Skírnir - 01.12.1919, Síða 28

„Maður og kona“. .
Bjarni á Leiti — Einar Sigurðsson.
Mun nokkur íslendingur, er náð hefir tvítugsaldri, svo
andlega snauður, að ekki hafi hann lesið »Mann og konu« ?
Jeg vona að svo sé ekki. Hitt veit eg, að sá er marg-
ur, sem ekki lætur svo líða ár eða jafnvel skemmri tíma,
að hann grípi ekki til þeirrar bókar, sér til hressingar og
hugarléttis. Það er ekki á mínu færi, að dæma um ágæti
íslenzkra skáldrita, eða skera úr, hver þar beri hæstan
hlutinn, en mun ekki óhætt að fullyrða, að íslenzkari saga
en »Maður og kona« að efni og orðfæri hafi ekki verið
rituð? Og einu held eg til streitu, að vestfirzkara
rit er ekki til.
Þess vegna er það líklega, að okkur Vestfirðingum er
hún kærust allra bóka. Ef okkur blöskrar blaðamálið
hérna eða leiðist orðfæri Hesjamannsins, þá er að grípa
»Mann og konu« til að bæta okkur í munni eða varna
því, að við lendum í sama svaðinu.
Sögufólkið í »Manni og konu« er svo skýrt dregið, að
það á heima um allar jarðir, og sjálfsagt hefir athugull
maður rekið sig á það, eitt eða fleira, hér og hvar með
fram lífsgötunni. En við Vestfirðingar þykjumst standa
það betur að vígi en aðrir, að við segjumst þekkja þá
menn og konur, sem skáldið hefir haffc að fyrirmynd. Við
kveðum ekki upp úr með Sigvalda prest, en Hjálmar
Tuddi var að allra viti flækingsaumingi, sem hét Hjálm-
ar og var kallaður Goggur. Það verður enginn uppnæm-
ur fyrir því, þótt hann sé nafngreindur. Þetta var aum-