ungi maðurinn. Hví
dirfist þú að bera á mig slíkar sakir?
— Hvað hefir þú skrifað?
— Eg var að ljúka við sögu, sem gerðist fyrir hundr-
,:uðum ára.
— Iivaða menn talar þú um í þessari sögu?
— Þeir eru margir.