Skírnir - 01.04.1917, Blaðsíða 76

‘Skirnir]
Mjlli svefns og vöku'
183
andanum; og nú vil eg hvílast og gleðjast í faðmi hrein-
viðris og góðra minninga.
— — Eg sé engar mannaferðir. Það eru vafalaust
allir komnir, sem komið geta. Glaumur og dansdunur
heyrist frá þinghúsinu; mér liggur ekki mjög á að flýta
förinni þangað.
Æskuár mín eru liðin; roskinsárin komin. MillL
minna hugsana og lífsdrauma ungu mannanna er nú að
rísa upp steinveggur, sem hækkar ár frá ári. Þeir liafa
engan tíma tíl þess að kalla til min yíir múrinn, og mér
hugkvæmist ekki að reyna raddböndin mikið héreftir.
Vegirnir eru að skiftast. Aldurinn markar öllum veg
■og starfssvið.
Á þessari stundu er eg þó barn. Barn með gráhært
•höfuð. Sveimhuga drengur. Vinur tunglsins jafnt og
’i æsku.
Aldrei hafa mér virzt fjöllin fegri, sveitin sérkennis-
níkari, tápmeiri að yfirsýn — né staðhættirnir jafn auð-
veldir til að efia viðkynningu og félagsskap þeirra manna,
er hana byggja.
Fossniðurinn frá Laxá kveður mér minningaóð.
Hörpustrengir fossbúans titra — angurblíðir vikivakar líða
til mín gegnum fölbjart næturloftið. »Loreley«, kvæði og
sönglag, svo haglega samstilt, sem aldrei áður, óma úr
fjarlægðinni og renna að hjarta rnínu; það skelfur af grát-
iiúfri nautn.--------— Nú knýr iiann fastar strenginn;
mðurinn er dýpri, dimmri og fastari. — Það er Gunnars-
^ag> Guðrúnarbrögð hin fornu. Iíarpa Áslaugar Heimis-
fóstru og saga hennar, sem nú duna, vekja löngu liðna
tnna. Stæla vöðvana, hleypa kappi í kinnar; rumska
við mókandi þreki, glæða ætternið.
Og svo hátt og hvelt »Húskarlahvöt<, ný »Bjarka-
mál«.
Það liggur vel á þér í kveld fossbúi, gamli vinur!
Ekki er þér um að kenna, þótt eg sé lingeðja og menn-
mgarlítill, og þó að svo séu fieiri. Þú kveður og áminnir,
'fiu mennirnir daufheyrast, skilja og finna svo sára lítið.